“Bom dia!”, groet de eigenaar van de surfschool me weer, als ik langs kom rennen. Hij is er al vroeg bij om zijn spullen buiten te zetten. Ik draaf de boulevard op voor mijn dagelijkse rondje, dit keer buffelen tegen de harde wind in. Even later linksaf het strand op en langs de vloedlijn weer terug.
Onderweg groeten ‘de vrouw met de hond’ en ik elkaar gewoontegetrouw. De golven beuken op het strand, ik moet oppassen om niet steeds tot mijn enkels in het water te stappen. Als ik de pier op draai richting de vuurtoren, kijkt één van de twee oude mannetjes op zijn horloge. Die zitten er ook dagelijks. Als ik terugkom, roept de ene zoals altijd “hup hup” en de andere “je bent weer sneller vandaag!” Glimlachend sla ik de weg naar de jachthaven in. We zijn hier nu ruim drie weken en het voelt alsof we al bij het meubilair horen.
Als ik hijgend weer aan boord stap, tuurt Wietze naar het scherm van de laptop. “En?” vraag ik hoopvol. “Nog zeker een week”, zegt hij beslist. Alle fijne endorfientjes van het hardlopen zijn in één klap verdwenen. Gefrustreerd zak ik naast hem op de kuipbank. Verdorie, we hebben zo’n zin om te vertrekken! En nu gooit het weer roet in het eten. Rondtollende lagedrukgebieden zorgen vrolijk voor zuidwestenwind op ons pad naar de Canarische Eilanden. De wind giert over de haven, dus het weer maakt zijn standpunt ook hier wel duidelijk.
Het is één van de dingen waar ik in het zeilende leven maar met moeite aan kan wennen. Het weer is de baas. Altijd. Je kunt plannen maken tot je een ons weegt, maar uiteindelijk beslist het weer. Het irritante vind ik dat je gevoelsmatig ergens ‘klaar’ bent en dan toch nog moet blijven. Het is lastig om daar de voordelen van te zien.
Wietze pakt mijn bezwete hoofd en glimlacht. “Weet je nog?”, zegt hij. “Tijd. Het grootste cadeau dat we onszelf met deze reis gegeven hebben, is tijd. Tijd om te wachten tot we goed weer hebben. Tijd om te genieten en tijd om ergens ook langer of korter te blijven als we daar zin in hebben. Vergeet dat niet.” Tuurlijk heeft hij gelijk, denk ik even later onder de douche.
Een uurtje later zitten we te skypen met een vriendin. “Ja, helaas moeten we hier nog een week blijven”, zeg ik op een onbewaakt ogenblik. Het volgende moment ben ik bang dat ze er bijna in blijft van het lachen. “Hoor je jezelf?”, proest ze. “Jullie móeten nog een week aan de Algarve blijven?! Echt, wát sneu voor jullie!” Ik bijt op mijn lip. Luxe went kennelijk.
Portimão, Portugal, april 2014
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
