“Dat is dan 12.000 Reals” lees ik in het mailtje van de jachthaven. Ik schiet in de lach en stuur een mailtje terug: “Sorry, onze boot is 44 voet, niet 44 meter”. Binnen een paar uur is het antwoord terug. “Dat hebben we correct begrepen. Voor drie weken is het totale havengeld dus 12.000 Reals”. Ik maak mezelf gek en reken het op de rekenmachine nog eens na. Ja, mijn hoofberekeningetje klopt toch: € 4.000,- havengeld voor drie weken! Als ik het aan Wietze vertel zegt hij grijnzend: “Maar dan heb je ook wat!”
Al ruim voor vertrek hebben we veel informatie ingewonnen over de veiligheid in Brazilië. De berichten waren niet goed, welke bron we ook raadpleegden. Tot en met Rio is het probleem het grootst, verder zuidelijk is het veel minder. Geankerde jachten worden ’s nachts overvallen door zwemmers of door rovers die met een klein bootje langszij komen. Machetes, geweren en ander naar spul wordt gebruikt om de zeilers te overtuigen om toch maar zo snel mogelijk alle kostbaarheden te overhandigen. Zeker boten met een buitenlandse vlag zijn populair: de slechterikken weten dat daar méér te halen is. We werden er helemaal zenuwachtig van. Op een gegeven moment ga je zelfs overwegen om dan maar ineens ruim 3.000 mijl door te varen en ergens voorbij Rio het anker te laten vallen. Zonde, er is te veel leuks te zien onderweg. En we hebben de tijd om dat te verkennen.
De beslissing viel dus al snel: tot en met Rio in jachthavens, daarna weer wat flexibeler kunnen kiezen tussen ankeren of een haventje. Een hap uit ons budget, maar rustig slapen is ook wat waard. Brazilië is in snel tempo een duur land aan het worden. Dat merken we aan alles, maar met name aan de haventarieven. Onze pilot is drie jaar oud, maar de tarieven die daarin worden genoemd zijn een kwart van de huidige tarieven. We mailen of bellen dus steeds vooruit om informatie in te winnen.
In Salvador zien we dat er ’s nachts toch ook in de jachthaven het nodige aan mannetjes rondpeddelt op oude surfplanken. We gaan aan de slag en knutselen een constructie met touwtjes en een balkje om het luik boven ons bed in de achterkajuit te borgen. Het kan dus nog wel openstaan, maar niet ver opengetrokken worden. Helemaal tevreden en voor ons gevoel veilig slapen we eronder. Totdat het gaat regenen: de touwtjes geleiden keurig het water naar ons bed. De irritatie slaat al gauw om in een lachbui vanwege onze eigen stommiteit. Dan maar weer het luik dicht.
In Rio zijn er drie keuzes: allereerst Marina da Gloria in het centrum. Valt af wegens extreme prijzen. Dan wat jachtclubs in een baai ten zuiden van die marina. Die hebben geen steigers, je ligt daar op een boei. Daarnaast mag je er alleen in als je door een lid uitgenodigd wordt. De derde keuze ligt aan de overzijde van de baai. Daar is een tweetal mooie jachthavens, pittoresk omzoomd door favelas. Clube Naval Charitas is de grootste en meest beveiligde. Die wordt het dus. Eenmaal aangemeerd, blijkt men daar ook aardigheid te hebben in het spelen met tarieven. Zij voeren een ‘passanten-ontmoedigingsbeleid’ uit. Naarmate je langer blijft, wordt het tarief steeds hoger. Zelfs voor de deur ankeren, nog in het beveiligde gebied, kent dezelfde prijsstijgingen. We zien het hoofdschuddend aan en pakken de rekenmachine er nog eens bij. “Als we nu na tien dagen naar de ankerplaats verhuizen voor drie dagen, kunnen we daarna weer voor het starttarief liggen” concludeert Wietze. Ik reken het nog eens na en ben het met hem eens. En eigenlijk word ik hier dus enorm chagrijnig van.
Na aankomst is het altijd lekker om een beetje te tutten en niet meteen van alles te moeten. De volgende dag zijn we lekker bijgeslapen en gaan we met onze papieren op pad om in Rio in te klaren. In het zonnetje lopen we naar de ferry die op 500 meter van de jachthaven ligt. Rio glinstert in de verte, de lichte streep van Copacabana kunnen we van hieruit zien. “Rio, we zijn er!” knijpt Wietze in m’n arm. Met een hart vol blijdschap kijk ik hem aan. Ja. Een belangrijk doel bereikt. Heerlijk.
Rio de Janeiro, Brazilië, juli 2014
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
