Column Anna: vast

In het vroege ochtendlicht klim ik naar beneden via de ladder. Ik grinnik half in mezelf omdat ik denk aan een gesprek gisteren met mijn moeder, waarin ze de boot op de kant een ‘hoogslaper’ noemt. Beneden, op het parkeerterrein van de jachthaven in Andijk, loopt een man met een hondje naar me toe. “Jij bent zeker Janneke?” Ik knik, verbaasd over zijn opgewonden houding. “Dat kun je toch niet maken?” zegt hij. Ik voel nattigheid. “Die laatste column eindigde met zo’n raadsel over wat er met jullie boot aan de hand is. En dan moeten we twee weken wachten om te weten wat dat nou was”. “Het spijt me oprecht” zegt ik met toch iets van een lachkriebel in mijn buik. Die cliffhanger in de een-na-laatste column was iets dat ik altijd al eens wilde proberen en het had effect: nog nooit zoveel bezorgde mensen gesproken die dachten dat de boel flink in de prak lag aan boord. Oeps.

De motor los, omhoog en naar voren

“Ik zal het uitleggen” ga ik verder. “We dachten dat er te veel speling op het schroefaslager zat. Dus de as moest los om hem iets naar buiten te laten zakken, zodat het lager eruit kon. Wat bleek? De as was veel meer gecorrodeerd dan we dachten. En Wietze en ik wisten ook meteen waar dat gebeurd is”. In gedachten zit ik weer op de evenaar in 2016, waar we worstelden met smeltend vet in onze vetgesmeerde schroefas vanwege erg warm zeewater in een sterk El Niño jaar. Van Frans Polynesië naar Hawaii smolt niet alleen het vet, wij smolten ook zowat. “De as kan er naar achteren wel uit, maar nu we die ook moeten vervangen (dat was dus het slechte nieuws dat Wietze had), kan een nieuwe as er alleen in als we hem onder de motor door van binnenuit naar buiten steken. Dus moet de motor los, omhoog en naar voren”. De man met het hondje fluit. “Vreselijk, wat een klus”. “Precies” zeg ik. Hij is kennelijk tevreden, want hij knikt en loopt verder. Ik ga naar het havenkantoor voor lekkere verse broodjes om Wietze op te peppen voor weer een sleuteldagje.

Kreunende mannen

Wonen op een opgebokte boot waar allerlei werk moet gebeuren is als wonen in een soort hindernisbaan. Niet mijn meest favoriete werkplek, maar ondertussen typ ik vrolijk verder aan leuke artikelen (hou de volgende Zeilen in de gaten!). Iris, de redactie-assistente, vraagt in een mailtje hoe het gaat. Ik antwoord: “ik zit te tikken met twee kreunende mannen achter me”. Als ik op ‘zenden’ druk, realiseer ik me hoe raar dat moet klinken. Jan, onze sleutel-held, en Wietze zijn druk in de weer met de motor, de schroefas en alle dingen die daarbij komen kijken. Dat gaat duidelijk niet vanzelf: ik kan de inspanning voelen en horen. Dikke gewapende slang kronkelt ook nog over de vloer. Die gaat zijn weg nog vinden naar onze nieuwe huiddoorvoer en afsluiter. Wietze zegt altijd: “als je terugkomt van een wereldreis is je boot eindelijk perfect”. En dat lijkt helemaal te gaan kloppen dit keer.

Alarm

We hebben onvoorstelbaar mazzel met het weer. De dagen zijn droog en zonnig met hooguit wat mist in de ochtend. Matig windje en allemaal blije mensen op de haven die lekker met hun bootje bezig zijn. We proberen elke dag om een uur of zes te stoppen met het werk en even te genieten van het mooie weer. Het voordeel van ‘de hoogslaper’ is dat we een prachtig uitzicht over de haven hebben. Elke dag lijkt de zon nog spectaculairder onder te gaan dan de dag ervoor. We zitten op het dek met een drankje en genieten van het uitzicht.

Havenmeesters, scheepstimmerman en Redder

Op een dinsdagavond is er wat aan de hand. We zien de havenmeesters Wladimir en Jan, maar ook de scheepstimmerman Marco ineens in een heel andere rol: ze blijken allemaal ook Redders voor de KNRM te zijn. Vol bewondering kijken we hoe ze klaarmaken voor de oefening en hun tijd stoppen in dit vrijwilligerswerk. Petje af. In de twaalf dagen dat we op de kant staan, is het twee keer raak dat de boot uit moet rukken. Ik ben stil van bewondering als ik zie hoe ze hun dagelijkse routine onderbreken en het water op scheuren ‘in KNRM-verpakking’ om mensen te helpen.

Waterskiën

En dan is het zover: alles zit vast, is drie keer gecontroleerd en écht klaar. We gaan terug het water in en al snel blijkt dat alles waterdicht is. Brede grijnzen, handen geven, afscheid nemen van een fantastisch team en losgooien – in een uur tijd is onze wereld weer zoals we die het liefst hebben: varend. We besluiten om de proefvaart maar meteen naar Medemblik te maken. Zeilen nog in de huiken, want we willen vol gas kijken of alles werkt. Ronkend gaan we naar meer dan 2500 toeren en Wietze luistert aandachtig of alles goed loopt. Ik stuur een appje naar Pieter: “nog even en we kunnen waterskiën achter de boot!” We halen op 0,1 knoop na de rompsnelheid niet. Kniesoor die daarop let. Vanavond is het feest in Medemblik. We vieren het met een lekker etentje op de wal.

Dat was het dan

Regen en zon in Medemblik

Na een dagje Medemblik in de hozende regen, is het zover. Een mooie zeildag tussen de herfststormen die over Nederland uitgestort worden. We gooien los en voelen het gewicht van deze dag: nummer 3007 en de laatste dag van deze reis. Moeder Natuur gooit er zon, harde wind, spectaculaire wolken en een spatje regen tegenaan. We genieten van elke seconde van deze dag. Het is spectaculair zeilen aan de hoge kant van de dijk. Met vol tuig denderen we over het IJsselmeer, bijna vlak water en krankzinnige snelheden. “Op de oceaan zouden we nu drie-diep gereefd varen” lacht Wietze. Het is koud, maar heerlijk.

Heerlijk varen op dag 3007

Eenmaal ‘de bocht om’ richting Lelystad wordt het weer een potje kruisen, maar dat kan de pret niet drukken. Even later hangt een enorme bui voor ons en varen dikke zandboten achter ons in de vaargeul: na een paar slagen is het verstandiger om de laatste halve mijl naar de sluis te motoren. Als we het grootzeil opgedoekt hebben, varen we langs de jachthaven waar we ruim 8 jaar geleden vertrokken. Ik krijg een brok in mijn keel en kijk Wietze aan. Die grijnst terug en zegt: “Dit was het dan. Deze reis is nu klaar met bijna 60.000 mijl onder onze kiel. De volgende reis begint nu”. Mijn hart springt op, het verdriet over het afscheid is verzacht met het perspectief van volgende avonturen die op ons liggen te wachten.

Welkom thuis

Een warm welkom van havenmeester Leontine in Lelystad

Een sluis en een kleine mijl verder staat havenmeester Leontine ons op te wachten. “Welkom in jullie nieuwe thuishaven” zegt ze hartelijk. We grijnzen terug, blij met de warme ontvangst. Lelystad Haven zal onze stek zijn voor de komende tijd, terwijl we een huis zoeken, plannen uitbroeden voor volgende reizen en tegelijk verder re-integreren in Nederland. We praten over allerlei praktische zaken, onder andere over de parkeerplaats van de zojuist aangeschafte zoveeldehandse auto. “Hoe lang gaan jullie nog door met de columns?” vraagt ze belangstellend. “Niet zo heel lang” zeg ik met wat melancholie in mijn stem. “Dit is de laatste”.

En dat is de harde waarheid, beste lezer. Dit is de laatste column. Met heel veel plezier en passie hebben Wietze en ik onze belevenissen acht jaar lang met jullie gedeeld. We hebben alle reacties enorm op prijs gesteld; het gevoel dat we andere zeilers hebben kunnen inspireren of mee konden laten zeilen is voor ons een grote stimulans geweest om ons verhaal op te schrijven en met foto’s te illustreren. Van ‘leunstoelzeiler’ tot ‘dromende wereldzeiler’: jullie waren allemaal onderdeel van ons team en hebben samen met ons naar deze laatste dag toe gezeild. Heel veel dank daarvoor.

Terwijl ik dit zit te typen, komt er toch een melancholieke stemming in me op. Momenten van afscheid vallen mij altijd zwaar. Komt Wietze binnen. “Heb je de weersverwachting gezien? Ziet er goed uit volgende week. Kunnen we eindelijk eens naar de Marker Wadden”. Een nieuwe reis is geboren. Tot ziens op het water.

Lelystad, oktober 2021.

*

Bekijk HIER de vorige columns

*

Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Sailors for Sustainability, Black Moon en bekijk de vlog van Yndeleau.