Niels en Rosan zijn in 2023 vertrokken voor een reis van vijf jaar met hun Sigma 38OOD zeilboot. De twintigers zijn, zoals ze dat zelf zeggen, met tussenpensioen. Voor Zeilen doen ze verslag van hun droomreis. Daarnaast houden ze een vlog bij op hun YouTube-kanaal.
De dag dat we weer in het zuiden van Martinique voor anker gaan is het nog rustig met andere Nederlandse boten. Maar in de paar dagen erna komen nog vijf boten met Nederlandse vlag deze beschutte baai binnen varen. Het duurt niet lang of er staat een borrel gepland. Omdat er nu ineens zoveel Nederlandse boten in de baai liggen, besluiten we dat die borrel dan maar aan de kant moet gebeuren. Zoveel zeilers op een boot wordt toch een beetje krap. Na een paar dagen hard klussen aan vanalles en nog wat – we moeten toch wat te doen hebben terwijl we wachten tot we op de kant gaan om de schroefaslager te vervangen – hebben we wel behoefte aan wat afleiding en gezelligheid. Een paar minuten na de afgesproken tijd komen we aangelopen bij de bar waar we de rest van de zeilers zouden treffen.
We kennen de meeste zeilers nog niet, maar zien als snel iemand die net als wij zoekend rondkijkt. Het kan niet missen, zij zoekt dezelfde Nederlanders die wij zoeken. We spreken haar aan, zoeken een tafeltje op een langzaam druppelen de rest van de genodigden binnen tot we met een man of twintig aan tafel zitten. Het is happy hour en daar maken we als zuinige zeilers allemaal graag gebruik van. En hoewel gezelligheid geen tijd kent, beginnen na een paar uur de magen toch te rommelen. Iedereen gaat weer z’n eigen weg, maar we gaan een aantal van hen vast nog wel vaker zien de komende tijd.
Zeilerspraat
Met medevertrekkers kun je toch altijd hele andere gesprekken voeren dan met je vrienden en familie thuis. We zitten een paar dagen na de borrel aan boord van de Dreamreacher, de boot van Myrthe en Joshua, die al een tijd langer onderweg zijn dan wij. “En wat hebben jullie vandaag allemaal gedaan?” vraagt Joshua. “We hebben de handpomp van de wc weer eens van een nieuw laagje vaseline voorzien!” antwoord ik. “Dat is altijd zo’n verademing als die ineens weer zo soepel loopt.” Joshua reageert zoals alleen een medevertrekker zou kunnen reageren: “Oh heerlijk! Ik doe dat soms zonder dat Myrthe het in de gaten heeft en die is dan altijd helemaal blij als de pomp ineens weer zo makkelijk gaat.” Dit gesprek had ik met m’n vrienden thuis nooit kunnen hebben…
Eindelijk weer gerepareerd!
We trekken veel met de bemanning van de Dreamreacher op en zo komt het ook dat zij ons een paar dagen later een sleepje geven naar de werf. Eindelijk! We mogen uit het water om de problemen met de schroefas op te lossen. Het is altijd spannend om je boot in de lucht te zien zweven, maar ze doen hier dag in dag uit niets anders en de 80-tons kraan kan ons bootje van zeven ton makkelijk aan. We krijgen een mooi plekje op het terrein en worden neergezet.
De komende 24 uur drijft de boot niet. Dat maakt op de boot zijn altijd een vreemde gewaarwording. We worden al snel vergezeld door een monteur van de werf en kijken aandachtig toe hoe alles er aan toe gaat. We voelden ons niet comfortabel om dit klusje zelf op te pakken, ook wegens gebrek aan het juiste gereedschap. En hoe langer de monteur bezig is, hoe meer we er achter komen dat het inderdaad best een ingewikkelde klus is een hoe blijer we worden dat we hulp ingeschakeld hebben. Maar we leren er een hoop van, weten nu hoe het moet, en als we de volgende dag het water weer in gaan voelen we ons vertrouwd om het volgende keer wel zelf te doen.
Appeltaart
Weer veilig drijvende, en met een weer volledig functionerend aandrijvingssysteem, bakken we appeltaart. Niet voor onszelf, maar voor Dreamreacher. Als bedankje voor het gratis sleepje, wat ons €600 zou hebben gekost als we de officiële sleepdienst in hadden moeten schakelen… Gewapend met een appeltaart varen we later die dag naar onze vrienden toe. Daar treffen we slechts de helft van de twee koppige bemanning aan, maar die is blij voor twee met de appeltaart. Of wij ook een stukje lusten? Jazeker! Onder het genot van de appeltaart bespreken we onze planning voor de komende dagen. Dreamreacher blijft hier voorlopig liggen. Wij wilden er oorspronkelijk zo snel als mogelijk weer vandoor na de reparatie, maar er is de komende week geen wind. Och, dan blijven we nog even, en zien we wel weer wanneer we verder gaan. Als twintigers met tussenpensioen hebben we gelukkig die luxe.
Hoogtepunten en diepte
In de extra tijd die we nog op Martinique doorbrengen, ontdekken we nog eens extra hoe mooi het hier eigenlijk is. We verbazen ons, na wat oefening steeds dieper snorkelend, over de prachtige onderwaterwereld, bereiken bij de beklimming van de vulkaan het hoogste punt van het eiland en genieten van de door palmbomen en mangroves omgeven baai waarin we liggen. Het leven is heerlijk hier. Met bovendien meerdere goede en goedkope supermarkten vrijwel aan het water is het leven hier ook heel makkelijk en relaxed. Tegelijkertijd kijken we wel enorm uit naar de volgende eilanden die we nog gaan bezoeken. Dominica schijnt het meest ongerepte eiland in dit deel van de Caribbean te zijn, en Guadeloupe zou prachtige snorkelplekken moeten hebben. Er is nog een hoop te ontdekken!
Tekst en beeld: Niels en Rosan
Tags: Vertrekkers Last modified: 13 juni 2024
