“Haaai Woelfgèng!”, schettert de stem van de Amerikaanse Dorothy uit de speaker van de radio. Wolfgangs bescheiden stemgeluid begroet haar even hartelijk. Ze wisselen kort uit waar Joyant zich bevindt en of alles goed is aan boord. Wolfgang kent dit gebied op zijn duimpje, dus leeft mee en geeft zelfs nog tips voor een leuke wandeling in de buurt van de ankerplek die Dorothy noemt. Daarna zijn wij aan de beurt: “Wilde Mathilde for Anna Caroline”. Ik knijp de microfoon in en meld ons. Ook mij valt een hartelijke ontvangst ten deel. We praten over het weer en over de spannende oversteek van de beruchte Golfo de Penas die we binnenkort gaan maken. Het waait nu nog hard en de regen roffelt op het dek. Wolfgang meldt dat het bij hem in Villarrica al zes jaar niet geregend heeft en zo’n 30 graden is. Ik trek mijn fleece vest nog wat verder dicht en kan alleen nog maar dromen van warmer weer. Geruststellend meldt Wolfgang dat het steeds warmer zal worden naarmate we noordelijker komen. We sluiten af met hartelijke groeten en dan is de volgende boot aan de beurt.
Radionetjes en zeilers: een leuke combinatie. Er zijn voor- en tegenstanders. De één vindt het een geweldig vangnet op sociaal, technisch en veiligheidsgebied. De ander vindt het een inbreuk op de belevenis van totale afzondering en eenzaamheid die verwegzeilen nu eenmaal is. Wij vinden het contact met andere zeilers op deze manier erg leuk en doen dus graag mee met een radionet. In Zuid-Amerika is het Patagonian Cruisers Net jaarrond actief en heeft een enorm bereik: van Mar del Plata via het midden van de zuidelijke Atlantische Oceaan via Antarctica naar de Gambier archipel. Het merendeel van de deelnemende boten vaart echter op het stuk van Mar del Plata naar Ushuaia en in de Chileense scheren.
Wolfgang Kirsten is de netcoördinator. Een sympathieke man, waar we nieuwsgierig wat vragen op afvuren. Hij lacht bescheiden en vertelt dat hij vroeger in Duitsland in tien jaar tijd een stalen schip gebouwd heeft: Wilde Mathilde. Eenmaal klaar met bouwen, is hij met zijn vrouw Gaby van 1986 tot 1998 op pad geweest. Naar Afrika, Noord- en Zuid-Amerika. Toen ze het schip in Noord-Amerika verkochten, vestigden ze zich in Chili. Hoog in de bergen, ver van de zee. Met het schip verdween ook de kortegolfradio uit hun leven. Gaby stimuleerde hem om actief te blijven in de cruisersgemeenschap en hij kocht in 2002 een tweedehands radio. Juan Carlos met zijn boot Finte was toen de netcoördinator. Wolfgang begon als relaystation, maar nam het al snel over. In de afgelopen zeven jaren werkt hij samen met Jürg en Ali op hun jacht Sposmoker, maar de bulk van het (vrijwilligers)werk doet Wolfgang. “Maar het net is al veel ouder”, vertelt hij. “Oorspronkelijk zijn een stel Noorse en Zweedse jachten ermee begonnen in 1991. Finte is er al in 1992 bij betrokken geraakt”.
“Maar waarom doe je dit, daar boven op die berg?” Hij begint te vertellen over het uitstekende bereik dat hij heeft. “Het zijn de contacten die me motiveren. Ik ontmoet op deze manier zoveel leuke mensen. En ik vind het belangrijk dat we een rol kunnen spelen bij noodgevallen op zee”, voegt hij toe. We hebben het inmiddels ervaren. Een bevriende zeiler reageerde nergens meer op en leek al twee weken van de aardbodem verdwenen. Een oproepje op het net leverde al snel meer informatie op. Niks aan de hand, gewoon kapotte telefoon. Armada vroeg ons laatst om informatie over een boot die zich al een tijdje niet gemeld had. Ook dat was via het net in een wip opgelost.
“De aard van het net verandert snel”, gaat hij verder. “Vroeger gaven we veel weersinformatie en waren we ook een communicatieschakel tussen zeilers en het thuisfront. Het is méér dan eens voorgekomen dat een boot wekenlang op Staten Eiland vastlag in slecht weer. Wij hadden contact met ze en belden voor ze naar de ouders in Europa om te melden dat alles goed was. Nu heeft iedereen min of meer toegang tot weersinformatie via internet.” Wat ons opvalt, is dat vooral de zeilers uit de Verenigde Staten, Australië en Nieuw-Zeeland een kortegolfradio standaard aan boord hebben. Bij Europeanen zie je eigenlijk het merendeel satelliettelefoons. Die één-op-één communicatie is erg efficiënt, maar we merken wel dat je een deel van de lol van het net mist. We vermaken ons iedere ochtend met de updates die iedereen geeft. Als we zo’n boot dan in het echt tegenkomen, is het helemaal gezellig.
Hij herkent onze voorbeelden wel. “Ja, vroeger had ik wel twintig jachten tegelijk op het net. Dan was ik wel een uur bezig. Nu zijn het er tussen vijf en tien per keer. In totaal hebben we al 250 jachten begeleid” gaat hij verder. Daarna benadrukt hij weer dat het net van iedereen is en niet van hem. Zonder zeilers geen net. Hij blijft bescheiden, maar inmiddels zijn we er wel achter gekomen dat hij in 2009 de Southbound II Award gekregen heeft van de Seven Seas Cruising Association. Volkomen terecht, vinden we.
Hij vertelt enthousiast over Nederlandse boten die hij op deze manier ontmoet heeft. “De kwaliteit van de zenders van Nederlanders is vaak erg goed. Zij helpen mij vaak als relay-boot”. En hij noemt een hele riedel Nederlandse jachten op, waaronder ook voor ons bekende namen: Duende, Giebateau, Lady of the Lowlands, Tooluka, Thalassa II en Zwerver. Wietze en ik grijnzen naar elkaar. We worden als Nederlanders vaak geplaagd met ons ‘kippentrapje’ langs het achterstag. Maar inmiddels weten we dat wij vaak nog bereik hebben als anderen al vastlopen. Puh.
Terwijl ik een slok thee neem, komt de uitzending van vandaag tot een einde. “Bye Woelfgèng” zegt Margaret van Storm Bay nog even. “See you tomorrow, nice to talk to you as always”. Met een rustig “Ciao” sluit Wolfgang af. We zetten de radio uit en trekken de zeilpakken aan. Tijd om weer op pad te gaan.
Caleta Lamento del Indio, Chili, maart 2015
Tekst: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Foto: Gaby Kirsten
