Overwinteren op het wad

Een oude droom: ergens in november naar de Wadden zeilen en de boot daar voor langere tijd laten liggen, omdat de Waddenzee op z’n mooist is in de winter en de havens op hun leegst zijn. Vier tips voor een bijzondere overwintering in eigen land vind je in Zeilen editie 02/2023.

Dramatisch daalde de zon in zee, het was kwart voor vijf en de dagen konden nog steeds korter op deze hoogte. We waren tijdens kantooruren, in schraal dag­licht, naar het eiland gezeild dat als een donkerrode klif oprees uit het water; de vuurtoren wierp zijn lange armen uit alsof hij ons binnen wilde hengelen.

Voor de pieren stond een wilde dwarsstroom en daarachter was het geweldig stil, de haven vrijwel verlaten alsof iedereen was weg­gevlucht. Niemand op zee behalve de vissers, niemand aan de steigers op een paar eilanderschepen na.
Van de zomer nog voer ik biddend om een plekje Vlieland binnen, onhandig manoeuvrerend tussen rijen ingenieus opgestapelde boten. Elke dag lagen jachten te wachten voor de poort alsof daar het walhalla was, bungelend aan half opgehaalde ankers want je wist maar nooit. En nu heeft niemand interesse.

Orion, eenzaam in een anders overvolle haven.

Een oud plan, eindelijk uitgevoerd

Iedereen zeilt maar in het getij van zomerwarmte, groepsgedrag en schoolvakanties, met de eb mee en met de vloed terug, maar nu stond ik aan dek te kijken naar het machtige winterlicht, naar de leegte en de rust, en naar het eiland dat weer zichzelf was.
Een oud plan, eindelijk uitgevoerd: overwinteren op de Wadden. In de gelukkige omstandigheid dat werken voor mij overal mogelijk is, en dat het gezin zichzelf uitstekend redt zonder mij, waarschijnlijk zelfs beter, reis ik als een expat heen en weer: maandag met het eerste veer heen, vrijdag met het laatste terug. Het is koud maar er is een kachel, het is eenzaam maar ik heb een hond, het is donker maar het dorp geeft licht. Niemand op het strand behalve de zeehonden en hun kroost; ik hoor het huilen tot in de kuip. Van de zomer zeilde ik langs de beroemde vuurtorens en door een poort van zwarte rotsen naar het eiland Ouessant. Ik zeilde naar de Glénan­eilanden waarvan de Fransen zeggen dat ze even mooi zijn als Poly­nesië. Maar tegen dit Waddenlicht is niets bestand. Het is bijna emotioneel terrein.
De zee krult in de oostenwind, de eilanden zweven in de dunne vries­lucht; ik was hier vaak en toch is alles anders. Van zeilen komt minder dan ik hoopte; de winter brengt veel wind, maar alleen al de korte oversteek naar Terschelling is een maagdelijke tocht langs oplichtende branding en jonge stuivende duinen, met het oude, bijna vergeten gevoel dat je iets bijzonders doet. Dat je op een plek bent die niemand kent.

Zeilen 02/2023

Ben je benieuwd naar de rest van het verhaal? Welke tips heeft Toine over de waddenhavens in wintertijd? Wat moet je weten over winterzeilen? Waardoor moet je je niet laten afschrikken? En welke extra eisen aan de boot en de uitrusting stelt overwinteren aan boord? Je leest het allemaal in Zeilen 02/2023. Koop het nummer hier online in de webshop of lees (het artikel in) Zeilen hier digitaal. De editie is ook tot en met woensdag 22 februari verkrijgbaar in de winkel. En wil je vanaf nu elke maand dit soort verhalen lezen? Word dan hier abonnee.

Omslagfoto en foto: © Lourenz Ruiter
Tekst: Toine Heijmans