Vader en dochter naar de Carieb: hoezo windkracht vier?

Annabelle en haar vader Herman zijn vetrokken om een rondje Carieb te zeilen met Garfield, een Compromis 36. Tijdens de Toerzeilers Vertrekkersdag hebben ze zich al kort voorgesteld. De komende maanden doet Herman voor Zeilen verslag van de reis.

Woeshhhh! Met veel geraas breekt de volgende golf naast onze boot. Dit is toch heel wat anders dan vanmorgen beloofd, zeg ik tegen Annabelle. De beloofde wind voor vandaag en morgen van windkracht vier en dan afnemend, is na een rustige start intussen opgelopen naar ruim 30 knopen, dus windkracht zeven!

Ongeplande vliegoefening

We zeilen van Boulogne naar Cherbourg en na vier uur varen met ruime wind is teruggaan geen optie meer. Er zit dus niets anders op dan gewoon door te varen en deze tocht van ruim 140 mijl tot een goed einde te brengen. Aan het einde van de eerste dag neemt de wind gelukkig af naar zo’n 20 knopen en ’s nachts verder naar 15 knopen. Zo komen we de nacht redelijk goed door, al is het niet echt rustig slapen bij twee meter golfhoogte.

Als we de volgende ochtend om tien uur eindelijk vastmaken in Cherbourg, zijn we moe maar voldaan. Wij hebben dit toch mooi gelapt en Garfield heeft bewezen een veilig plekje op soms onrustige golven te zijn. De enige schade die we hebben opgelopen is de broodbakmachine, die de landing na zijn eerste ongeplande vliegoefening niet heeft overleefd.

Vliegen naar Durgerdam

Er zijn sinds onze stop in Vlieland intussen drie weken verlopen. We hebben stiekem onderweg toch nog een nieuwe dieselkachel laten inbouwen, die we vrijwel dagelijks aanhebben. Het weer is weliswaar zonnig, maar de nachten zijn nog erg koud. De noordenwind schijnt geen einde te kennen. Op onze overtocht op het IJsselmeer krijgen we gezelschap van een duif, die onze boot gebruikt om even lekker uit te rusten. Na een half uurtje rondjes lopen over de boot, vliegt hij weer verder.

Via Enkhuizen gaan we met weinig wind verder naar Durgerdam. Een ideale gelegenheid om onze nieuwe Parasailor uit te proberen. Na een korte voorbereiding staat dit ruim honderd vierkante meter grote vleugelzeil en we varen vol trots alle andere zeilboten voorbij. Zo veel snelheid bij zo weinig wind. Een heerlijke ervaring!

Via De Staande Mastroute door Haarlem varen we door naar Hellevoetsluis, waar we Guusje en Babs ontmoeten. Annabelle heeft samen met deze zusjes – inmiddels al weer twee jaar geleden – al eerder een rondje Atlantic gedaan op Guppy van Laura Dekker. Vriendschappen voor het leven ontstaan op zulke mooie tochten.

Als we de volgende dag om tien uur bij de Goereesluis aankomen om de Noordzee op te gaan, horen we dat de brug erachter pas om één uur wordt bediend. Hè, dat stond toch nergens beschreven of hebben we iets over het hoofd gezien? Onze doel voor vandaag van Blankenberge kunnen we na zo veel vertraging en dus een verkeerd tij wel op onze buiken schrijven. Roompot dan maar als goed alternatief.

Bijna vastgelopen

In de dagen erna varen we verder met stops in Oostende, Duinkerken en Boulogne. Vlak voor Duinkerken raken we tot onze grote verbazing en schrik in de vaargeul meermaals grond. Dit ondanks onze geringe diepgang van 1,60 meter en volgens de kaart ruim voldoende water. Gelukkig is Garfield stevig gebouwd en kunnen we geen schade vaststellen. Schrikken blijft het toch wel!

Na onze aankomst in Cherbourg, liggen we meerdere dagen verwaaid. Al sinds weken staat er elke dag een hele stevige noordoostelijke wind, die voorlopig niet gaat veranderen. We besluiten derhalve Garfield in zijn eentje in Cherbourg achter te laten, want thuis wachten nog de examenuitslagen op Annabelle (hopelijk geen herexamens!) en moeten er nog een paar inentingen worden gehaald. Met pijn in het hart stappen we in Cherbourg op de trein en kunnen niet wachten onze reis zo gauw mogelijk weer voort te zetten.