Reisverhalen

Column Anna: Hoog, hoger, hoogst

08:00

Colunn Anna
Het-Waterfront-van-Kaapstad-met-de-VA-marina-in-het-midden.jpg 9 februari 2021 5 MB 4608 × 3456 Afbeelding bewerken Permanent verwijderen URL https://www.zeilen.nl/app/uploads/2021/02/Het-Waterfront-van-Kaapstad-met-de-VA-marina-in-het-midden.jpg Titel

“We lijden aan keuzestress” zegt Wietze ernstig tijdens een zeilersborrel op de steiger. Iedereen schiet in de lach: “zeg dat wel!” De spagaat is duidelijk: op veel boten is het nodige te doen aan reparatiewerk want de lange tocht over de Indische Oceaan heeft z’n sporen nagelaten. En tegelijk wil iedereen er op uit om de boel te verkennen. Elke dag strijden de prioriteiten met elkaar. In de Victoria & Alfred jachthaven liggen alle buitenlanders bij elkaar, dus over en weer is er veel geloop met gereedschap, kennis en advies. En met mooie tips en hints voor uitstapjes.

Naar boven

Column Anna

Boven op de Tafelberg

Wij hebben een heel korte kluslijst en veel behoefte aan beweging. De Tafelberg lonkt elke dag; het maakt niet uit waar je in de stad bent, overal zie je die grijsgroene muur opdoemen. Vaak met een Tafelkleed erop: zo noemen de Kaapstedelingen de wolk die er bij harde zuidoostenwind vanaf rolt. Met een groepje van zes zeilers stappen we in alle vroegte in de auto en gaan erheen. Als je onderaan staat, lijkt het een onneembare vesting, maar al snel zie je een zigzagpad dat zich door een kloof omhoogslingert. We beginnen in de koele ochtendlucht aan de klim. Al gauw zie ik Wietze in de verte gezellig keuvelend omhoogwandelen, terwijl Vicki en ik zwoegend van rotsblok naar rotsblok stappen. De euforie wanneer we twee en een half uur later ook boven staan, is enorm. De rest heeft de boterhammen dan al lang op en is klaar om weer naar beneden te gaan. We wensen ze veel succes en wandelen over de top van de Tafelberg naar de kabelbaan die ons zachtjes zoevend naar beneden brengt.

Lockdown level 3

Column Anna

De Kaapse pinguins zie je regelmatig op de stranden

Tijdens het volgende klus-intermezzo gaat Zuid-Afrika naar Lockdown Level 3. Dat betekent een avondklok, een totaal verbod op alcohol, sluiting van stranden en parken en beperkingen in het aantal personen op bijeenkomsten. Het beperkt ons nauwelijks in onze bewegingen: allerlei leuke en actieve dingen blijven nog steeds mogelijk. We dragen overal mondkapjes en ontsmetten ons te pletter. De grappen en grollen over oprakende wijn zijn in het begin erg leuk.

Vlakbij de haven zit een spotgoedkope fietsverhuurder die drie vestigingen heeft, elk op ongeveer een half uur fietsen van elkaar. Het is heerlijk om een fiets op te pikken, naar het verste punt te rijden, daar wat te drinken, om te keren en de fiets bij punt 2 in te leveren. Nog een uurtje wandelen en je bent weer thuis. Perfecte middagen brengen we zo door.

Nog een keer

Column Anna

Bo-Kaap is een kleurrijke wijk van Kaapstad

“Zie je die berg?” zegt de Chileense Jorge. Ik knik. “Is erg leuk” zegt hij, voordat hij met onze soldeerbout naar zijn boot vertrekt. Het zaadje is geplant: we gaan ook de berg Lions Head beklimmen. Een paar dagen later staan we hijgend op de top; Wietze weer een half uur eerder dan ik, zodat hij prachtige foto’s heeft kunnen maken. Vanaf de top hebben we een schitterend uitzicht over de stad en zien we de havens haarscherp liggen. “Zie je die berg tussen ons en de haven in?” vraagt Wietze peinzend. Ik knik. “Daar loopt een pad” wijst hij. “Waarom niet?” leg ik me er bij neer. En zo wandelen we van Lions Head via een soort zadel tussen de twee bergen naar Signal Hill. Daar staat een enorm kanon op, dat elke dag om 12 uur afgeschoten wordt. Het is een traditie uit de tijd dat klokken en horloges nog niet zo precies waren. Door het kanonschot wist iedereen hoe laat het was en konden ze hun klok erop gelijk zetten. De eerste dagen schrokken we ons te pletter van dat schot; inmiddels zijn we er aan gewend. Als we via de flanken van Signal Hill richting de jachthaven lopen, klinkt de knal vlak achter ons nog veel harder dan verwacht.

De grote klus

Column Anna

Team Lekker is klaar met de klus

“Morgen om acht uur zijn we er” zegt Warren resoluut. “Morgen al?” stotter ik. Dat gaat sneller dan verwacht. De jachtservice bedrijven in Kaapstad zitten elk jaar handenwrijvend te wachten op de vloot jachten die richting de Atlantische Oceaan gaat. Er zijn maar liefst drie plekken waar je je boot uit het water kunt halen en allerhande bedrijven die met reparaties of nieuwe onderdelen kunnen helpen. Omdat dit jaar maar een derde van het normale aantal jachten langs Kaapstad komt, hebben ze tijd om snel het werk aan te pakken. Wij hebben vier nieuwe stagen nodig: ons topwant en de onderste achterstagen. Toen we 16 jaar geleden onze Anna Caroline kochten, hebben we vrijwel alle stagen vervangen. In de afgelopen jaren vervingen we steeds twee stagen. Daarmee spreiden we de kosten en zorgen we ervoor dat elke anderhalf jaar een professionele tuiger de boel goed inspecteert. Met deze vervanging zijn we helemaal rond en is alles nu weer optimaal. Topwant en achterstagen vervangen is natuurlijk spannend met de mast gewoon rechtop. Vier sterke mannen komen naar de boot. Eentje lijkt met de ‘klantrelatie’ belast te zijn en maakt voortdurend geruststellende geluiden terwijl wij als sprinkhanen over de boot vliegen om alles te zien en te snappen. De andere drie gaan geconcentreerd te werk. De voertaal is half Engels, half Afrikaans. Ik moet steeds lachen als ze weer “Lekker!” naar elkaar roepen. Dat staat gelijk aan ‘goed’. “Lekker lekker” is ‘erg goed’. Na wel honderd keer “lekker” staan ze tevreden op de steiger hun spullen in te pakken en krijgen we een factuur overhandigd. Zuid-Afrika is een opvallend goedkoop land, deze factuur kan ik ook zonder financiële hartverlamming voldoen.

Hij is boven

De volgende ochtend gaan we weer aan de bak. De SSB antenne moet vastgemaakt worden aan het nieuwe achterstag, de nieuwe radarreflector moet erin en Wietze wil alles zo goed mogelijk controleren. Normaal gebruik ik de kaapstander van de elektrische ankerlier om hem omhoog te hijsen, maar vandaag ga ik voor boot-krachttraining: ik hijs hem met een vallier en ‘ellebogenstoom’ halverwege het achterstag. Het gaat soepel en ik ben tevreden met mezelf. De antenne en radarreflector zitten in een wip vast. Wietze weer aan dek. “En nu de mast in” wijst hij. Helemaal stoer besluit ik om hem daar dan ook maar in te hijsen met dezelfde lier. “Weet je dat zeker?” vraagt Wietze schuin lachend. Ja. De drie Chileense zeilers op de Loumaran is het al snel opgevallen dat Wietze langzaam, maar gestaag omhoog gaat. Later hoor ik dat er weddenschappen zijn afgesloten of ik het helemaal zal halen. Vastberaden en badend in het zweet blijf ik draaien aan de lierhendel tot ik het verlossende “stop” uit de top van de mast hoor. “Lekker” roep ik terug terwijl er gejuich van de Chilenen losbarst. Ik buig en hijg uit.

Terwijl Wietze zit te foeteren over foutjes die hij in de masttop vindt, komt onze bootbuurman uit zijn motorruim gekropen. “Hebben jullie een grote hamer?” vraagt hij. Ik knik en wijs op Wietze. “Als hij beneden is, ga ik de hamer voor je pakken”. “Oh, sorry” kijkt hij omhoog en verdwijnt weer naar zijn project. Even later staat Valerio bij de boot. “Is Wietze er? Ik wil even met hem praten over m’n stuurautomaat” kijkt hij me vragend aan. “Ja hoor, maar hij is boven” zeg ik rustig. Valerio kijkt me niet-begrijpend aan. Ik wijs omhoog. “Ah”. “Hij komt zo wel naar je toe” spreek ik grijnzend af.

Een kwartier later staat Wietze weer op het dek. “Heb je alles kunnen rechttrekken?” vraag ik. Hij knikt. “Mooi, dan zitten onze klussen erop. Zullen we vanmiddag die stadswandeling gaan doen?”.

Kaapstad, Zuid-Afrika, februari 2021

Bekijk HIER de vorige columns

Wil je meer verhalen over en van wereldzeilers? Word dan abonnee van ons maandelijkse magazine!

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten