“O help, het past niet meer” schiet door me heen. Ik haal het kastje weer leeg en ruim het opnieuw in. Alles netjes ingedeeld, strak in het gelid. Het lukt. Het deurtje gaat dicht! Maar dan probeer ik me voor te stellen hoe ik hier, zometeen op zee, op een handige manier iets uit ga halen. Niet dus. Alles gaat weer uit het kastje. Ik pak het nu ‘zeevast’ in en hou dus dingen over. “Wietze, heb jij nog ergens plek?”, roep ik. “Wat denk je?”, is zijn antwoord. Zelfde probleem. Ik grimlach.
Deze week houden we ‘opruim- en inpakactie’. Met ruim anderhalf jaar voor de boeg waarin we op weinig plaatsen zullen komen waar we makkelijk onderdelen of andere bootspullen kunnen kopen, hebben we een lijst gemaakt van zaken die we in ieder geval bij ons willen hebben om onszelf te kunnen redden. En dat blijkt verrassend veel te zijn! Op allerlei manieren weten we aan de spullen te komen: kopen hier in Spanje, ruilen met andere zeilers, postorderen en simpelweg in de auto laden tijdens ons laatste bezoek aan Nederland. Vaak als we dan iets kopen, zeggen we: “voor de zekerheid nog eentje extra.”
De vinkjes op de lijst nemen toe. Zo ook de berg die in de voorpiek ontstaat! We mikken daar alle dozen en pakken naar toe. Want er zijn nog wat klussen die moeten gebeuren, sociaal leven hier en niet te vergeten onze culturele uitstapjes. De berg groeide onrustbarend. Zeker nu we weten dat we ook een reserve keerkoppeling mee gaan nemen, met alle bijbehorende zaken om hem in geval van nood in te bouwen, is het tijd voor actie. Waar laten we de hydraulische krik? Waar gaat de keerkoppeling heen? En waar de talloze andere dingen? De twee vakken waar zo meteen de voedselvoorraad naar toe moet zijn ‘heilig’. Toch zie ik daar ineens een koker schroefasvet naar toe verhuizen. Begeleid door een onschuldig glimlachje van Wietze.
Toen we uit Nederland vertrokken, hadden we alle hoeken en gaten van de boot zorgvuldig ingepakt. Tevreden constateerden we toen dat alleen de bijboot in de voorpiek woonde. Nu maken we ons zorgen dat daar veel meer dingen gaan wonen. En dat is niet de bedoeling! Verdorie, tijdens onze vorige reis op een 31-voets bootje lukte het toch ook? En dan zou het niet in een 44-voeter passen?!
Dus: alles weer uitpakken en opnieuw inpakken. Frustrerend, maar nodig. We houden elkaar gemotiveerd met hardop dromen over de prachtige bestemmingen waar we over een paar maanden zullen zijn. Met reservebrandstofpomp, -filters, -olie, -bouten voor de motorsteunen, enzovoorts. Alles zál een plek vinden, zelfs het schroefasvet.
Om even de gedachten te verzetten, lopen we naar de supermarkt om boodschappen te doen. Bij de groente afdeling stop ik twee paprika’s in een zakje. Wietze komt aangelopen en zegt: “zou je er niet ééntje extra meenemen, voor de zekerheid?” Verbluft kijk ik hem aan en even later staan we te gieren van het lachen. “Die gekke Hollanders” zie je de caissière kijken. En ze heeft gelijk!
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
Hallo Janneke en Wietze
Wat een toestand met zo,n keerkoppeling ik kan me het zo goed voorstellen hoe dat gaat wij hebben in die jaren dat wij de boot hadden 2 keer een nieuwe aggregaat er in gezet,ook samen wel hier in Nederland dus dat scheelt wel maar de klus was er niet minder om en ik was ook de aangever van de instrumenten voor de operatie maar als je dit allemaal samen doorstaat kan je veel aan Groetjes van ons.