Column Anna: Gedeelde vreugd

Cees van Dijk schreef in de editorial van Zeilen 6 dat zijn zoon de korte golfradio ‘techniek van voor de oorlog’ vond. Wij lazen dat met een milde glimlach: voor ons is die techniek springlevend en heel erg bruikbaar voor het soort leven dat wij leiden. Zowel voor e-mailen als gesprekken speelt de radio een belangrijke rol in ons dagritme. Dat is deze oversteek naar Brazilië eens te meer gebleken. Natuurlijk kun je redeneren dat het ook allemaal kan via satellietcommunicatie. Voor ons gaven het kostenaspect, het gemak en het feit dat meerdere mensen mee kunnen luisteren bij SSB de doorslag.

In de laatste dagen voor vertrek uit Mindelo steeg de spanning bij de vertrekkende boten. Het was maar een klein groepje, omdat we natuurlijk buiten het reguliere ‘vertrekkersseizoen’ varen. De contacten werden intensiever en los van elkaar besloot iedereen toch in elk geval met één andere boot contact te willen houden. Voor iedereen gold dat ze de stukken tot de Kaapverden zonder verdere contacten met andere boten gevaren hadden. ‘ Gedeelde smart is halve smart en gedeelde vreugd is dubbele vreugd’ geldt zeker bij die lange stukken op zee. Dat mis je als je zonder buddy-boten vaart.

Toen we goed en wel een dag onderweg waren, zei Wietze: “Gek genoeg zijn wij nu een soort dorpsplein geworden”. Dat klopte: op de één of andere manier hadden wij een lijntje met iedereen en verbonden zo het nieuws. Niet iedereen heeft immers een SSB; twee van de vier boten werken met satellietcommunicatie en de derde heeft alleen SSB voor gesproken berichten. Wij kunnen zowel dataverkeer als spraak via onze SSB doen en werden daarmee het vanzelfsprekende dorpsplein.

Met Ricardo, een solozeiler op een oude Open 60 hadden we tweemaal daags e-mailcontact. Hij verloor zijn reddingsvlot in de eerste uren van zijn reis en was een beetje benauwd de eerste dagen. We zijn dicht bij elkaar blijven zeilen. Dat is natuurlijk grappig: een truck en een Lamborghini die elkaar gezelschap houden. De drie Fransen op Souimanga vertrokken drie dagen voor ons. Vanaf het begin hadden we de indruk dat ze er met hun 35-voeter alles aan deden om ons voor te blijven. Het dagelijkse gesprekje ging dan ook meestal over de wederzijdse posities, koers, vaart en wat er die dag op het menu stond. Het zijn natuurlijk wel Fránsen! Wietze vond deze gesprekken het leukst. Al voordat we verbinding hadden, riep hij “listen carefully, I will say this only once”, een citaat uit de oude televisieserie ‘Alo, alo’. Omdat de Fransen beperkt Engels spreken en wij beperkt Frans, was het inderdaad een feest van herhaling.

Kevin en Laura op Hakuna Matata zaten zich te verbijten in Mindelo, wachtend op een onderdeel dat maar niet wilde komen. Zij werden de extra bron van weersinformatie tot het moment dat ook zij vertrokken.

De dagelijkse mailtjes en gesprekken zijn een welkome afwisseling tijdens een lange oversteek. De mogelijkheid om frustratie over materiaalpech, te veel of te weinig wind te kunnen delen maakt het luchtiger. Er is iets meer ‘buitenwereld’ dat het kleine wereldje op de boot binnendringt en voor nieuwe prikkels zorgt. Als het contact goed is, verdiept het zich op een bijzondere manier. We hebben het gevoel dat we op lastige moment echt een steun in de rug konden zijn voor de anderen.

De laatste dagen worstelen wij met wisselvallige condities. Ricardo en de Fransen zijn al binnen, van hen horen we de eerste enthousiaste verhalen over Salvador. Dat motiveert extra om flink de vaart erin te blijven houden. De laatste dag krijgen worden de e-mails wat dringender: “wat is jullie ETA?” We proberen zo goed mogelijk te schatten. Als we dan eindelijk de Bahia de Todos os Santos binnenvaren is er het eerste marifooncontact. Heerlijk! Nog geen half uur later staan we allebei met een brok in onze keel op de steiger. Koele kokosnoot in de hand en vele armen om ons heen. We hebben ons nog nooit zo geliefd gevoeld als dorpsplein. Een warm bad.

Techniek van voor de oorlog? Kan zijn, maar wij genieten er dagelijks van!

Salvador de Bahia, Brazilië, juni 2014

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters