“Deze plek doet écht iets met me”, zegt Wietze. Ik knik. Het gevoel is heel herkenbaar. Sinds we vanochtend in Cádiz uit de auto stapten, heb ik ook het gevoel dat er iets bruist en borrelt. Een feestelijk gevoel. Maar ik kan er de vinger niet achter krijgen wat dat nou veroorzaakt.
We dwalen door heerlijke smalle straatjes met kinderkopjes en lezen over de historie van deze hele oude stad. Zeeslagen, belegeringen en andere historische matpartijen van naam vonden hier plaats (de Slag bij Trafalgar begon hier bijvoorbeeld). Bij de reizen naar de Nieuwe Wereld speelde Cádiz ook een grote rol, gelegen aan de monding van de Gualdalquivir-rivier waarin onze boot 100 kilometer noordwaarts ligt.
We verbazen ons over de pracht en praal in de grote kathedraal. Heerlijk lunchen op zonovergoten terrasjes en slenteren langs leuke winkeltjes. Aan het einde van de middag nemen we een héle lange omweg naar het hotel. We lopen vanaf de kathedraal in het oosten over de historische vestingwallen helemaal om de oude stad heen naar het westen. De zon zakt in de zee. We leunen over de muur en laten ons verwarmen door de laatste zonnestralen van de dag. De schemering komt langzaam.
Genietend haal ik diep adem. “Kijk”, zegt Wietze ineens. “Dát is dus anders! Nu weet ik het.” Grijnzend kijken we elkaar aan. Stom dat we daar niet eerder aan gedacht hebben. We zijn weer aan de kust en kijken uit over zee. Zout water, zout in de lucht en een ononderbroken horizon. Daarachter de belofte van landen, stranden en mensen waar we nog niets van weten. Westwaarts!
“Het voelt een beetje alsof we in de kerstvakantie door de sluis bij Kornwerderzand varen, zoals we vroeger veel deden”, begin ik. “Ja”, vult Wietze aan. “De frisse zoute zeelucht, de weidsheid en de belofte van een mooie reis.” Hij slaat zijn armen om me heen en stil genietend snuiven we de zoute lucht nog eens diep in onze longen.
In het donker lopen we door naar het hotel. Al pratend buitelen plannen, ideetjes, wensen, mogelijkheden en onmogelijkheden over elkaar heen. Wat een geluksvogels zijn we toch dat we hier mogen zijn en dat we op onderzoek uit kunnen gaan naar alles áchter die horizon!
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
Lieve Twee, nu weer eens alles achter elkaar gelezen en genieten van jullie avontuur, meer in die zin, zoals het in eerste instantie ook voor mij betekenis. bij avontuur hoort afzien, improviseren, trots op je eigen manier van overleven en uitvinden en dan meteen de opluchting, “we hebben dit weer geklaard” Leuk jullie verhaal te lezen, dan zijn jullie nog een beetje in de buurt.
Zo anders is het hier in nederland, met het bekende najaarsweer en aandacht richting Sinterklaas. Omgeven met reclame van cadeau’s en louter consumptieve genietingen!! Ik overdrijf graag, om aan te geven dat ik wel erg kan genieten van jullie manier van leven. Ik ben zo blij dat jullie in deze gelegenheid zijn en voor jullie en voor ons geldt wat jouw opa -Janneke_ dan zei: Heerlijk als je dit kunt, ( voor hem geld uitgeven, je kent zijn zuinigheid en voorzichtigheid daarvan!) dat je genoeg hebt om het te doen en de leeftijd en gezondheid om van te genieten. Zo doen wij ook, met andere doelen, maar met eenzelfde plezier.
Liefs van ons beiden en tot horens, lieke en frits.