Zeilersgezin vlucht naar Nederland

“Het werd heel spannend”, lezen we in een Whatsappje van Eveline. Nog maar kort geleden ontmoetten we ze in Thailand en schreven deze column over ze. Ongerust lezen we verder. “We waren net begonnen aan onze tocht van zes maanden in Indonesië; het laatste stuk van onze reis over de Indische Oceaan. Het begon fantastisch, maar in een paar weken tijd sloeg het helemaal om. Uiteindelijk zijn we weggevlucht uit Aceh op Sumatra. Angst voor het virus en sluimerende xenofobie: we hadden al snel geen keuze meer. Overal waar we het anker lieten vallen, werden we weggejaagd door de maritieme politie. Het was heel beangstigend, omdat overal om ons heen de landsgrenzen dichtgingen en we niet voldoende proviand mee kunnen nemen om het ergens zes maanden uit te kunnen zingen bij een onbewoond eiland. Trouwens, aan land gaan om proviand op te pikken was onmogelijk: overal werden we weggejaagd”.

“Waar zijn jullie nu?” vragen we. “We zijn terug gevlucht naar Thailand. Daar zijn we als laatste boot ingeklaard, hier zit nu ook alles dicht. We zijn uitgebreid getest en we mogen het land in. Het plan is om Nur hier achter te laten en naar Nederland te gaan. Als arts en epidemioloog staan we te trappelen om een bijdrage te leveren”.
In de dagen erna houden we intensief contact. Ze hebben een veilige plek voor de boot gevonden en gaan het zenuwslopende proces van het zoeken van vluchten door. “De ambassade is geweldig, we krijgen daar enorm veel steun van” laat ze weten. Kleine Caro en Ansi werken keihard mee, want ineens blijken ze nog maar 36 uur te hebben om weg te komen. Vanaf het vliegveld in Bangkok praten we verder met ze. “We hebben een huisje gevonden om in elk geval 14 dagen in Nederland in zelfquarantaine te gaan” meldt Jeroen. “Daarna hopelijk een ander onderkomen vanwaar we kunnen gaan werken in de gezondheidszorg”.

“En Nur?” vragen we. “We hopen er het beste van” zegt Eveline dapper. “Het is heel pittig om alles aan boord achter te laten en met alleen een tas in je hand naar het vliegveld te gaan”. We duimen dat ze snel hun voeten op Nederlandse bodem kunnen zetten en een beetje rust kunnen vinden. “Eén voordeel” zegt Eveline met een grijns: “we deden toch al aan thuisonderwijs. Dat verandert in elk geval niet”.

Tekst en foto: Janneke Kuysters