“Do you have charts and a pilot for this area?” vraagt de man naast ons in de winkel. Aan zijn accent te horen zeker geen Spanjaard; een zeiler die hier ook zojuist in La Coruña aangekomen is en in de bootspullenwinkel staat. We raken aan de praat over elkaars boten, over zijn gezin en over de plannen. “Neuh, we hebben eigenlijk geen plan. We hebben een jaar en we zien wel”, is zijn verhaal. Als we later teruglopen, zijn we nog niet van de verbazing bekomen.
In de weken die op die ontmoeting volgden is ons opgevallen dat zo’n beetje de helft van de zeilers die we hier in Noord-Spanje tegenkomen zonder plan op weg is. Sommigen hebben een grof idee van waar ze heen willen, maar vaak staat de keuze tussen de Middellandse Zee of een Rondje Atlantic nog open. De enige beperkingen zijn tijd en budget.
Wat een verschil met onze vorige reis, nu 14 jaar geleden! De meerderheid had toen dromen en specifieke plannen. Galicië was de eerste ontdekkingstocht; lekker rommelen in de ria’s en genieten van de authentieke Spaanse dorpjes. Als er iets misging, had je wel een probleem; technische ondersteuning was schaars.
Hoe anders is het nu: overal grote jachthavens en dienstverleners die handig inspelen op de behoeften van de ‘impulszeiler’: op korte termijn is er heel veel te regelen. Een medezeiler die door onervarenheid met zijn boot een kromme giek opliep, had binnen één dag een compleet nieuw exemplaar geïnstalleerd! Als je wilt, kun je in alle comfort heel ontspannen zeilen en per dag je doelen bepalen. Het combineert prachtig met de ontwikkeling van de zeilerij in deze regio: overal zien we zeilscholen. Ook ligt er een grote vloot plezierjachten met Spaanse vlag in al die havens.
Je kunt je afvragen of dat erg is. Is dit nog avontuur? Of moeten we onze definitie van ‘avontuur’ bijstellen? In de oude definitie stond ‘avontuur’ gelijk aan: zelf je pad zoeken, ankeren in stille baaien, inspelen op beperkte weersinformatie, complexe navigatie en vooral ook zelf je problemen oplossen. In de nieuwe definitie zou ‘avontuur’ dan gelijk staan aan: genieten van het op pad zijn met je partner of gezin, inspelen op de kansen die zich voordoen en ontspannen je pad kiezen. De weersinformatie knettert immers via WiFi je computer in, het oplossen van problemen kun je voor een groot deel uitbesteden en de kaartplotter vertelt je waar die ene listige rots ligt.
Wij zijn nog een beetje van de oude stempel (echt waar, wij hebben kaarten voor onze hele route bij ons!) en verbaasden ons in eerste instantie over de impulszeilers. Maar ook nu weer geldt dat er veel goeds te delen en te leren is van elkaar. In de gesprekken die we voeren op steigers en in kuipen, merken we dat er een leuke wisselwerking ontstaat. De impulszeiler haalt bij ons tips, hints en route-ideetjes. Wij halen bij hen de leuke lokale tips en goede webadressen. Gezamenlijk delen we het opgetogen genieten van dit prachtige gebied.
Een belangrijk bijeffect van de grote ontwikkeling van de watersport hier in Galicië is de werkgelegenheid die het met zich meebrengt. Van de sopmannetjes die elke dag motorjachten staan te poetsen tot tuigers en restauranthouders; iedereen spint er garen bij. En dat is in een land dat het economisch zo zwaar heeft mooi om te zien. Wij als zeilers hebben de luxe om op pad te kunnen gaan. En dat geldt niet voor iedereen…
Foto’s Wietze van der Laan. Tekst Janneke Kuysters
Wietze van der Laan (50) en Janneke Kuysters (49) zijn herintredende vertrekkers. Na een rondje Atlantic in ’99 zijn ze nu vertrokken voor een langere reis rond de wereld. In deze blogs nemen ze ons mee naar bijzondere momenten die ze onderweg meemaken. Ze varen op een Bruce Roberts 44 met de bijzondere naam: Anna Caroline van Staeten Landt. ”Zeg maar Anna Caroline”.
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
Ik geniet van.jullie verhalen…dank en kus