Column Anna: Rubber

“Janneke, ik zie het niet zitten. Het moet anders.” Zuchtend legt Wietze een pilot op de grote stapel boeken die al op tafel ligt. Om hem heen liggen volgeschreven velletjes papier. Ik kom net naar buiten en zoek een plekje om de glazen neer te zetten. Rondom de plek waar ik zojuist nog zat, liggen vergelijkbare stapels pilots, Lonely Planets, zeekaarten en atlassen. Ik zag zijn opmerking al aankomen en ga gefrustreerd weer zitten. “Klopt, het lukt niet. Maar wat dan wel?”

Al jaren droomden we over het maken van een lange wereldreis. Begerig schoven onze vingers over de wereldbol. Langzaamaan ontstonden ‘need to see’ en ‘nice to see’- lijstjes. Op druilerige winter-weekenddagen konden we ons vermaken met het verbinden van de rode (need) en blauwe (nice) stippen op de kaart. De lijntjes tussen de stippen waren dan de te varen routes. We lazen veel over reizen die onze helden gemaakt hebben en kwamen erachter dat sommige van die lijntjes ook in andere plannen voorkwamen, maar sommige ook niet.

Toen eerder dit jaar ineens bleek dat we sneller op pad konden dan gepland, hebben we ons vooral gericht op het voorbereiden van de boot. Eenmaal in Spanje konden we onze overwintering prima gebruiken om het reisplan verder te verfijnen. En dus kwam de kaart met de stippen en lijntjes weer op tafel. Geconcentreerd legden we elk lijntje onder een vergrootglas. Kan het? Welke maand is optimaal? Wat zijn de risico’s? Is het leuk? Pilotcharts, weerinformatie en landeninformatie vliegen over tafel. De wifi-verbinding staat roodgloeiend van alle informatie die we verzamelen. En we leren snel. Sommige begerig getrokken lijntjes zijn goed te doen. Anderen niet. Althans: niet binnen de criteria die wij daar gaandeweg voor geformuleerd hebben. Het moet immers een mooi, leuk en veilig avontuur blijven. Tweeduizend mijn tegen passaatwind en –stroom invaren hoort daar niet bij.

Iemand zei ooit eens “cruising plans are made of rubber” om aan te geven hoe flexibel ze vaak zijn. Dat wordt ook nu weer bewezen. De rode stippen blijven op de kaart staan. De meeste blauwe ook. Maar de lijntjes worden in een andere volgorde getrokken. Na een weekje puzzelen zijn we eruit. Volgend jaar gaan we eerst naar Zuid-Amerika. Omdat we een gunstige uitgangspositie hebben vanuit Spanje, kunnen we er al relatief vroeg naar toe. Een heerlijk vooruitzicht!

Om het besluit te vieren, gaan we ’s avonds naar een festival in de stad. Het is een festival waar verschillende landen een paviljoen hebben. Met de Brazilianen raken we aan de praat, biertje in de hand. Spontaan krijgen we onze eerste gastenvlag: die van Brazilië. De dag erna houden we de voorpret vast een gaan aan de slag met het maken van de rest van de gastenvlaggen voor de overige vier landen waar we in Zuid-Amerika naar toe gaan. En ondertussen groeit de actie- en bestellijst met reserveronderdelen, visa, boodschappen en tal van andere zaken.