‘Kleine’ schades, grote gevolgen

Stel je eens voor dat je mee doet aan een zeilrace rond de wereld. En niet zomaar één; een non-stop solozeilrace in ‘retro’-zeiljachten waarbij je geen beschikking hebt over moderne technologie. Je mag geen contact hebben met familie en vrienden. Je kunt alleen met de organisatie bellen op afgesproken momenten en als je dicht genoeg bij je concurrenten in de buurt vaart, kun je een beetje kletsen via de marifoon. Na een paar bizarre momenten waarin er dode vogels en sprinkhanen op je boot lagen toen je na een onstuimige nacht wakker werd, vaar je de Doldrums in en bevind je je in een windstil gebied. Je ligt praktisch stil, het is warm, de luchtvochtigheid is hoog en je wilt vooral zeilen. Weg uit dit gebied. Een van de weinige voordelen van windstilte is dat je kleine schades makkelijker kunt repareren. De boot beweegt immers toch amper. En dan, gaat je kompas kapot…

Dat gebeurde Elliott Smith afgelopen week. Geen nood, zou je denken, er is immers nog een reservekompas. Die ook kapot blijkt te zijn. Maar! Er is er nog een reserve… ook stuk. Er was een moment waarop Smith zijn positie even helemaal kwijt was. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij er afgelopen week even helemaal doorheen zat. De anders zo optimistische Amerikaan kon zijn frustratie tijdens het wekelijkse telefoontje met de organisatie niet verbergen. De rest van de race zal Smith het dus met een enkel handkompas moeten doen.

Kleine schades achterin de vloot

Achter Smith is hekkensluiter Arnaud Gaist langzaam maar zeker zijn aansluiting op het wedstrijdveld aan het vinden. Gaist lijkt zich niet zoveel aan te trekken van de grillen van de doldrums en vaart gestaag door. Zijn directe concurrent Ian Herbert-Jones kampt ook met kleine schades in de vorm van een aantal gebroken grootzeilleuvers, die hem behoorlijk afremmen. Het verschil tussen Gaist en Smith lijkt ook steeds kleiner te worden.

Iets verder naar voren, in de staart van de middengroep, heeft de kolonie eendenmosselen een nieuw onderkomen gevonden. Nadat Jeremy Bagshaw de weekdieren van het onderwaterschip van Oleanna had verwijderd, hebben ze besloten een stukje mee te liften aan Guy Waites’ Sagarmatha. Voorlopig lijkt Waites zich daar nog niet al te druk om te maken. Het vieren van het passeren van de evenaar met een flesje champagne was voor de Brit even belangrijker.

Geknapte genua-val

Van de kleine schades achterin het veld naar problemen bij de absolute koploper. Simon Curwen heeft de koppositie nog steeds in handen, maar een kapotte genua-val zou hem wel eens duur kunnen komen te staan. De omstandigheden op zee zijn dusdanig ruig dat hij de beschutting van Trindade op moet zoeken om de reparatie in de mast uit te kunnen voeren. Curwen wordt op de hielen gezeten door Tapio Lehtinen, met een achterstand van 83 mijl op de tweede positie, en Abhilash Tomy, die 210 mijl op Curwen gewonnen heeft de afgelopen week en met een achterstand van 170 mijl de derde positie in handen heeft. Spanning alom!

Profiteren van de golfstroom

Ook voor Kirsten Neuschäfer worden de komende dagen interessant. Zij is de enige die een meer westelijke koers heeft gekozen en kan profiteren van de golfstroom langs de kust van Brazilië. Hierdoor zakt de Zuid-Afrikraanse niet alleen een paar plekken in het klassement, maar ze zeilt ook een flink aantal extra mijlen. Hoewel ze aan de organisatie laat weten dat deze westelijke koers toch niet helemaal de bedoeling was, is Neuschäfer blij met haar keuze. Het plan is in elk geval om zoveel mogelijk snelheid te behouden en bij Rio de Janeiro een weerkaart te bemachtigen om de positie van het Zuid-Atlantische Hoog te kunnen bepalen. In combinatie met haar kennis van en zeilervaring in de Zuidelijke Atlantische Oceaan zou deze keuze nog wel eens in haar voordeel kunnen uitpakken.

Instabiele (weers)omstandigheden op komst

Met de top 5 inmiddels voorbij Trindade ligt een scherpe draai naar het oosten richting Kaapstad voor de hand. De sterke oostenwind zorgt er echter voor dat de meest directe route niet per se de meest aantrekkelijke route lijkt. Normaal gesproken zou iets verder afzakken naar het zuiden om onder het Zuid-Atlantische Hoog door te steken en te kunnen profiteren van de zuidelijke wind richting Kaapstad de meest logische optie lijken. Deze editie van de Golden Globe Race lijkt zich echter niets aan te trekken van de ‘geldende opvattingen’.

Het midden van het Zuid-Atlantische Hoog ligt zo’n 1200 mijl onder Trindade en verplaatst zich de komende week richting het oosten. Kiezen voor een route ten zuiden van het Hoog betekent niet alleen een kennismaking met de Roaring Forties, maar betekent ook dat de deelnemers zo’n tien dagen extra aan het zeilen zijn. Daarbij is het nog maar de vraag of de omstandigheden ten zuiden van het Zuid-Atlantische Hoog daadwerkelijk zo gunstig zijn. Het Hoog laat namelijk een vrijwel windstil gebied achter. Er nadert vanuit het zuiden ook nog een lagedrukgebied die de keuze voor de zeilers verder bemoeilijkt.

Guillou definitief bij koplopers?

Helemaal voor de koplopers zijn dit geen gunstige omstandigheden. Het kan zomaar zo zijn dat hun voorsprong in de komende week behoorlijk slinkt en dat Damien Guillou eindelijk de sprong naar de kop van de race kan maken. Voor hem lijkt er geen twijfel te bestaan voor de strategie de komende dagen: het Zuid-Atlantische Hoog aan de zuidkant passeren en de voor de windse koers naar Kaapstad oppakken.

Net als vorige week lijken de kaarten wederom geschud. Met, hoe kan het ook anders, het weer als de grootste bepalende factor. De komende dagen gaan uitwijzen hoe het Zuid-Atlantische Hoog en het naderende lagedrukgebied zich gaan ontwikkelen, maar vooral ook hoe de zeilers daarop gaan anticiperen.

Beluister in deze podcast wat jachtontwerper Dick Koopmans van de komende weken van de GGR verwacht.

Alles over de Golden Globe Race en een wekelijks verslag lees je op onze speciale wedstrijdpagina. Liever elke dag de zeilers tracken? Check dan de livetracker van de organisatie.

Omslagfoto: Nora Havel / GGR