Column Anna: Ruilen?

“Ja, zo werkt het hier nou eenmaal. BMW exporteert wijn vanuit Argentinië. Wisten jullie dat niet?” Chino kijkt ons met gespeelde verbazing aan. Wij lachen terug; hij ziet onze verwondering. Sinds we in Buenos Aires aangekomen zijn, vallen we van de ene verbazing in de andere. Allereerst om deze prachtige stad waar het heerlijk slenteren is door alle mooie wijken. Daarnaast om de enorme trots van de Argentijnen op onze Koningin Máxima. Maar vooral ook om het spelletje dat hier gespeeld wordt met valuta. We worden er bij vlagen horendol van. Maar het roept ook veel vragen op.

Daarom zit Chino in onze kuip. Hij is eigenaar van een zeilschool die een concessie heeft bij de Yacht Club Argentino. Een hele chique club in het hart van Buenos Aires, waar we gastvrij ontvangen zijn. De 4000 clubleden ontmoeten elkaar graag in het prachtige clubhuis en hebben de bevordering van de zeilsport hoog in het vaandel staan. Chino en zijn vijf (!) fulltime medewerkers hebben de beschikking over Lasers en een viertal J/24’s. Ze draaien een vol lesprogramma gedurende zes dagen per week. In de nabijgelegen rivierdelta zijn er nog veel meer zeilscholen, maar zij zijn de enige in de stad. En kennelijk is er genoeg vraag om hem en zijn mensen flink aan de slag te houden.

“Maar hoe zit dat met de crisis hier?”, is onze eerste vraag. Hij lacht en geeft toe dat Argentijnen bij een crisis meteen het geloof in de eigen munt verliezen. Ze rennen naar de dollar. Alle grote uitgaven voor bijvoorbeeld een huis, auto of boot gaan in dollars. Kleinere uitgaven gaan nog in pesos. Met een inflatie van 40 procent per jaar heeft sparen geen zin, dus de mensen geven hun salaris liefst meteen uit. Dat verklaart de bomvolle restaurants en de volle winkelstraten.

De overheid wil de betalingsbalans op orde hebben en de eigen economie stimuleren. Door middel van torenhoge belastingen worden export en import gecontroleerd. Kort gezegd; wat ze er niet in willen hebben, komt het land dus niet in. Dus als je voor je bootje iets nodig hebt dat niet in Argentinië gemaakt wordt, heb je pech. Je mag het namelijk in veel gevallen niet invoeren. Buiten wat touwwerk en zeilen wordt er weinig in Argentinië zelf gemaakt. Jammer dus voor de botenbezitter. Nu, in het voorjaar, is de antifouling op. Degenen die dingen exporteren, kunnen echter wel ruilen. Zeilmakers leveren ook aan klanten in bijvoorbeeld Brazilië en Uruguay. In ruil daarvoor importeren ze navigatieapparatuur. Een gekke combinatie, maar het werkt wel. Daarmee komt er toch wat schaars aanbod op deze markt.

“Maar is er dan zoveel vraag?”, roepen we allebei. Hij valt bijna van boord van verbazing. “Dit is het mooiste zeilgebied dat er is!” We krijgen een uitgebreide uiteenzetting van de voordelen van de Plata-rivier: voorspelbaar weer, zoet water, mooie bestemmingen vlakbij, de rivierdelta met ontelbare eilanden, haventjes en ankerplaatsen. Te veel om op te noemen. De gemiddelde Argentijn gebruikt zijn boot zeker negen maanden per jaar en gaat er veel op uit. Dagtochten meestal. Er is dus ook veel vraag naar boten. Maar die worden niet ingevoerd. Lachend vraagt hij: “Wat kost een nieuwe Bavaria 40 bij jullie in Holland?” We doen een gok. “En wat is die boot na 10 jaar waard?” Nou, boten schrijven nogal af, dus we doen een nieuwe gok. Hij lacht zich rot: “Bij ons is zo’n boot na 10 jaar tien procent méér waard geworden!” Vraag en aanbod drijven de prijzen genadeloos op, dat blijkt wel.

We bomen nog een tijdje door over het wonderbaarlijke systeem. Mijn ondernemersbloed gaat meteen stromen en ik zie Wietze ook al kijken met zo’n blik van ‘we beginnen hier een werf’. Dan legt Chino geduldig uit dat dat in Argentinië al veel geprobeerd is, maar door allerlei veranderende regelgeving helaas nooit gelukt is. Hmm.

Hij bekijkt onze boot uitvoerig. Vooral de SSB-radio vindt hij prachtig. Het zeilen van lange afstanden komt hier nauwelijks voor, dus onze aanpak is voor hem iets van een andere planeet. “Hebben jullie nog iets nodig? Kan ik helpen?”, is zijn volgende vraag. We durven het amper te vragen, maar voor Patagonië hebben we nog lange lijnen nodig. Opgelucht antwoord hij: “Daar kan ik nou net wél aan komen!” Breed lachend nemen we afscheid van elkaar.

Een paar dagen later drinken we een kopje koffie met Joris Jurriens op de Nederlandse ambassade. Als handelsraad is hij gespecialiseerd in de economische situatie in Argentinië, Uruguay en Paraguay. “Deze regio heeft zo ontzettend veel potentie” zegt hij enthousiast. Hij schetst de omvang van de landbouwproductie en we vallen eerlijk gezegd uit onze stoel. Zoals altijd is de zeilerij en het economische belang ervan maar een piepkleine niche. Andere belangen gaan voor, dat is wel duidelijk. Hij kan dus het verhaal van de ondernemer wel plaatsen, maar kijkt naar het grotere plaatje. “Jullie hebben toch die grote bulkcarriers wel gezien toen jullie de rivier opvoeren?”, vraagt hij. “Nou, die varen gigantische afstanden om landbouwproducten uit de regio zoals soja naar open zee te brengen. China, Europa: overal gaat dat naar toe.” Als we vertellen dat we meteen aangesproken werden door de baas van het barretje op de haven om dollars tegen pesos te wisselen, heft hij een waarschuwende vinger. “Ik weet dat het gebeurt en dat je vaak veel meer pesos voor je dollar krijgt. Maar het is illegaal.” Gek genoeg kunnen we op internet de wisselkoers van de ‘blue dollar’ vinden. Dat is de koers die een toerist krijgt voor zijn dollars: die is in plaats van de officiële 8 pesos maar liefst 14 pesos per dollar.

We nemen de waarschuwing van Joris ter harte en lopen, nog duizelend van de kansen die hij schetst voor de regio, naar buiten. Links van ons het Koningin van Nederland-pleintje. Recht voor ons Puerto Madero, een prachtig gerestaureerd havengebied met een jachthaven, restaurantjes en andere gezelligheid. Boven ons hoofd wappert de Nederlandse vlag op het ambassadegebouw. De zon schijnt op ons bolletje en we knijpen ons nog een keer in onze arm. Het is allemaal niet makkelijk hier, maar we zijn intussen wél in Buenos Aires!

Buenos Aires, Argentinië, november 2014

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters