Joshua van Eijndhoven zeilt met zijn vriendin Katia de wereld rond op de Rival 34 Hope. Diverse zaken die zij aan boord gebruiken, komen ongetwijfeld ook bij jou aan boord van pas.
Sinds ik in 2010 Hope kocht, zeilde ik 30.000 mijl met haar over de wereldzeeën. Dat ging altijd veilig, maar niet altijd goed. Ik maakte fouten en soms zelfs enorme blunders.
1. Brug nog dicht
Vlak voor mijn vertrek ga ik met een goede vriendin een weekend zeilen. We wachten in de sluis bij Lelystad en ik vertel haar over een zeilinstructeur die tegen een dichte brug in de sluis voer. De sluislichten gaan op groen, ik laat de trossen los, geef gas en al varend vertel ik enthousiast verder. Dan dringt het tot me door. De brug blijkt nog dicht. Shit! Ik geef vol gas achteruit terwijl het harde brugdek snel nadert. Net voordat het tuig de brug raakt, komt Hope tot stilstand. Door de megafoon kraakt de stem van de sluismeester. “Dat is natuurlijk niet handig schipper.” Het bezorgt me het schaamrood op de kaken. Leg dan maar eens aan je sceptische bemanning uit dat je binnenkort vertrekt om de wereld rond te zeilen.
2. Help, een rots onder de kiel
De eerste drie jaar voer Hope in de Atlantische oceaan, in gebieden met vaak kleine getijdeverschillen. Eenmaal in Panama ben ik daarom minder (lees: totaal niet) bezig met het getij. Katia en ik gaan voor anker bij de Las Perlas-eilanden om te zwemmen. Na een paar uur zie ik rotsen vlak onder de kiel. “Gek,” denk ik nog, “het was hier toch vijf meter diep?” Als ik even later nog eens kijk, gaat het dagen. Het getijdeverschil is hier vier meter en het wordt laag water! Als we snel aan boord klimmen trekt er een bui over. Er staat in no time een stevige wind en dito deining. Met wat kunst en vliegwerk zigzaggen we, anker op en met de staart tussen de benen, tussen de golven en rotsen naar dieper water. Het scheelde weinig of Hope was op de rotsen gelopen.
3. Stukje afsnijden
Voor de kust van Brazilië varen we, voor een trans equatorial passage (over de evenaar), van João Pessoa in Brazilië naar Suriname. We worden overvallen door stormachtig weer en zeilen een aantal dagen in windkracht 8. De zeeën bouwen flink op en enorme rollers van meerdere verdiepingen lopen op ons in. We kunnen kiezen tussen een stukje ‘afsnijden’ en het continentaal plat opvaren of verder uit de kust blijven. Op het continentaal plat zal immers wel meer stroom mee staan, schat ik in. Met die brekende golven zal het wel meevallen denk ik zo. Dat blijkt een grote denkfout.
Tussen de oceaanbodem en het continentaal plat komt de bodem omhoog van kilometers diep tot tweehonderd meter. De golven breken en slaan met gevaarlijke kracht op de achtersteven van Hope. Wit schuim vliegt ons om de oren. Als het duister valt beleven Katia en ik een angstige nacht. In het fletse witte licht van de volle maan zijn we tot de ochtend omgeven door een woedende zee en het lawaai van brekende golven.
Zie ook: Grootzeil vast? Klim in de mast!
En: Kleur de boot rood
En: Houd de genua vol
En: Liggen aan de snubber
En: Basis op orde
En: Rif? Steek veilig een bout
Tekst: Joshua van Eijndhoven
Tags: Blunders Last modified: 29 augustus 2023
