“Dit lijkt wel genoeg hè?” zegt Wietze. Hij draait de kraan dicht en haalt de slang uit de vulopening van onze watertanks. Onze Anna Caroline is vervaarlijk door haar waterlijn gezakt. Ruim 900 liter diesel en ook zo’n plons water hebben we niet zo vaak aan boord. Nu prijzen we ons gelukkig met haar grote tanks. Het maakt ons voor langere tijd onafhankelijk. Als ik een blik naar binnen werp, vertelt de grote krat met appels onder de tafel de rest van het verhaal. We hebben alles bij ons voor een onbekommerde maandenlange reis door één van de laatste wildernissen op aarde. De Chileense scheren. We hebben er jaren van gedroomd en geprobeerd ons er een voorstelling van te maken. En nu is het zo ver.
Terwijl Wietze de slag oprolt, krijg ik het bij elke meter verdwijnende slang benauwder. Hoe zal het zijn? De natuur zal overweldigend zijn. En vooral in de gletsjers hebben we veel zin. Ook het gedoe met de lange lijnen zal een bron van ervaring (en vooral ook vermaak) zijn. Ik zie uit naar knusse ankerplekken waar we zo vast als een huis liggen. Met een goed boek en een pot thee. Naar bevers of otters. Naar historische plekken waar stoere zeevaarders ons voorgingen.
Maar ik ben ook benieuwd. De belachelijke hoeveelheid boeken die we bij ons hebben zal een raam naar de buitenwereld openen. Ook kunnen we via de korte golf weersinformatie en een beetje email binnenhalen. Maar toch: het contact met andere mensen zullen we in de komende maanden moeten missen. Hoe zal dat zijn?
Wietze onderbreekt mijn overpeinzingen en komt terug van de wal. Hij kust me en raadt mijn gedachten. “Just the two of us” neuriet hij. Een grijns en nog een knuffel. We hebben het goed samen en hebben er zin in. Maar tegelijkertijd zijn wij allebei mensen die graag contact hebben met andere mensen. Gewoon, uit nieuwsgierigheid naar andere inzichten, andere culturen en andere leefwijzen. Om de één of andere reden komen we altijd met de gekste mensen in contact. Onze reis heeft ons wat dat betreft tot nu toe een ongelofelijke hoeveelheid inspiratie en denkwerk gebracht.
Door zaken als Facebook, nieuwssites en de Zeilen-website blijven we ook van het reilen en zeilen in Nederland op de hoogte. Korte uitwisselingen via Whatsapp maken het makkelijk om mensen die ons dierbaar zijn te blijven volgen. Of om nieuwe ontwikkelingen bij te blijven houden. We genieten ervan om ook op die manier onderdeel te blijven van Nederlandse groepen die er voor ons toe doen.
Dat alles valt nu een tijdje weg. Hoe zal dat zijn? Gaat het vervelen? Geeft het juist rust en nieuwe inzichten? Ik brand van nieuwsgierigheid om de antwoorden op die vragen te weten.
Het wordt langzaam donker. Onze laatste nacht in Puerto Williams breekt aan. Morgen gaan we op pad. Ik kan het niet laten en pak mijn telefoon. Nog éven op Facebook kijken.
Puerto Williams, Chili, februari 2014
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
