Reisverhalen

Column Anna: Rijkelui

09:28

“Wat je niet hebt, kan ook niet kapot gaan”, zegt Wietze met een zucht. Hij is net terug van een ochtendje sleutelen op Ithaka. Onze buurboot is een super high-tech geval met geweldige functies erop. Wasmachine, wasdroger, vaatwasser, vriezer, airco: noem maar op. Maar het gaat allemaal in een alarmerend tempo stuk. Ann en Andy hebben een dagtaak aan het opzoeken van gebruiksaanwijzingen, bellen met helpdesks en zelf sleutelen. Wietze hijst zich af en toe in zijn overall en kruipt bij hen de machinekamer maar weer in om te helpen. Dat wordt zeer op prijs gesteld. Regelmatig zitten we ’s avonds riant aan de gegrillde lappen vlees lekker filmpjes te kijken op hun megascherm.

Ik smeer de lunchboterhammen en we kletsen wat over het volgende klusproject dat voor vanmiddag op Ithaka op het programma staat. Even later wandelt Wietze weer terug naar de buurboot. Op de steiger maakt hij even een praatje met een andere buurman die ook druk aan het klussen is. Ik zie de havenmeester verderop met zijn maatjes praten en wijzen. Marcelo is gewend aan buitenlanders, maar moet het elke keer weer uitleggen aan nieuwe mensen op de jachthaven. “Nee, het zijn geen ‘maestros’ (vakmannen), het zijn eigenaren van die buitenlandse boten. Buitenlanders werken zelf aan hun boot.” Verbazing alom. Al helemaal om de overall van Wietze, dat vinden ze nogal een klapper. In hun ogen zijn we stinkend rijk en vinden ze het raar dat we het werk zelf doen.

Overal in Zuid-Amerika lopen we tegen hetzelfde misverstand aan. Booteigenaren zijn hier over het algemeen erg welvarend. Het kopen en bezitten van een boot is hier erg duur. Importbelastingen, peperdure jachtclubs, onbetaalbare en onvindbare onderdelen. Tel daarbij op dat de lonen voor uitvoerende arbeid erg laag zijn. Veel mensen besteden dus allerlei werk uit en zijn gewend om bediend te worden. Bij een tankstation staat een mannetje die de tank vult. In een winkel krijg je met maar liefst drie verschillende mensen te maken: eentje om het artikel uit te zoeken, eentje om het af te rekenen en eentje om het in te pakken. Bootbezitters hebben poetsmannetjes die de boot schoonhouden. En natuurlijk onderhoudsmannetjes om het werk aan de boot te doen. Soms is de eigenaar erbij en dan wordt het helemaal grappig. Een paar boten verderop hees de eigenaar eens een klusmannetje omhoog voor een project in de mast en vergat hem vervolgens.

Wij kijken ernaar en amuseren ons om het heen- en weer gesjouw van al die mannetjes. Zeker op weekdagen hebben we de grootste lol met de ‘maestros’ die ons geklus ook wel leuk vinden. Over en weer leren we van elkaar. In het weekend is het echter andere koek. De welvarende booteigenaar wil dan bediend worden. En goed ook. Hij komt met zijn gezin in de auto aanrijden. Althans, wij denken dat dat het gezin is. Sommigen hebben opvallend veel dochters, zullen we maar zeggen. De auto wordt geparkeerd en de kofferbak klikt open. De betaalde schipper is dan inmiddels al op de boot bezig om het afdekzeil weg te halen en de kussens buiten te leggen. De havenmeester pakt de picknickmand uit de kofferbak en draagt die achter het gezin aan naar de boot. De bagage wordt geïnstalleerd en de havenmeester en zijn maatje maken de landvasten los. De dochters smeren zich met zonnebrandcrème in en de eigenaar begint een praatje met de buurman. De havenmeester wacht met de touwtjes. Dat kan rustig een half uur duren! Uiteindelijk wordt het sein tot vertrekken gegeven. En denk niet dat er dan een superjacht de haven uitvaart. Nee, gewoon een gezellig 38-voets polyester productiejacht.

Je hebt er ook die zelf de boot varen. Enthousiast gas gevend stuift de boot de haven uit. Maar aanleggen: nee. Dat is een ander verhaal. De havenmeester vaart het jacht tegemoet na een oproepje op de VHF. Havenbootje gaat langszij en de eigenaar ploft na zo’n vermoeiend dagje varen naast zijn dochters neer. De havenmeester manoeuvreert de boot in de box. Tot onze verbijstering raken noch de eigenaar, noch de dochters een touwtje aan. Ze stappen van boord en marcheren richting clubhuis. Havenmeester en maatjes leggen de boot aan, halen vuilnis en bagage van boord en brengen alles weer terug naar de auto.

Na weer een kijk- en verbaasfestijn in het weekend, keert het normale leven op maandag weer terug. We grijnzen als we om 10.00 uur lekkere dansmuziek over de haven horen schallen. De Chileense buren hebben een erg goede stereo-installatie aan boord van hun flitsende motorboot. Het sopmannetje is aan de slag, houdt wel van arbeidsvitaminen en weet hoe het apparaat werkt. Wij swingen lekker mee, terwijl we onze klusplannen voor deze week maken.

Valdivia, Chili, december 2015

 

Lees hier meer columns van Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten