Nieuws

Oceaanoversteek onder noodtuig

Volg deze blog voor updates over het ontmaste jacht Blue Beryl

09:24

Op 22 april verloren Yvette en Sander Droog de mast van hun Koopmans 44 Blue Beryl, met nog 2000 mijl voor de boeg naar Frans Polynesië. Ze wisten een noodtuigage te bouwen met behulp van de spinnakerboom en gaan met een slakkengang van drie à vier knopen richting de overkant. 2000 mijl is misschien wel een van de grootse afstanden onder noodtuig ooit gemaakt.

Gelukkig krijgen ze hulp van de Nieuw-Zeelandse non profit Passage Guardian, die voor een dagelijks weerbericht zorgt, en hebben ze contact met familie en vrienden in Nederland via de satelliettelefoon. Lees in dit live-blog hoe het de opvarenden van Blue Beryl vergaat. UPDATE: Yvette en Sander zijn veilig aangekomen op Hiva Oa!

Foto door Black Moon

15 mei – We zijn er bijna!

Nog 70 mijl! Een afstand van Almere naar Groningen. Dat zou te doen moeten zijn zou je zeggen. Helaas is de wind er eerder mee opgehouden dan we hadden gehoopt. Gelukkig gingen we hier vanuit – het venijn zit hem immers vaak in de staart. Zoals ook bij eerdere oversteken het geval was. Het wegvallen van de wind is geen probleem. Want we starten de motor en gaan weer. Maar er is nóg minder druk in de zeilen. Vandaar nog steeds een aardig gehobbel.

De sfeer aan boord is erg goed te noemen. Hier en daar nog een zucht maar we laten ons niet meer gek maken. Bij elke klap van het schip kijken we elkaar aan en maken een grap. “Ach kleintje” (terwijl Blue Beryl bijna ondersteboven in een golvendal ligt) “Deze kunnen we hebben, dit maakt ons niet meer gek” (terwijl de pan van het kardanische fornuis geslingerd wordt). “Heb jij ook het gevoel dat het steeds minder wordt?” (Terwijl de golven over het dek spoelen).

De zon schijnt en langzaam naderen we Hiva Oa. We voelen ons goed en zijn klaar voor de laatste nacht. Yvette heeft meer kleur op haar gezicht en is strijdbaarder dan dat ik haar de laatste 30 dagen heb gezien. Ik dacht dat het door mijn culinaire hoogstandje kwam. Verse tonijn gepocheerd in zoete rode ui en knoflook, frisse limoen mayonaise, op een getoast meergranen brood en met sojasaus besprenkeld. Maar ze wijt het zelf aan het naderende einde van deze helse tocht. Wel fijn dat het beter gaat. Nu kunnen we toch nog een nachtje samen wachten lopen.

Hoewel ik er nog even niet aan wil denken, ben ik alweer druk bezig met de volgende fase. Verzekering aanschrijven, offertes aanvragen, noodmast, vervolg van de reis en helaas het financiële aspect. Dit gaat zo verschrikkelijk veel geld kosten. We waren net de Blue Beryl-blub malaise (het schip zonk eerder in de haven, red.) een beetje te boven. We gaan er vanuit dat het grootste deel door de verzekering wordt betaald. Maar als je alle overige kosten  bij elkaar optelt dan kom je al snel op een budget van een jaar reizen. Dat is pijnlijk! Gaan we dit,…  Nee! Nee! HOE gaan we dit te boven komen?

Misschien ben ik dan weer die nuchtere Noorderling die zegt: “Eerst veilig aankomen, daarna kijken we wel weer naar de volgende uitdaging”. Maar dit maakt het wel een stuk makkelijker. We moeten gewoon rechtdoor, voor anker en een pinacolada bestellen. Dat moet lukken! Nog 68 mijl!

14 mei – Als een huis

Nog 100 mijl en er breekt een heel hele andere periode in ons leven aan. We voelen ons loom, geleefd, geschut en klaar. Klaar met deze beproeving. Vanmiddag hebben we een film gekeken. Vervolgens hebben we geluncht en al liggend op de bank een kastje opgeruimd. Het avontuur eindigt over tweedagen niet want we hebben nog een lang stuk te gaan voordat we een nieuwe mast hebben. Daarna nog een veel langer stuk naar Nederland. Terug naar huis! Maar deze periode kan niet snel genoeg eindigen. Het was niet alleen maar drama. Echt niet! Maar leuk is anders.

We kunnen niet wachten op de eerste Pina Colada, pizza en hamburger. Gek eigenlijk want we hebben tijdens deze reis bijzonder goed gevarieerd en gegeten. Waarom heb je dan zo’n zin in eten en drink buiten de boot? Het laatste zegt het al. We willen gewoon even af van dit geschommel, even af van deze boot. Yvette corrigeert me. Ze heeft überhaupt weinig zin in eten gehad. De misselijkheid en het vervelende schommelgevoel hebben haar de drang naar eten ontnomen. Aan land zal dat zeker snel weer anders zijn.

Dat we graag van onze Blue Beryl aan land willen heeft niet zozeer met het schip zelf te maken. We leven alleen al 30 dagen in dezelfde ruimte die niet bewoonbaar is als luxe boot, maar als overlevingsbunker. Afgezien van de zwakke plek waardoor de mast overboord ging is het een fantastische schip. Terwijl ik dit schrijf klapt er een golf zo hard tegen de zijkant, dat alles in de boot trilt. We kijken meteen of het noodtuig erop staat. Als een huis gelukkig! Ze is sterk, goed beschut, megaveilig en stuurt zichzelf goed. Ik ben echt nog steeds zo gek op ons schip. Nu hopen dat we snel weer een soortgelijke mast krijgen als die we erop hadden.

13 mei – Zware omstandigheden op vrijdag de 13e

Het is aftellen geblazen en de zee is een achtbaan! Verschrikkelijk! De golven vliegen over het dek. Met vier tot vijf knopen scheuren we nu richting Hiva Oa. Met een rustige oversteek heeft dit echt niks te maken. Nóg harder dan voorheen worden we door Blue Beryl door elkaar geschud. Wat normaal gesproken al een redelijk intense zeildag zou zijn is nu afzien. Alsof je met windkracht acht op de Noordzee aan de wind vaart – zo voelt het. Ik denk dat de hagelslag chocoladepoeder is geworden. Het klinkt alsof alles in de kastjes een andere plek heeft gekregen en kapot is. De golven lijken wel steeds bozer op ons te worden omdat ze ons niet klein krijgen. Moeder natuur is meedogenloos!

12 mei – Hiva Oa lonkt

Nog 370 mijl – zo’n drieënhalve dag zeilen. We varen met 254° recht op Hiva Oa af. Het gaat nu echt de goede kant op. Met een snelheid tussen de 3 en 5 knopen leggen we  gemiddeld 100 per dag af. Volgens onze berekeningen zouden we zondagochtend aan moeten komen. Maar dit hangt erg van de wind en onze snelheid af. In Nederland is het dan al avond.

De laatste paar dagen zijn behoorlijk taai aan boord. Korte golven van drie meter hoog, zorgen voor harde klappen op het schip. Er staat tussen de 17 en 25 knopen wind. Dat is fijn aangezien we niet zoveel zeil kunnen voeren door de beperkte hoogte van het noodtuig. We kunnen vrij eenvoudig de zeilen die we voeren bedienen, bijzetten of weghalen. Bijna allemaal vanuit de kuip. Yvette en ik maken het goed. We merken wel dat het een flinke aanslag op onze lichamen heeft gehad. Yvette slaapt steeds iets beter. Die vier dagen gaan we zeker redden! Mentaal zijn die laatste dagen vrij pittig. Iets met de laatste lootjes.

Blue Beryl in betere tijden

11 mei – Klots klots


Daar gaan we weer. Klots klots. Weinig wind en korte golven zorgen dat het gangboord om de 4 keer schudden lichtjes onder water komt te staan. Ik heb lichte hoofdpijn. Zou het komen door te weinig drinken? Ik drink momenteel best goed. Zijn het de dieseldampen van de motor? Maar we ventileren erg goed en tijdens het slapen hebben we de motor uit. Of zullen mijn velen hersenen genoeg hebben om van links naar rechts gesmeten te worden?

Onze lichamen voelen vermoeid aan. De massage van gisteren kwam voor mij als geroepen. Vandaag gaan we een dagje cocoonen. Dan eten we makkelijk en gaan binnen filmpjes kijken. Lekker tegen elkaar aan. Het voordeel van binnen zitten is dat op de as (van voor naar achter) de boot een aanzienlijk kleinere schommel uitslag heeft. De krachten op je lichaam zijn dus minder groot. Dit is ook een van de redenen dat we de salon hebben omgebouwd tot slaapplek. Nog vier nachtjes, dan kunnen we weer in ons luxe bed achterin. Wat kijken we daar naar uit!

10 mei – nog 500 mijl te gaan, de kapitein is er klaar voor


We wennen aan ons tempo. 100 mijl per dag nu voelt velen malen sneller dan 100 mijl aan het begin van de oversteek. Twee weken geleden legden we gedurende een dag ook zo’n afstand af, maar dat was niks bij 2000 mijl die nog voor de boeg lag. Nu leggen we per dag een afstand af die een zesde is van de nog te varen afstand. En morgen een vijfde. Dat gevoel is bijzonder en het besef dat we dichterbij komen is steeds duidelijker. Toch moeten we nog 500 mijl – een afstand van Harlingen naar Brest – of voor de niet-zeilers: van Groningen naar Milaan. En dat onder noodtuig.

Maar wat ben je nietig en klein op de immense oceaan. Deze reis is totaal anders uitgepakt dan ik had verwacht. Voor ons schip waren de weersvoorspellingen over de hele tocht genomen erg gunstig, bijna ideaal te noemen. Hoewel het een lange oversteek is hadden we hem in ongeveer 21 dagen kunnen voltooien. Het lijkt erop dat we nu zo’n 30 dagen over gaan doen, een tijd die voor veel schepen helemaal niet gek is. Je moet dingen dus ook in perspectief kunnen zien.

Wat Yvette terecht opmerkte in de gesprekken die we hadden is dat je het idee hebt dat je de controle verliest. Zij had daar meer last van dan ik. Dit heeft denk ik met ervaring en persoonlijkheid te maken. Voor mij voelde het niet dat we de controle verloren – ja, eventjes. Toen we net onze mast verloren dacht moeder natuur ons in een hoek gedreven te hebben. Maar al snel hadden we een plan en herpakte we ons.

Ook verloren we even de controle over de duur van de reis. Je kijkt naar zo’n lange oversteek over de oceaan toch op tegen de lange duur. Die werd plotsklaps verlengd. De twee weken waar we naar uitkeken waren ineens heel onzeker. Yvette telde de dagen vanaf dag een al af. Ikzelf had er minder moeite mee. Voor mij was deze oversteek een droom. Iets waar ik al die jaren naar uit had gekeken. Yvette te besloot pas in Aruba dat we dit samen zouden gaan doen. “Jij geniet van de reis. Ik geniet straks wel weer van de bestemming,” zei Yvette altijd erg nuchter.

Normaal is relativeren makkelijker dan nu. Ten eerste omdat het een extreme gebeurtenis waarbij je een essentieel onderdeel verliest. Namelijk de wapperende motor van ons schip, die ons de oceaan over zouden brengen; de zeilen. Een ervaring waar je je niet veel op voorbereid en die vrij heftig is. Alles gedaan om zo goed en veilig mogelijk deze reis te maken. Nieuwe zeilen, verstaging, vallen, noem maar op. Het heeft niet mogen baten..

Een ding weer ik zeker! Wat is het fijn om dit samen te doen. Ik wil wel een keer een solo oversteek maken. Maar dan rustig beginnen met een kleine week. Dit was veel te heftig geweest. Ookal ben ik ‘s nachts veel alleen wakker geweest, overdag heb je iemand die om je geeft en vraagt hoe het met je gaat. Als solozeiler ben je dan heel eenzaam. Nu beleven we het samen en kunnen we straks samen terugkijken op een bijzondere reis met een spannend hoofdstuk: ‘Ontmast op de Grote Oceaan’.

Vandaag was niet helemaal mijn dag. Hoewel ik als een kind zo blij was met mijn gevangen tonijn. Was ik niet helemaal in mijn hum. Misschien ook juist omdat het met Yvette weer een stuk beter gaat. Dat ik even kon ontladen. Ze heeft me er vandaag even goed doorheen geholpen. Ze heeft lekker voor me gekookt, ons lievelingseten, Jaja, pannekoeken. Na drie uur goede slaap, een massage, geschoren en gedouched voel ik me weer helemaal in orde. Yvette, Blue Beryl en de kapitein zijn klaar voor de laatste 500 mijl!

Verse tonijn

9 mei – bericht van Passage Guardian

De opvarenden van Blue Beryl en de thuisblijvers krijgen een dagelijkse update van Passage Guardian. Zo ziet dat er ongeveer uit.

BLUE BERYL REPORT FROM VESSEL

Date            09 May 2022
Time            04:04 UTC
Position      6 57S 128 54W
COG             253
SOG             3.5


PREDICTWIND ECMWF NEXT 24 HOURS

Wind            13 gust 17 from 110T
Waves          2.0 from 123T,
Period 9.4 seconds
Current        0.4 knots towards 254T


OUTLOOK


Wind steadily increases to 20 gust 26 from 116T by Thursday evening.
Waves increasing to 2.6M from 120T period 8 secs by Friday evening.
Current increasing to 1.0 towards 248T by midnight Monday

NEXT WAY POINT

Hiva Oa
9 49S 138 50W

Arrival in approx 5 days 18hrs


TRAFFIC NOTIFICATIONS

Oil Tanker approaching on your starboard bow and may cross ahead of you.  Its bound for Caldera, Chile.

MARI INNOVATOR
MMSI: 257811000
Call Sign: LALK8

Position Received: 09-05-2022 08:52 UTC
4 minutes ago
Vessel’s Local Time:
08-05-2022 23:52 (UTC -9)
Area: JAPAN – East China Sea
Current Port: –
Latitude / Longitude: -5.73152° / -134.0395°
Status: Underway using Engine
Speed/Course: 12.9 kn / 122 °
AIS Source: Satellite

8 mei – Weinig wind en nog 650 mijl voor de boeg

De wind is wat minder geworden, daarom hebben we vrijwel de hele dag op de motor gevaren. Later in de week gaat het weer harder waaien. We moeten nog iets van 650 mijl – hopelijk komen we volgend weekend aan. Het schommelen en rollen is bijna niet te doen. Alle handelingen kosten daarom meer energie en het is erg oncomfortabel.

4 mei – Nog 1100 mijl te gaan

Je hebt van die dagen dat het gewoon allemaal niet zo lekker voelt. Echt een rotdag was het niet, maar een beetje mwa. Toch eindigde we de dag positief.

We hadden beide niet heel goed geslapen. Er was weinig wind. ‘s Nachts begint de boot langzaam in een cadans te schommelen. Tot het moment dat de boot keihard van links naar rechts gaat. Met grote klappen hoor je alles in de boot trillen.. En dan houdt het vrij plots op en varen we weer minuten kabbelend over de zee. Heel bijzonder fenomeen. Het slapen word je dan ook echt lastig gemaakt.

Overdag besluiten we een uur te gaan motoren. Ik controleer nogmaals het oliepeil, koelvloeistof en draai er wat schroefasvet bij. De motor ronkt een uurtje. We laten de broodmachine het brood kneden, drinken een kop koffie. De espressomachine doet het immers met volle accu’s. We zijn blij dat onze Perkins het zo goed doet. Er lijkt een wending te komen in de dag. Van mwa, heben we er toch wat van gemaakt vandaag.

Het moment van de dag. De motor was nog geen minuut uit of er stoven vijf pilot whales met en rotvaart door de golven langs onze boot. Mega indrukwekkend. Ze surfen de grootse golven die ze kunnen pakken. Het lijken wel dolfijnen. Maar dan veel groter. Een beetje orka’s met een bol gezicht. Natuurlijk staat Yvette glunderend op het dek. Alles lijkt even vergeten. Wat een bijzonder moment!

Nadat ik nog wat klusjes op het voordek doe is het tijd voor uiterlijke verzorging. Ik scheer mezelf en neem een korte douche. Haal een perfect brood uit de oven – het mooiste gerezen brood dat we tot nu toe hebben gemaakt. Mijn dag kan niet meer stuk. We sluiten de dag af met een film. Dit keer zingen we mee met ABBA. “Mama Mia, here we go again!!” Eten nog een overheerlijke boterham met pindakaas en strepen weer 100 mijl af van het bord. 1100 mijl te gaan!

We tellen af. Het is soms zwaar, lang, missen familie en vrienden en gewoon even land om ons heen.

Laatste positie-update (3 mei): 5°06’00.0″S 123°01’00.0″W
Tags: , , Last modified: 16 mei 2022
Sluiten