Column Anna: Sara op de evenaar

Ik schrik op uit mijn mijmering en kijk op mijn horloge. “Weet jij waar de mosterd is?”, vraagt Wietze. Wat gek. Het is pas negen uur, zijn slaapwacht zit er op. Maar meestal laat ik hem nog zeker een half uur lekker uitslapen. Wat doet hij uit bed en waarom hangt hij met zijn hoofd in de koelkast op zoek naar mosterd? “Nou eh”, stamel ik, “in het groene plastic mandje onderin de koelkast, bij alle andere potjes.” Ik rek me uit en zie zijn rug. Hij zit gebogen op de kajuitvloer. Ik snap er geen barst meer van.

“Jij weet dus waar je de mosterd moet halen”, vraagt hij met een lach en stapt naar buiten. “Gefeliciteerd, Sara!” Meteen realiseer ik me dat ik vandaag jarig ben! Helemaal vergeten, en dat nog wel op mijn vijftigste verjaardag. Wietze zit klaar met cadeautjes die hij kennelijk al maanden voor me verborgen heeft gehouden. Wat leuk! Stralend omhelzen we elkaar en genieten van het bijzondere begin van deze dag. De zon schijnt, ons bootje snort zuidwaarts en ik mag cadeautjes uitpakken. Om het extra feestelijk te maken, hangt Wietze vlaggetjes op en eten we samen een zelfgebakken muffin.  We nemen ons voor om in Salvador uitgebreid uit te gaan eten om het te vieren.

De rest van de dag denk ik vaak aan het bijzondere van zo’n kroonjaar. Vijftig leek me vroeger zó onvoorstelbaar oud. En nu ben ik het zelf. En eerlijk gezegd, sinds we op reis zijn, ben ik me alleen maar jonger gaan voelen in plaats van ouder. Vrienden in Nederland geven grote feesten en markeren het moment als een flinke gebeurtenis. Wij zitten hier met z’n tweetjes op die onmetelijke oceaan. Tijd is hier zo irrelevant als maar kan zijn. Wat telt is de afstand die we afleggen in relatie tot die tijd.

’s Middags haal ik een weerkaartje binnen via de korte golf. In het inboxje van het mailprogramma zitten een paar mailtjes van mensen die ons lief zijn. Felicitaties en mooie wensen voor een nieuw levensjaar. Wat leuk dat er zo met ons meegeleefd wordt. Ook aan het einde van de dag is het feest als we het dagelijkse gesprekje met andere boten hebben via de korte golf. De bemanning van het Franse jacht Souimanga zingt zelfs een driestemmig verjaardagslied.

Om zeven uur ‘s avonds ga ik naar bed, Wietze houdt de wacht. Iets voor elf uur maakt hij me wakker. “Kijk eens, nog precies op je verjaardag.” Samen kijken we naar de GPS die langzaam de laatste mijl aftelt naar de evenaar. Wat een dag! Dat verzin je niet: vijftig worden en de evenaar overgaan op dezelfde dag. We hadden daar altijd wel grapjes over gemaakt, maar nu het echt gebeurt, sta ik er toch wel even van te kijken.

We feliciteren elkaar. “Op de volgende vijftig”, zegt Wietze. “Daar ga ik voor”, is mijn antwoord, “maar alleen als ik ze met jou kan beleven.”

Op zee op weg naar Salvador, juni 2014.

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters