Column Anna: Overwinteren

“Tsjonge, wat een poetsgrage club hier!”, wijst Wietze als we goed en wel aan de receptiesteiger liggen. Met mijn ogen volg ik zijn vinger en zie dat het inderdaad een drukte van belang is op de steigers. Bijboten worden geschrobd, boten worden afgespoeld en het sop drijft in de haven. We zijn net binnengekomen na een lange dag en nacht op zee; in het schrille ochtendlicht ziet al die propere activiteit er wat vreemd uit. Het antwoord volgt al snel in het havenkantoor: per 1 oktober gaan de haventarieven naar het laagseizoen en zijn er zesmaandscontracten beschikbaar. De ankerplaats is leeggestroomd en iedereen komt voor de winter naar binnen.

Later op de dag blijkt in de wasserette dat het Recht van de Sterkste geldt: ik ben onder de indruk van het fanatisme waarmee sommige mensen in één dag werkelijk elke vezel textiel die er aan boord is gewassen willen hebben. De droger begeeft het bijna en overal zie ik vrolijke waslijntjes ontstaan. In de dagen erna ontdekken we dat men dit kennelijk al jaren doet; er zit meteen een duidelijk patroon in de ochtendwandelingen die gemaakt worden, de groepjes die met elkaar staan te praten en het uniform dat ze kennelijk allemaal prettig vinden. Klittenbandsandalen, korte broek, T-shirt en rugzakje. De steigers staan vol met vouwfietsen die de hele dag intensief gebruikt worden.

Vanuit de kuip kijken we dit alles met verwondering aan. Maar ook met groeiende onrust. Wij gaan namelijk ook overwinteren en zullen nu toch echt keuzes moeten gaan maken. Het zeilende deel van onze vriendenkring heeft genoeg grappen gemaakt over onze ‘bejaardenstop’. Voor ons was het de keuze om nog een jaar in Nederland te blijven of alvast te vertrekken en op een prettige plek een winterstop te houden. We moeten deze winter nog voor een paar ‘losse eindjes’ in Nederland zijn.

Wat is voor ons een goede winterplek? Daar buigen we ons over, zeker met deze ervaring in de eerste de beste populaire overwinteringshaven achter de kiezen. De tweede potentiële overwinteringsplek is nog veel erger, dus we komen snel tot keuzes. Liefst een stad met alle culturele geneugten van dien, liefst goed beschut zodat we de boot veilig achter kunnen laten. Liefst in Spanje, omdat we ons Spaans willen verbeteren en liefst ook met wat mogelijkheden om aan de boot te kunnen werken. Onze vingers bladeren ezelsoren in de pilot, maar al snel zijn we eruit. Sevilla. Het blijkt nog een hele toer te zijn om daar een ligplaats te regelen, maar het lukt! We zijn dolblij. Nog een week kunnen we doen over de laatste stappen daar naar toe en dan varen we de 55 mijl de rivier op naar deze stokoude stad. Heerlijk vooruitzicht.

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Wietze van der Laan (50) en Janneke Kuysters (49) zijn herintredende vertrekkers. Na een rondje Atlantic in ’99  zijn ze nu vertrokken voor een langere reis rond de wereld. In deze blogs nemen ze ons mee naar bijzondere momenten die ze onderweg meemaken. Ze varen op een Bruce Roberts 44 met de bijzondere naam: Anna Caroline van Staeten Landt. ”Zeg maar Anna Caroline”.