Column Anna: Groningen

“Wat is de datum vandaag? Even toch?” vraag ik aan Wietze. Hij kijkt me met een schuine blik aan terwijl we van het centrum van Mindelo naar het haventerrein lopen. “Ja, klopt”, zegt hij. “Oh, leuk”, reageer ik raadselachtig. Al vanaf het moment dat we voor de gein besloten dat ik op de even dagen en hij op de oneven dagen kapitein is, zie ik kans om er op ‘mijn’ dagen een feestje van te maken met onverwachte verrassingen.

Na een rustige oversteek overviel de acceleratiezone bij Mindelo ons toch nog. Net voor het donker gooiden we het anker uit in de wijde baai. De volgende ochtend verhuisden we naar de gastvrije jachthaven. Een keuteldagje om een beetje te ‘landen’ op deze bijzondere plek. Tijdens ons happy hour aan het einde van de middag kijken we naar de ingang van de baai. Een prachtig gezicht: knalblauw water en de bruine ruige bergen op de achtergrond. Witte kopjes op het water maken het plaatje compleet. Ineens schuift er een grijze, sinister ogende vorm in het plaatje. We zitten meteen overeind. Wat is dát? Langzaam maar zeker wordt het duidelijker: een heel modern marineschip. Comfortabel vanuit onze kuip zien we het gevaarte naderbij komen. Als we de verrekijker erbij pakken, vallen we uit onze stoel: een Nederlands marineschip!

De volgende dag lopen we het havengebied op en gaan eens een kijkje nemen. Omdat ik toch kapitein ben, besluit ik om de commandant van de Zr. Ms. Groningen uit te nodigen voor een bezoek aan boord van onze Anna Caroline. Beetje netwerken als Nederlandse schepen onder elkaar kan geen kwaad, is mijn vrolijke redenatie. We horen dat hij een enorm druk programma af moet werken in het kader van een samenwerkingsproject waar Nederland een grote rol bij speelt. Maar of we morgen naar de officiële borrel kunnen komen? Tuurlijk! We diepen onze netste kleren op en wandelen een dag later helemaal jasje-dasje weer over de lange kade naar het enorme schip.

Eenmaal op het dek zien we in de verte onze Anna Caroline liggen. Dat beeld helpt om te relativeren waar we in terechtkomen; een kruispunt van netwerken, belangen uitwisselen en ontmoetingen tussen voor deze regio belangrijke mensen. Commandant Walter Hansen, onze gastheer, manoeuvreert daar behendig tussendoor. Ik bekijk het strijdgewoel. Het Nederlandse ambassadeursechtpaar dat uit Senegal overgekomen is; Kaapverdiaanse ministers en andere hoogwaardigheidsbekleders: iedereen lijkt zeer in zijn nopjes met deze ontmoetingen. Wietze heeft de middag van zijn leven; bijpraten met de marineofficieren en leren over dit gloednieuwe schip. Ik grinnik als ik ze allemaal in hun witte tropenuniform zie lopen. Toen Wietze nog in de Marine zat, noemden we dat het ijscomannenpak.

Als het formele deel voorbij is, zie ik de commandant ontspannen. “Zin in curry?”, vraag ik. Aan zijn blik te zien is het antwoord positief. Ondanks dat het inmiddels een oneven dag is, herhaal ik mijn uitnodiging. Nog geen uur later glijdt hij weer gewoon als Walter in een hoekje van onze kajuit. Ook de tweede man Lourens is meegekomen  naar onze boot. Lekker glas, bordje ‘gezonde hap’ en praten over varen, nieuwe kusten en belangrijke reizen. Ze willen alles weten over onze plannen. Wij vragen ze om advies over wat dingen waar wij nog mee zitten. Ineens realiseer ik me weer hoe bevoorrecht wij zijn. Als we het ergens niet veilig of prettig vinden, dan gaan we weg. Zij gaan er dan juist op af. Brrr. We nemen na een prachtige avond afscheid en wensen hen een behouden, veilige vaart. Zij ons ook.

Mindelo, Kaap Verden, mei 2014

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters