Annabelle en haar vader Herman zijn vetrokken om een rondje Carieb te zeilen met Garfield, een Compromis 36. Tijdens de Toerzeilers Vertrekkersdag hebben ze zich al kort voorgesteld. De komende maanden doet Herman voor Zeilen verslag van de reis.
“Goede vaart, fair winds, wees voorzichtig!” Het zijn veel lieve wensen en goedbedoelde waarschuwingen. Zo’n veertig familieleden en vrienden zijn op ons afscheidsfeestje in de haven. Het is zaterdagmiddag, het zonnetje doet zijn best en iedereen is in opperbeste stemming. Natuurlijk ligt Garfield er ook mooi bij en ze kan door iedereen bezocht worden. Veel van onze vrienden hebben nog nooit een zeilboot van binnen gezien en zijn aangenaam verrast. Toch kunnen veel mensen zich niet echt voorstellen zo lang op deze paar vierkante meters te leven, te wonen, te slapen, te eten, en natuurlijk te varen.
Melancholisch vertrek
Het wordt een gezellige middag. Vertrekken is niet alleen leuk, maar heeft ook iets melancholisch als je meer dan een jaar weg gaat. We hebben ons natuurlijk uitgebreid voorbereid op alles wat ons staat te wachten, maar je weet natuurlijk nooit hoe het gaat lopen. Talloze leuke en vooral lekkere cadeaus zorgen ervoor dat we nog lang aan ons afscheid zullen denken en dat Garfield aan het eind van de dag zo mogelijk nóg dieper in het water ligt.
De volgende middag is het dan echt zover. Op zondag 7 mei om vier uur gaan de trossen los. Er liggen hectische weken en maanden achter ons. Annabelle heeft haar eindexamens achter de rug en sluit daarmee ook een belangrijk hoofdstuk van haar leven af. Acht Jaar lang heeft ze lief en leed met haar klasgenoten gedeeld en wie weet hoe vaak je die nog terugziet. Gelukkig gaat één klasgenootje nog wel op delen van de reis mee. Daarnaast staat het volwassenen leven nu echt voor de deur en met ons rondje Carieb heeft Annabelle weliswaar een jaar bedenktijd gekocht, maar het grotemensenleven gaat toch echt een keer beginnen.
Droom in vervulling
Ikzelf heb de afgelopen tijd gebruikt om de laatste werkzaamheden aan boord te doen, de voorraden te kopen en onvoorstelbare hoeveelheden gereedschap en reserveonderdelen aan boord te slepen. Ook voor mij gaat een lang gekoesterde droom eindelijk in vervulling. Mijn halve leven lang heb ik mij een dergelijk lange reis gewenst en nu gebeurt het eindelijk echt! Het was veel praten, denken, plannen en rekenen om zover te komen, maar het is nu toch gelukt.
Daarnaast is het spannend om te gaan ervaren hoe het in de vader-dochter relatie gaat, als je zolang tot elkaar veroordeeld bent en nu met zijn tweetjes door dik en dun moet. Veel ruimte om voor elkaar te vluchten heb je op elf meter niet. We gaan het allemaal beleven!
Rode streep op de romp
De wind zit helaas in de verkeerde hoek, dus onze Yanmar moet aan de slag. Kort voor tien uur ’s avonds lopen we de jachthaven van Bremerhaven binnen, om de volgende ochtend om zes uur met de eerste sluisopening weer verder te gaan. Het was een goedkope overnachting, want om deze tijden is er geen havenmeester te bekennen. De stroom brengt ons snel naar buiten. Zelfs zo snel dat we een grote boei niet meer kunnen ontwijken en nu met een mooie rode streep op de romp onze reis naar het westen vervolgen. Bij Borkum zijn we net snel genoeg om een groot regen- en onweersgebied achter ons aan ons voorbij te laten trekken. We varen de nacht door en lopen de volgende ochtend om tien uur de haven van Vlieland binnen. Daar worden we hartelijk verwelkomd door Wietze en Janneke van de Anna Carolina (blog Anna Noord) die net de haven uitvaren.
De eerste etappe zit erop. Nu zo snel mogelijk naar het hopelijk warmere en drogere zuiden, want het is hier nog niet echt lente…
