Reisverhalen

Column Anna: When in Rome…

08:16

Het is een prachtige winterse dag. De zon schijnt al vroeg in de middag met lage banen licht door de kajuitramen naar binnen. Alles buiten staat in een soort gouden gloed. Heerlijk weer. Ik zit in de beschutting van onze kuiptent te genieten van het zonnetje. Hmmm, met een drankje erbij zou het nog beter zijn. Dus stap ik naar binnen om iets in te schenken. Terwijl ik daar mee bezig ben, volgen mijn ogen de baan van het licht. En kruipt de schaamte omhoog. Wat ik zie is namelijk niet zo fijn. Ons tapijt. Nu het licht er zo fel op valt, is er geen ontkomen meer aan. Dat moet vervangen. En snel ook.

Met enige jaloezie kan ik soms naar andere boten kijken. Mooie gelakte vloeren of handige harde vloerbedekking. Bij ons kan dat niet: onze boot is onder de Nieuw-Zeelandse regelgeving gebouwd en daarin wordt gesteld dat alle vloerdelen vastgeschroefd moeten zitten. Als wij dus onder de vloer iets moeten pakken, moeten die schroeven los. Je moet er dus een vloerbedekking op hebben liggen die snel weg kan. Dus tapijt. Als het koud is, is het lekker warm aan je voeten. Maar vaker is het onhandig. Lastiger schoon te krijgen en het wil onder helling nog wel eens wegglijden. Maar ja, het is niet anders.

Het intensieve gebruik van de afgelopen twee jaar hebben onmiskenbaar hun tol geëist. Je kunt er onderhand soep van koken! De volgende dag gaan we dus op pad. Vloerbedekking zoeken. Helaas blijken Chilenen van harde vloerbedekking te houden. We vinden uitbundige hoeveelheden tegels en zeil. Maar pas aan het einde van de dag zien we bij een winkel rollen tapijt hangen.

De dag erna meteen naar die winkel. Twee medereizigers vinden het wel een leuk avontuur en gaan mee. Er is keuze uit maar liefst vier verschillende tapijten. We kiezen er eentje uit. De enorme rol ligt nog op de vloer. De verkoper kijkt ons verontschuldigend aan: hij kan het niet verkopen. Het is namelijk net afgeleverd en het is nog niet ingevoerd in het systeem. Dat kan nog zeker vier weken duren. Verbijsterd staren we de man aan. Maar we huldigen de stelregel: “when in Rome, be as the Romans”. Dus we vragen rustig of daar nog eens over gesproken kan worden met de manager. We gaan nadrukkelijk met z’n vieren midden in de zaak staan, zodat de manager ons kan zien. De betreffende dame komt al vrij snel kijken waar al dat gedoe over gaat. Blijkt een Duitse te zijn die wel eens wil zien waarom toeristen vloerbedekking nodig hebben. Het duurt even, maar dan is het toch duidelijk. Welwillend gaat het personeel aan de slag en een uurtje later kan er een stuk voor ons afgeknipt worden. Wietze heeft twee spanbanden meegenomen, dus we maken er een handzame rol van. Inmiddels lukt het bijna niet meer om alle lachkriebels in bedwang te houden.

In optocht gaan we dwars door het centrum naar de bushalte. Boodschappentassen, rol tapijt en inmiddels met de slappe lach. In de bussen hier kijkt niemand op van een kuub bagage meer of minder. Dus ook de rol tapijt wordt handig naar binnen gesjord. We moeten er 1.000 peso busgeld (anderhalve euro) voor betalen. Bij onze uitstaphalte herhaalt het gesjor zich weer. Totaal melig komen we bij de jachthaven aan. Maar we moeten dóór: er is nergens een plek om de rol even weg te leggen. Op de vloer van het toiletgebouw rollen we het gevaarte uit. Met vereende krachten passen en meten we alle stukjes van het oude tapijt erop. Knippen, bijsnijden doen we aan boord wel.

Anderhalf uur en heel wat zweetdruppels later gaat de zon weer onder. Ditmaal valt het licht op ons mooie nieuwe tapijtje. Tevreden maak ik de klep van de koelkast open. We hebben weer iets te vieren vandaag.

Valdivia, Chili, juni 2015

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten