Column Anna: Het dorpje Voorwaarts

Bulderend gelach aan de volle tafels. Anja heeft de lachers op haar hand gekregen door heel stellig te melden dat hun boot ‘bijna klaar’ is. De niet te missen gaten in de romp vertellen een ander verhaal. Al snel blijkt dat ze bedoelde dat het op maat zagen van de stukken staal die in die gaten moeten al bijna klaar is. Als iedereen gerust gesteld is, wordt er smakelijk verder gegeten. Inmiddels zitten we al ruim vier weken op de werf en zijn we helemaal opgenomen in het kleine dorpje van ‘liveaboards’ die hard aan het klussen zijn. De werf is propvol met jachten die allemaal stellig van plan zijn om zich niet in te laten halen door de winter en nog voor het einde van de maand weer terug het water in willen.

Gedeelde vreugd

Op de werf staan onder een afdak picknicktafels en een barbecue. Ernaast is een keukentje. Alle bootjesmensen kunnen dit gebruiken; een uitstekend idee. Dus elke avond rond zeven uur verzamelt zich hier het bonte gezelschap klussers. Sommigen omdat ze simpelweg geen keuken meer hebben die bruikbaar is, anderen omdat ze zich willen laven aan de aandacht en ondersteuning van lotgenoten. De verhalen vliegen over en weer. Duits, Engels, Frans, Spaans en Nederlands: het is een vrolijke mix van mensen, talen en culturen. Zweedse Tommie is met zijn hoofd tegen zijn roer gelopen toen hij even niet oplette, achterwaarts van een talud af gevallen en zit dus nu met zijn arm in een enorm steunverband. Elke dag weer meldt hij vrolijk dat het al een stuk minder pijn doet. Duitse Sabine roept al bij binnenkomst: “ik heb een lasser gevonden!” en we zijn allemaal blij voor haar. Sexy zeiler Rick vertelt dat hij misschien overmorgen terug het water in gaat. Zijn maat komt over een maand om weer verder te varen. Het is even stil. We zullen hem missen. In gedachten bedenk ik een naam voor ons kleine dorpje hier. ‘Voorwaarts’ lijkt me wel passen. Iedereen wil verder richting het einddoel: weer varen.

Mast en auto

Auto accu om de masttopverlichting te testen

“Hoe gaat het bij jullie?” vraagt Helene. Alle boten met ‘liveaboards’ staan buiten en iedereen kan de voortgang van de buitenklussen bij elkaar zien. Onze boot is de enige die binnen staat en door het kleine deurtje van de schildersloods is er weinig te zien. “Tweede ronde plamuren en schuren zit erop!” roepen we bijna in koor. Reikhalzend zien we uit naar de dag waarop de romp weer mooi blauw gespoten wordt. Nu lijkt het wel een krentenbrood van kleuren primer en plamuur. “En de mast?” vraagt Julia. We schieten in de lach. Nadat de tuiger de buis voor de kabels binnen in de mast weer vastgezet had, gingen we met frisse tegenzin aan de slag met het trekken van alle nieuwe elektriciteitsdraden. Met alle mogelijke doemscenario’s van onontwarbaar verknoopte vallen en draden in mijn hoofd leek het een korte route naar een echtscheiding te worden. “We waren voor de lunch al klaar!” grijnst Wietze. Applaus van de mensen om ons heen. “Maar waarom stond jullie auto bij de mast?” vraagt Tommy. “We hebben de accu van de auto gebruikt om alles te testen” zegt Wietze met een Willy Wortel-gezicht.

Tegenvaller

Huiddiktemeting brengt slecht nieuws

“Dus jullie zijn echt al bijna klaar?” vraagt Andreas. “Nou….” begint Wietze. Dit is het moment dat bij iedereen voorkomt. Met “nou…” begint meestal een verhaal over een onverwachte tegenvaller. Daarmee zijn wij ook aan de beurt. Overal binnenin onze Anna Caroline kun je de romp goed zien en onderhouden. Op één plek na. Half onder een ingelijmd vloertje en een accubak zit een stukje spant dat je niet kunt zien. Wietze kan er net met zijn vingers bij. Om stukjes roest er af te pulken. Het knaagt: hoe dik is het staal daar nu nog? Na lang dubben besluiten we om een diktemeting te laten doen. Daar moet hier in Nieuw-Zeeland vanwege de regelgeving een heus ingenieursbedrijf aan te pas komen. Met een grijns zien we dat het een Nederlands bedrijf is. Vol medeleven zegt Sean als hij het meetapparaat uitzet: “Overal 5,5 millimeter. Maar op dit kleine stukje is het 2 millimeter”. Onze gezichten staan op onweer. Een lasklus dus. Plus een hoop sloopwerk in het interieur om erbij te kunnen.

Schilders Izak en Damien strijken de plamuur glad

We maken een soort deurtje in de tent die over de boot heen staat. Wietze gaat twee dagen met decoupeerzaag, beitels, hamer en krabbers aan de gang. Het is vreselijk werken in de afgesloten boot. Maar na twee dagen is de roest weg en is het probleem duidelijk. Het is een klein lasklusje, maar moet wel gebeuren. Gelukkig is er voor dit soort kleine werk een lasser op de werf. Kevin klimt ook door het kleine deurtje in de tent en maakt daarna geruststellende geluiden. “Komt goed” is de samenvatting.

Grootzeil in bed

Zoals bij alle werfbeurten komt er een moment dat je er even helemaal doorheen zit. Na dagen van gietende regen is de stemming aan de eettafel ’s avonds bedrukt. Alle verfplannen lopen in het honderd, buitenklussen worden uitgesteld en het chagrijn neemt toe. Ook bij ons is de stemming beneden het nulpunt. Door de hoge luchtvochtigheid vordert het schilderwerk tergend traag. Daar bovenop bracht de zeilmaker vandaag vrolijk de zeilen terug na de onderhoudsbeurt. Goed nieuws natuurlijk, maar we hebben even totaal geen idee waar we ze gaan laten. We wonen nu al ruim vier weken in onze auto, die onderhand meer op een werkplaats dan op leefruimte lijkt. En om nu ook nog het bed te delen met het grootzeil gaat me even te ver.

Maar natuurlijk lossen dingen zich op, breekt de zon door en valt het allemaal weer mee. Vandaag knijpen we onszelf in de arm. Onze Anna Caroline is stralend uit de schildersloods gekomen. De kraan die de mast er terug in gezet heeft, tuft net het terrein weer af. De zeilen kunnen uit hun tijdelijk berging op een bevriende catamaran gehaald worden. Thomas staat naast me. “Wanneer gaan jullie er weer in?” “Morgen” zeg ik blij. Thomas bijt op zijn lip. Zij moeten nog even. Maar ook voor hen zal het er snel op zitten. Dorpje ‘Voorwaarts’ is dan weer klaar voor nieuwe bewoners.

Whangarei, Nieuw-Zeeland, mei 2018

Bekijk hier de vorige column