Reisverhalen

Column Anna: Ed en Willem Bever

09:23

“Zeg, heb jij de burgemeester vandaag al gezien?” vraagt Wietze. Ik lach en schud mijn hoofd. Don Justo is vandaag nog niet op zijn boot geweest. Maar dat kan niet lang meer duren, want hij komt elke dag even kijken. Don Justo is een drijvende kracht achter de Club de Yates. Hij regelt, helpt, verbindt en brengt een gezellige sfeer op de haven. Daarom hebben wij hem de bijnaam ‘burgemeester’ gegeven. Zoals zo vaak, ken je mensen al een tijdje voordat je er achter komt hoe ze feitelijk heten. Wij hebben de neiging om mensen vrij snel bijnamen te geven. Dan weet je immers over wie je het hebt.

Zo hebben we een stel in de jachthaven van Cascais twee weken lang ‘Mrs. and Mr. Bond’ genoemd. Ze lagen aan een andere steiger. We konden vriendelijk naar hen knikken en hun mooie Koopmans bewonderen. Maar contact leggen lukte niet, omdat alle steigers afzonderlijke toegangscodes hebben. Wel zagen we ze elke avond naar een Bond-film kijken op de laptop, buiten op het luik. We hoorden het geluid en deden weddenschappen welke film het was. Met de verrekijker konden we dan zien wie de weddenschap gewonnen had. Uiteindelijk ontmoetten we Kosta bij de wasmachines en zijn nog altijd bevriend.

In Puerto Williams kwamen we naast een bijzondere boot te liggen. De bemanning noemden we al snel Ed en Willem Bever. Altijd, altijd aan het klussen. Dag en nacht ging dat door. Vol bewondering zagen we de ene verbetering na de andere komen. Op de schaarse rustmomenten knoopten we een praatje aan en maakten we kennis. E-mailadressen uitwisselen en daar bleef het bij. Wij kregen een weergat en konden op pad in de Chileense scheren. Zij moesten nog op een onderdeel wachten.

Onderweg legden we via mail contact. In eerste instantie over het weer en hun voortgang. Maar toen we doorkregen dat Paula bioloog is, vuurden we vragen over allerlei bijzonders dat we in het water zagen op haar af. Daar kwam elke keer een heel leuk mailtje op terug. Ze zaten nét achter ons, maar precies in het verkeerde weer. Waar wij in de stralende zon rondvoeren, zaten zij soms een week vast in een ankerbaai. Met 70 knopen wind. Stukje bij beetje leerden we elkaar beter kennen en ontstond het begin van een vriendschap. Chris deelde zijn zorgen over een gescheurde motorfundatie die hij ontdekte. Wij probeerden mee te denken en adviezen te geven over oplossingen. En ze vooral moed in te blijven praten, toen hun voortgang pijnlijk moeizaam ging. Chris zat al vol plannen voor allerlei verbeteringen aan de boot.

We hadden in Puerto Williams al gezien dat hun thuishaven Port Stanley op de Falklands is. Bijzonder, je ziet niet zo vaak boten die daar vandaan komen. Chris is daar geboren en getogen. Paula’s wieg stond in Argentinië. Hun boot heet Morgane, een bekende in de Chileense scheren. Ze is 31 jaar oud, stalen knikspant, Frans ontwerp, 35 voet. Paula en Chris hebben allebei jarenlang op Antarctica gewerkt. Steeds wanneer hij met een Pelagic charterboot in Puerto Williams kwam, zag hij Morgane liggen. Steeds meer verwaarloosd. Uiteindelijk kreeg hij de eigenaar te pakken en kocht haar. Samen knapten ze haar in Port Stanley op, zo goed en kwaad als het daar ging. Maar er moet nog veel gebeuren, dat was ons wel duidelijk.

Na alle gezellige mails waren we erg blij om ze uiteindelijk hier de haven in Valdivia binnen te zien varen. ‘Live’ bijpraten is toch het leukst. Al snel werd duidelijk dat er een ambitieus klusprogramma aan zat te komen deze winter. Waar wij denken: “op het dek wat kale plekjes bijtippen met verf” gaat het bij hen wat grofstoffelijker. Een deel van de kuip wordt eruit gezaagd en opnieuw ingelast. “Veel praktischer” legt Paula uit. Tuurlijk. Dan gaat de boot op  de kant. Motor los, fundatie eruit. Nieuwe erin. Nieuwe schroefas en schroef. Met de proefvaart na deze hellingbeurt mogen we mee. Twee brede grijnzen als hun boot 7 knopen aantikt! Beetje stroom mee, maar toch.

Wij helpen mee zoveel we kunnen. Wietze is technisch klankbord voor Chris, ik probeer met warme happen en meeleven de boel bij elkaar te houden. Want het leven op een smalle 35-voeter die helemaal op z’n kop staat is niet altijd een pretje. Zeker met de regen hier in Valdiva. We hebben enorme bewondering voor hun doorzettingsvermogen. Maar vooral hebben we veel lol met elkaar; veel gezellige avonden in de warmte en verfvrije lucht in onze kajuit.

Als we ’s avonds de afwas staan te doen, peinst Wietze: “heb je gezien hoe ze hun interieur verbouwd hebben nu de nieuwe motorfundatie erin zit?” Ja, ook van binnen hebben Ed en Willem Bever de boel behoorlijk verbeterd. “Nu zat ik te denken….” begint Wietze. Met een ruk kijk ik hem aan. “Grapje” zegt hij en ontwijkt nog nét een kledder sop.

Valdivia, Chili, november 2015

 

Lees hier meer columns van Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten