Reisverhalen

Column Anna: Ik kom het wel brengen

10:32

 Buenos Aires! Reikhalzend kijken we uit naar deze mijlpaal op onze reis. In een ‘overnighter’ varen we van Piriapolis over het bruine water van de Plata-rivier naar deze wereldstad. Al meteen krijgen we een gastvrij onthaal bij de Yacht Club Argentino. De ‘Maxima-factor’ werkt volop; we krijgen alleen maar positieve reacties op onze gloednieuwe Nederlandse vlag. Het schijnt dat onze Koningin hier in haar jeugd gezeild heeft.

We duiken meteen de stad in. Haastig meelopen in het businessdistrict, relaxed slenteren in de toeristische delen van de wijken San Telmo en La Boca. Tango-dansers geven op veel plekken een showtje weg en we genieten met volle teugen. In stille optocht met drommen andere mensen lopen we over de beroemde begraafplaats La Recoleta, waar Evita begraven ligt. Het nabijgelegen Evita-museum is interessant, de Avenida de 9 Julio imponerend en op het 25 Meiplein (van de Dwaze Moeders) vallen we stil bij de nagedachtenis aan al diegenen die verdwenen.

Na een paar dagen komt ineens het mailtje: “Jongens, ik kom het wel brengen. Vrijdag ben ik er.” Ons hart maakt een salto. Gaaf! Bezoek uit Nederland. Onze goede vriendin Bri zit in de luchtvaart. Daarnaast is ze een zeer ervaren langeafstandszeilster. Toen we in Rio lagen, vroeg ze in een Skype-gesprek: “nog iets nodig?” Tsja, een paar items waren niet te krijgen of peperduur, dus we stuurden een klein verlanglijstje. Zij en haar man Wouter gingen aan de slag. Al snel een flinke tas vol. Toen kwam de vraag: “waarheen?” Uiteindelijk bleek Buenos Aires het makkelijkst. Meegeven aan collega’s was een optie, maar ze vond het leuker om het zelf te komen brengen. Een pitstop van 48 uur in BA. We ontruimen de voorpiek, maken het logeerbed klaar en verkneukelen ons.

Vol verwachting pikken we haar en haar twee loodzware koffers op. Omdat ze kort na Wietze’s verjaardag komt, hebben familieleden allerlei liefs bijgevoegd. Eenmaal aan boord is het een feest van uitpakken, bijpraten en alvast snuffelen in de stapel tijdschriften die ze ook nog meegenomen heeft.

We lopen kilometers door de stad, praten urenlang, bekijken tango en Teatro Colon en dan ineens is het alweer voorbij. Op een grijze, druilerige zondagochtend nemen we afscheid. Nog één keer mijn armen om haar heen en dan is ze weg. Tranen prikken in mijn ogen. Dit is het rotste deel van zo ver weg van huis zijn. Bezoek is heerlijk, vrienden en familie zijn ineens heel dichtbij. Maar tegelijk weet je ook dat ineens dat afscheid komt en de afstand dubbel zo groot voelt.

Hand in hand lopen we met dat lege gevoel in ons lijf terug naar huis. Eenmaal aan boord zijn we doorweekt. De wind giert door het want. Het is pas 10 uur, nog een hele dag dit grauwe weer. “Dit is zo’n dag dat je zou willen dat er een open haard in de boot zit”, zegt Wietze. We zetten een pot thee, maken zakken drop en pepernoten open en gaan zitten lezen. Een half jaar Zeilen ligt bovenop. Voordat we het weten, is de dag voorbij gevlogen.

De volgende dag is het iets minder grauw en voelen we ons weer prima. Bri meldt dat ze veilig aangekomen is. We sturen nog duizend ‘dankjewels’ terug. Wát een cadeau, deze pitstop!

Buenos Aires, Argentinië, november 2014

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten