Reisverhalen

Column Anna: Lekker rommelen met bootjes

08:00

Column Anna
Lekker varen op een rustige dag

“Geef me jullie voorlijn maar” zegt onze aanstaande bootbuurman. Dankbaar gooi ik hem de lijn toe en sprint naar achteren om de achterlijn naar zijn maat te gooien. Beiden staan ermee te worstelen, want de snelle wedstrijdboot heeft maar hele kleine kikkers. Of helemaal geen. “Jemig, wat een dikke lijn” zucht de schipper. “Hebben jullie dit soort touw normaal nodig?” Hij bindt de boel vast aan een scepter en kijkt me vragend aan. Ik grijns en maak een breed gebaar naar onze Anna Caroline. “We zijn bijna thuis na een wereldomzeiling. Op de gekste plekken gelegen waar je dus wel wat steviger touwwerk nodig hebt. Dat is hier niet nodig, geloof ik”. De buurman fluit en heeft ineens honderd vragen.

Zuid-Engeland

Column Anna

En dan zie je ineens een Lemster aak varen

Laten we eerlijk zijn: we werken voor gek versleten dat we toch naar Engeland gingen op de terugweg naar Nederland. Quarantaine, hoge besmettingscijfers en de Brexit: geen handige cocktail. Voor ons was het zeilen langs de Engelse zuidkust de belangrijkste reden om hier naar toe te gaan. We hebben hier altijd met zoveel plezier gezeild en vinden het hele watersportgebeuren in deze regio simpelweg fantastisch. Voor volgende zeilreizen kijken we toch meer naar Scandinavië, dus deze kans wilden we gewoon pakken. En uiteindelijk valt het allemaal reuze mee met de quarantaine en Brexit. “We hebben goed gegokt” stelt Wietze tevreden vast. We merken wel dat we wat zenuwachtige reacties krijgen als we een jachthaven in varen, maar als we uitleggen dat we ons aan alle regels houden is de ontvangst hartelijk als vanouds. Als buitenlandse boot vallen we wel op. We vieren dat door een gloednieuwe Nederlandse vlag op de hangen. De oude was verbleekt en gerafeld na de felle zon en harde wind van de afgelopen maanden.

Dagtochten

Het is volop zomer aan de zuidkust en, zelfs voor Britse begrippen, uitzonderlijk goed weer. We zien mensen die (zeker weten!) in geen tien jaar een korte broek aangehad hebben, nu lekker rondwandelen met blote benen. Het water ziet wit van de zeilen en op steigers en kades heerst een algeheel gevoel van onbezorgd genieten. Natuurlijk genieten we mee van het weer en van het herontdekken van bekende plekken. We kiezen ervoor om in één keer van Falmouth naar Dartmouth te varen, zo’n zestig mijl. Dat wordt krap om het allemaal in daglicht te doen, dus we lopen het risico om in het donker de rivier op te varen. “Liever niet” mompelt Wietze als hij de route in de kaart zet. “Dan gaan we toch ’s nachts?” opper ik. “Goed plan”. Tot verbijstering van de jachten om ons heen, gooien we dus om vijf uur ’s middags los en tuffen de haven uit.

 

Column Anna

De rivier Dart ligt vol met boten

Na een ontspannen tochtje varen we in het vroege ochtendlicht de rivier Dart op en onze monden vallen open. Overal, werkelijk overal liggen boten. Aan meerboeien, in jachthavens, voor anker en aan lange pontons die midden in de rivier afgemeerd liggen. Dat is erg handig in het diepere deel van de rivier, dus we varen daar naar toe. Op een boot zit de bemanning buiten te ontbijten en ze pakken vriendelijk onze lijntjes aan. “Waar komen jullie in vredesnaam vandaan?” vragen ze. “Falmouth”. “Maar waarom in één keer dat hele stuk varen? En ’s nachts?” We lachen een beetje en realiseren ons ineens dat we toch wel wat veranderd zijn. Vroeger zeilden we langs deze kust in dagtochten; nu kijken we veel praktischer en varen in wat grotere stappen naar de plaatsen waar we graag naar toe willen.

Klooien

Nu we ons ervan bewust zijn, is het heerlijk om te kijken naar de verschillen tussen de wereldzeilers-gemeenschap waar we uit komen en de recreatieve zeilers waar we nu tussen zitten. “Recreatief?” lacht Wietze, “maar wij doen het toch ook voor de lol?” “Dat weet ik wel, maar ik heb geen beter woord” leg ik uit. “Wereldzeilers hebben toch veel spullen aan boord die gericht zijn op langdurig verblijf en lange stukken varen. Alles is wat zwaarder uitgevoerd; vaak staat er meer aan dek. Dat soort dingen”. Wietze knikt. “Ik vind het heerlijk om te zien hoe mensen hier gewoon lekker naar hun bootje gaan, beetje rommelen, beetje zeilen, dagtochtjes maken en zo”. “Hoe was die tekst uit Wind in the Willows ook alweer?” peins ik. “Believe me, my young friend, there is nothing – absolutely nothing – half so much worth doing as simply messing about in boats.”

Solent

Column Anna

Schitterende wedstrijdbeelden

Na heerlijke dagen in Dartmouth varen we toch maar weer in een nachttochtje naar de Solent, het zeilmekka aan de Engelse zuidkust. Topdrukte vanwege de zomervakanties, de Cowes Week en de aanstaande Fastnet Race. We kijken onze ogen uit. Schitterende klassiekers liggen met blinkend lakwerk te stralen in de zon. Allerlei eenheidsklassen waar we nog nooit van gehoord hebben, varen in grote aantallen met het mes tussen de tanden de wedstrijden van Cowes Week. Flitsende supersnelle wedstrijdboten zijn aan het trainen voor de Fastnet. “Kijk, daar gaat de Boss boot” wijst Wietze als we over de Solent varen tussen Hamble en Cowes. Het contrast kan niet groter: het foilende gevaarte dat met ongelofelijke vaart tussen een veld Etchells doorsjeest.

Column Anna

Volgepropt Cowes

We storten ons in de drukte in Cowes en komen zes-dik gestapeld te liggen tussen allerlei hippe en vlotte jachten. Nadat de buren onze dikke aanmeerlijnen aangepakt hebben, ontstaat er een leuk gesprek. Peinzend wordt er naar allerlei details gekeken en vergelijkingen gemaakt. Zoals zo vaak vertellen mensen ons dat ze graag de wereld rond willen zeilen. En als zo vaak zeggen we: ‘maak een plan en doe het’. We hebben dagenlang lol met kijken naar wedstrijdbemanningen en hun uitdossing, de spanning voor de start en de leuke sfeer in Cowes.

Laatste stuk

“En wat zijn jullie plannen vanaf hier?” vraagt de buurman. “Morgen naar Brighton en daarna in twee stappen naar de rivier Orwell bij Harwich. Dat is zo’n plek waar we ook zulke goede herinneringen aan hebben. Dan naar Nederland” zegt Wietze. De volgende dag waait het dat het rookt; veel harder dan in de oorspronkelijke weersverwachting. We kijken bezorgd naar het weer en besluiten om nog een dagje te blijven. De buurman loopt met diepe rimpels in z’n voorhoofd aan dek. “M’n bemanning moet terug vanwege het werk, dus eigenlijk moet ik nu weg. Daar heb ik helemaal geen trek in. Maar ik kan deze boot niet alleen varen”. We kijken naar de torenhoge mast, het enorme grootzeil en allerlei slimme dingen waardoor het zo’n mooie wedstrijdboot is. Buurman grijnst: “jullie hebben maar geluk met zo’n zware boot met z’n tweetjes”. “Dat ik dat nog eens van een wedstrijdzeiler zou horen” schatert Wietze.

Cowes, Engeland, augustus 2021

Bekijk HIER de vorige columns

Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Sailors for Sustainability, Black Moon en bekijk de vlog van Yndeleau.

Tags: , Last modified: 10 augustus 2021
Sluiten