Column Anna: Nieuw bloed

“Zo, dat ruikt lekker” zegt de receptioniste waarderend. Ik vraag me af of dat komt omdat Wietze en ik ruiken als een wandelende frietkar. Nog geen kwartier geleden stonden we in een snackbar waarvan de afzuiginstallatie kennelijk kapot is. Of zou het toch gewoon zijn omdat ik een tas vol met broodjes kroket in mijn handen heb? Ik glimlach maar een beetje schaapachtig naar haar. Het water loopt intussen in mijn mond. Broodje kroket! Hoe lang geleden hebben we dat gegeten? Wietze kijkt ook hongerig naar de tas. De lift plingt en Iris komt met een brede grijns naar ons toe. “Wat heerlijk om jullie weer te zien!”

Met vlinders in mijn buik lopen we even later het Zeilen-redactielokaal binnen. Dit zijn toch de profi’s waar we nu bij aanschuiven. Het is lunchtijd en de kroketjes worden op prijs gesteld. Niet in de laatste plaats door onszelf. Het gesprek golft op en neer en we wentelen ons in het warme bad van belangstelling voor onze avonturen. Bijna twee jaar geleden waren we voor het laatst op de redactie. We zien nieuwe gezichten en ook vertrouwde bekenden. Ik grinnik een beetje als ik de leeftijden schat. “Zijn wij tien of vijftien jaar ouder dan de oudste die hier zit?” vraag ik me af. Aan het hoofd van de tafel zit Ben, de nieuwe hoofdredacteur. Nou ja, nieuw. Hij is er natuurlijk al ruim een jaar. Maar voor ons nieuw in deze rol.

Na de lunch lopen we met Ben naar een vergaderkamer. Het is voor ons ook al weer een tijd geleden dat we op een kantoor waren en ik neem gretig alles in me op. Wat is er veranderd? Zie ik nieuwe dingen? Nadat ik eerder deze week in een supermarkt heel onbeleefd iemand aan heb staan staren die contactloos betaalde, heb ik geleerd om mijn verrassing om nieuwe ICT-dingen voor me te houden. Maar ik ben er wel nieuwsgierig naar. Maar nee, we gaan naar een gewone koffieautomaat en pakken een papiertje van de printer. Geen verrassingen vandaag.

Het gesprek met Ben vliegt voorbij. We wisselen van alles uit over ‘de stand in zeilersland’. Onze lijst met ideeën voor artikelen komt op tafel. Wat dat betreft blijven we natuurlijk als kinderen in een snoepwinkel: er is zoveel leuks om te melden in columns en artikelen. Gezamenlijk hakken we wat knopen door. Maar dan wordt hij ernstig. “Jongens, er komt nieuw bloed”. Vragend kijken we hem aan. “Ja, we hebben iemand die ook columns gaat schrijven. Een jonge zeiler die binnenkort begint. Dus de frequentie van jullie columns gaat naar beneden”. Wietze kijkt me aan. Even flitst een beeld door me heen van twee belegen ‘old salts’ die met een rollator over de steiger banjeren. Daar moet ik dan weer om lachen, want zo ver zijn we nog lang niet. Natuurlijk begrijp ik Ben en meteen ratelt mijn brein over de lijst met columns voor de komende tijd. Beetje passen en meten en dan komt het allemaal goed. “Wanneer wil je daarmee beginnen?” vraag ik dus heel praktisch. “Bij het begin van het nieuwe jaar” reageert hij even praktisch.

Weer terug in het redactielokaal staat Wietze in twee tellen naast Marinus te praten. Op zijn scherm verschijnen al snel Wietze’s favoriete filmpjes van zeilwedstrijden in de baai van San Francisco. Ik verzamel wat adressen die we niet konden vinden, klets met Ietje en Iris. En dan schrik ik. De middag is omgevlogen. We staan hier zomaar kostbare tijd te verdoen van mensen die een mooi blad moeten maken. “Hop, wegwezen” zegt Wietze die het ook aanvoelt. We nemen hartelijk afscheid en vragen op de valreep nog om nieuwe Zeilen-vaantjes. Een stevige zoekslag door de kasten volgt. Ben vraagt: “Hoe lang doen jullie ermee?” De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze niet zo lang meegaan. “Ik liet ze tijdens onze wereldreis verslijten tot de dikke rand en dat was ongeveer 10.000 mijl” grijnst Ben. Iris vindt twee nieuwe vaantjes voor ons. Dus voor 20.000 mijl? We gaan het zien. Lachend verlaten we het kantoor. Tot volgend jaar.

Zeilen redactie, Amsterdam, december 2016.