Reisverhalen

Column Anna: Striptease

11:27

 “Rokjesdag op de haven”, zo noemde zeilvriend Marein de foto waarop zeilzakken met knisperend nieuwe zeilen op zijn boot staan. Met een grinnik lazen we zijn Facebook-bericht, terugdenkend aan alle keren dat we in Nederland ook aan het begin van het seizoen lekker met nieuwe spullen of met winters bedachte verbeteringen aan de slag konden. Het contrast met onze klussen deze week kan niet groter. Voor ons gevoel zijn we aan het afbreken in plaats van opbouwen.

“Hoe ver ben jij met de splitpennen?”, vraagt Wietze meelevend. Hij weet dat ik een grote hekel heb aan het lospeuteren van – voor mijn gevoel – tientallen splitpennen van de verstaging. Ik glimlach liefdevol naar hem, omdat ik weet dat hij een nog grotere rotklus voor zijn rekening genomen heeft. Het loshalen van alle elektra en antennes die door de mast lopen. “Goed, en bij jou?” – “Ook goed, nog een uurtje en dan is alles los”.

Aan het einde van de laatste grote klusronde aan de boot is de mast te snel erin gezet. Er zijn dingen niet goed terechtgekomen, waardoor er vaak een enorm kabaal uit de mast komt. Ook willen we nog twee stagen vervangen hebben. En de lazyjacks die ik al jaren op mijn verlanglijstje had staan, komen er nu ook. Kortom: de mast moet eruit. In de winter hadden we vergelijkend onderzoek gedaan. Een werf in Portimão kwam als de beste uit de bus. In november vorig jaar maakten we afspraken. Over een paar dagen komt de kraan, dus nu moet alles klaargemaakt worden voor het hijsen van de mast. En dat is altijd meer dan je denkt.

Het is een wonderlijk gevoel om hier in Portimão te zijn. Het kluitje liveaboards heeft hier een zware winter gehad: veel wind en regen, kouder dan normaal. Onze komst is een verzetje, we hebben over aanloop dan ook niet te klagen. Toch willen we wel doorpakken, ondanks dat de wind over de haven giert. Ons gevoel schreeuwt: “weg van hier, onderweg naar het zuiden zeilen.” Maar de werkelijkheid dwingt ons in een andere richting. We peppen elkaar steeds even op.

Als we het grootzeil op het dek hebben liggen en proberen de zeillatten eruit te krijgen, komt er ineens een keiharde vlaag. Het zeil bolt vervaarlijk op. Om te voorkomen dat het in het water schuift, zit er niets anders op dan er allebei plat op te duiken. Als de vlaag voorbij is kijken we elkaar aan. Ik zie een twinkel in Wietzes ogen. “Rokjesdag? Striptease zul je bedoelen!” Tot grote verbazing van het aandachtige publiek liggen we te grinniken op het zeil.

Portimao, maart 2014

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten