Enthousiast kijken Wietze en ik de zaal in. Op deze zwoele zondagavond zit de grootste zaal van het clubhuis van de Hawaii Yacht Club vol. Het gonst van de gesprekken, getinkel van glazen vanuit de bar. Bij de ingang staat een lange tafel die doorbuigt onder de meegenomen hapjes. Ik voel een druppel zweet langs mijn rug lopen. Wietze ziet er ook al wat opgewarmd uit. En hij zit nog dichter bij het grote TV-scherm dan ik. Een flits uit mijn werkende leven schiet door mijn hoofd: ‘dat is waar ook, dit soort schermen geeft een enorme warmte af’. De foto op het scherm is de eerste van een presentatie over een zeilreis. Onze zeilreis. We houden ons verhaal als tegenprestatie voor de ongelofelijke gastvrijheid die we hier hebben ontvangen.
Het begon drie weken geleden toen we Honolulu binnenvoeren. De HYC heeft een Aloha-steiger voor bezoekende jachten. Robbie, de havenmeester kwam meteen op ons afgelopen. John en Ivy, een stel dat we via-via kenden maar nog nooit ontmoet hadden, waren al naar de Port Captain van de club geweest om ons aan te kondigen. Met veel gezellig geklets werden onze lijnen aangepakt en lagen we even later als een vorst. Het clubgebouw heeft alle gemakken die je je kunt wensen. Perfecte douches. De beste die we in jaren gezien hebben. Een compleet ingerichte keuken die we kunnen gebruiken. Wifi. Een gezellige ruimte om koffie te drinken. Maar liefst twee bars. Water, stroom, alles. We schrijven ons in, waarbij nu ook weer blijkt dat de internationale reciprociteitsregel geldt. Ons KMJC-lidmaatschap levert korting op het liggeld op. Meteen hebben we veel aanspraak. Iedereen is nieuwsgierig naar ons verhaal en naar onze Anna Caroline. Bruce Robertsen komen hier niet vaak voor. En Nederlanders zijn al helemaal zeldzaam.
Tevreden zitten we even later in de kuip. Glimmende wangen van een ellenlange douchebeurt. Genieten van het uitzicht. De Polynesische kano’s schieten met tientallen tegelijk langs. Het ‘hut’ en ‘oep’ van de peddelwissel kenden we nog uit Hilo. Dinghies worden om ons heen te water gelaten. Het zeilen is hier een vrolijke bedoening. We genieten en kijken onze ogen uit. Op de achtergrond de torenflats van downtown Honolulu. John en Ivy komen in de vroege avond nog even gedag zeggen. Hele leuke mensen, het klikt meteen.
De volgende dag vouwen we onze fietsjes weer uit. Ik ben binnen nog wat aan het opruimen als ik me ineens realiseer dat ik Wietze’s stem de hele tijd hoor. Vreemd, want hij is normaal niet zo’n kletser. Even later stapt hij naar binnen. “De kletsmagneet staat weer aan” zucht hij. Soms lijkt onze boot wel een ingebouwde magneet te hebben die mensen aantrekt. Dat is natuurlijk erg gezellig, maar het schiet niet erg op als je iets wilt doen. We maken samen een lijstje van dingen die we op korte termijn écht moeten regelen en gaan het kletscircuit weer in. Al snel hebben we noodzakelijke inlichtingen te pakken. Plus allerlei uitnodigingen en aanbiedingen om ons met de auto naar verder weg gelegen adressen te brengen. Het clubgevoel is hier overweldigend. Al snel komen we erachter dat bijna alle clubwerkzaamheden door vrijwilligers uitgevoerd worden. Vaak zijn het zeilers die hier voor langere tijd zijn blijven hangen om de scheepskas te spekken met een baantje op het eiland. Als we de volgende dag de watersportzaak binnenlopen blijkt de halve bezetting daar mede-zeilers te zijn. Dat winkelt een stuk makkelijker.
Twee dagen later, op maandagochtend, krijgen we de uitnodiging voor de vaste clubbarbecue op maandagavond. Potluck-style: iedereen neemt zijn eigen eten mee. Nieuwsgierig gaan we er om half zes op af, met een bakje salade en wat hamburgers bij ons. Het blijkt een gezellig eetfeest dat zijn weerga niet kent. De meeste mensen hebben veel te veel bij zich en dus loopt iedereen overal lekker te snaaien. De wijn en het bier vloeit rijkelijk, aan gespreksstof geen gebrek. We krijgen enorm veel vragen over onze reis. Vrijwel iedereen hier heeft vele mijlen op de Noord-Pacific gevaren. Maar Zuid-Amerika en de Atlantische Oceaan zijn grote onbekenden. We proberen zo goed mogelijk antwoord te geven op alle vragen. Vooral het zeilen naar koude gebieden vinden velen een hogere soort masochisme. Men is erg verknocht aan de warmte hier.
De dagen in Honolulu vliegen voorbij. We verhuizen naar een plek aan de gemeentesteiger meteen achter het clubhuis. De voorzitter van de club geeft ons meteen een tijdelijk lidmaatschap cadeau. “Dan houden we jullie dicht bij ons”. Hartverwarmend. De meeste clubleden liggen ook aan de gemeentesteiger bij gebrek aan ligplaatsen bij de club. De kletsmagneet staat op onze nieuwe ligplaats weer op volle sterkte, merken we al snel. Het maakt dingen vaak erg makkelijk. We leren om mee te veren. Iemand kondigt aan: “morgenvroeg om 8.30 haal ik jullie op om te gaan wandelen naar een waterval”. OK. Hij blijkt ons bij het begin van het wandelpad af te zetten. Met achterlating van zijn telefoonnummer rijdt hij weg om boodschappen te gaan doen. We wandelen in twee uur naar de waterval en terug. Keurig netjes worden we opgepikt en gaan we nog naar een paar bezienswaardigheden van het oude Hawaiiaanse koningshuis. Beduusd van alle indrukken staan we om 15.00 weer bij de boot.
De week erna zijn we op maandag de hele dag op pad geweest met een huurauto. Klotsend van de indrukken en doodmoe staan we bij de boot. Pearl Harbor met al zijn monumenten en herdenkingsplekken zullen we niet gauw vergeten. Een sms-je van Ivy. Of we naar de barbecue komen? Nee, we hebben er niet op gerekend. Maar we moeten nog iets regelen, dus we besluiten om even naar de club te lopen. De tent zit weer vol met vrolijke barbecuers. Zodra we binnen zijn, wordt opgewonden gemeld dat er een twééde Nederlandse boot gezien is! Inmiddels hebben we Huib en Maaike van de Madeleine al gesproken. Grappend zegt Wietze dat we een invasie aan het voorbereiden zijn.
Als we ons omdraaien, staan er twee borden met eten klaar. Geen ontkomen aan. We laten ons in het warme bad van de gastvrijheid zakken. Het is verrukkelijk. Nagenietend na de laatste hap zeggen we: “kunnen wij nu eens iets voor jullie doen?”. Dat laten ze zich geen twee keer zeggen. De agenda’s worden getrokken en we worden geboekt voor volgende week zondag. “Graag jullie verhaal vertellen met foto’s erbij” zegt John. Al snel blijkt dat er nog die avond een mailtje naar alle leden uitgegaan is om het aan te kondigen.
En daar staan we dan op deze warme zondagavond. Een foto van onze Anna Caroline voor een gletsjer siert het scherm. Wietze zit met de muis klaar om de plaatjes door te klikken. Hij geeft me een knipoog en een luchtkus. Ik haal diep adem en begin te vertellen.
Honolulu, Oahu, juni 2016
Lees hier meer columns van Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021