Column Anna: Ne pasa nada

“We gaan hem nog missen”, zegt Wietze als Sebastian de steiger afloopt. Kennelijk denkt Sebastian er ook zo over. Hij draait zich nog even om en zwaait naar ons. Met een brede grijns zwaaien we terug. “Ne pasa nada”, roept Sebastian nog. “Niets aan de hand”, snuift Wietze. “Ja ja”. Ondanks zijn ironische reactie zie ik toch een tevreden blik naar ons nieuwe bootonderdeel: een hijsarmpje voor de buitenboordmotor.

Naar aanleiding van de natuurkundige ‘wet van behoud van energie’ heeft Wietze wel eens geopperd dat er op een zeilboot ook een ‘wet van behoud van ellende’ is: het ene voorval leidt weer tot het volgende. Zo ook onze buitenboordmotor. We hadden een kleintje van 2,5 pk. Op zich voldoende om de bijboot voort te stuwen, maar iets aan de lichte kant om tegen wind of stroom in te komen. Dus besloten we om een nieuwe te kopen van 5 pk.

Al gauw bleek dat het ‘optuigen’ van de bijboot met de buitenboordmotor een regelrechte relatietest was. Wietze stond in de klotsende bijboot te wachten terwijl ik boven mijn macht de 25 kilo zware buitenboordmotor uit zijn steuntje op het hek tilde en naar hem liet zakken. Hulptouwtjes en andere trucjes hielpen wel, maar het bleef een hachelijk avontuur. Dat moest anders.

Wietze tekende een soort hijsarmpje en we gingen op zoek naar een lasser die dat voor ons in roestvaststaal kon maken. Via-via kwamen we terecht bij Nino. “Geen probleem, zetten we zo in elkaar!”, was zijn reactie. Tevreden lieten we de tekening achter en wachtten twee weken. Geen nieuws. Op een dag verscheen Sebastian bij de boot. Met duimstok. Hij ging alles nog eens rustig nameten. Bleek dat Nino bij hem de klus uitbesteed had. Na enig heen-en-weer praten bleek dat hij de tekening niet had. Wietze ging opnieuw aan het tekenen en gaf hem de uitgebreidere tekening mee. “Ne pasa nada”: komt goed! Een week later stond hij er weer. Waar het voor was? Nadat wij een demonstratie van het probleem hadden gegeven, was het duidelijk en vertrok hij weer.

Een maand verstreek. Steeds zagen we hem en zijn maatje Abel op de steiger aan boten klussen, af en toe kwamen ze weer iets meten of vroegen weer wat. En elke keer hadden we kort een praatje en werd ons verzekerd: “Ne pasa nada!” Inmiddels was ons duidelijk dat zij eigenlijk schilders zijn en het dus op hun beurt ook weer uitbesteed hadden. Daarom moest er uiteindelijk een volgende tekening komen met nog meer details: de radius van de ‘bocht’ in de buis en de positie en grootte van de hijsoogjes. We hebben geen haast en vonden het eigenlijk wel grappig om te zien hoe het hier dus kennelijk werkt. De offerte die we inmiddels gekregen hadden, was zeer schappelijk dus legden we ons bij de kennelijk lange levertijd neer.

Op een dag het verlossende telefoontje. Of we hem komen halen! Wietze neemt de schuifmaat en tekening nummer vier mee. Het ziet er echter allemaal prachtig uit en de maten kloppen ook nog. We schudden Nino de hand en zijn toch stiekem wel opgelucht dat het nu na twee maanden gelukt is.

Terwijl we aan boord de hijsarm op zijn plek zetten en staan te popelen om het uit te proberen, verschijnen Sebastian en Abel. Met duimstok. Ze meten alles nog eens na en constateren ook dat het allemaal klopt. Ook nu weer uitgebreid handenschudden. Sebastian poetst met zijn mouw een denkbeeldig vlekje weg en neemt afscheid van zijn project. Ne pasa nada!

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters