Elk jaar vormt de Vuurschepenrace de aftrap van de NSR (North Sea Regatta), het grootste zeilevenement dat op de Noordzee plaatsvindt. De zeilwedstrijd van Scheveningen naar Harwich (UK) werd dit jaar gevaren op 24 mei, en heeft sinds 2019 ook een SW-klasse. Daarvoor is een ORC meetbrief niet verplicht, waardoor de race een stuk laagdrempeliger wordt. Speciaal voor deze SW-klasse was er dit jaar voor het eerst de Back Home Trophy: een informele race van 131 mijl van Harwich terug naar Scheveningen. Gastschrijfster en zeilster Liesbeth Brederode voer mee op zeiljacht Midnight Sun en bracht verslag uit.
Vuurschepenrace – Een wedstrijd met toerzeilers
“Heb je zin om met ons de Vuurschepenrace naar Harwich te varen?” vraagt Jaap. Ik heb vaker met hem gezeild en dat beviel goed, dus zo’n aanbod sla ik niet af. De Vuurschepenrace is – althans zo voelt dat voor mij – dé seizoenstart en het is op Hemelvaartsdag altijd notoir gezellig aan de overkant. Wie er nog meer meevaart op Midnight Sun? “Een gelegenheidscrew, mensen die het weten te waarderen” is het antwoord. Voor twee bemanningsleden is het de eerste Noordzee-oversteek. Dat belooft wat. Met een bak koffie aan boord nemen Jaap en ik de route voor de SW-klasse door en plannen we de boodschappen.
Op naar Harwich!
Traditiegetrouw begint de wedstrijd op de dinsdag voor Hemelvaart na het captain’s dinner in het clubhuis. Het is een prachtige avond met een zonnetje erbij en 3-4 bft uit het zuidwesten. Na een scherpe start, die getuige het geschreeuw bij de boei misschien iets té scherp was, liggen we lange tijd in tweede positie. Deze plek verspelen we in het aandewindse rak waar we – zo blijkt later – ruim 10 mijl meer hebben afgelegd dan de directe concurrentie.
Na een rustige nacht wakkert de wind zoals voorspeld aan tot 6-7 bft. Gecombineerd met de onrustige en steile golven rond de Engelse zandbanken leidt dat ertoe dat sommige ontbijtjes weer overboord gaan. Neemt niet weg dat we lekker op tijd over de finishlijn bij Harwich varen en na het tochtje over de river Orwell nog kunnen genieten van de typisch Engelse keuken in het restaurant van de Woolverstone Marina. De wind is inmiddels afgenomen naar bijna nul en de laatste deelnemers arriveren dan ook pas uren later.
Dutch Herring Party
Op Hemelvaartsdag is het tijd voor de gebruikelijke gezelligheid en het uitwisselen van stoere verhalen bij de Butt & Oyster Pub in Pin Mill en daarna de prijsuitreiking. Het grasveld voor de Royal Harwich Yachtclub ligt er weer bij als een biljartlaken. Nadat de uitslagen bekend zijn gemaakt staat de Dutch Herring Party op het programma. Normaal gesproken wordt de haring de Noordzee over getransporteerd op het schip van de Scheveningse commodore, maar dit jaar moest hij na 3 pogingen tot uitvaren wegens materiaalpech de handdoek in de ring gooien. Geluk bij een ongeluk dat – vanwege gewichtsbeperking natuurlijk – de helft van de haring op een ander schip was ondergebracht.
Back Home Trophy
De volgende ochtend start de SW-klasse in de informele Back Home Trophy. Helaas heeft niemand van de crew even gecheckt waar de startlijn precies ligt. Anderhalf uur van tevoren losgooien en rustig de river Orwell af tuffen blijkt niet voldoende om op tijd aan de start te verschijnen. Ruim een half uur na het startsein passeert ook Midnight Sun de Wadgate Ledge boei en is voor ons de Back Home Trophy begonnen.
Het begint weer fantastisch. Ruime wind, 3-4 bft, de gennaker erop: puur genieten. In alle weermodellen zit een windstil gebied dat in de loop van de avond en nacht onze route gaat passeren. De routeringssoftware geeft aan dat we flink noordelijk moeten gaan om dit enigszins te omzeilen. De hele SW-vloot, op 1 slimmerik na die dicht onder de Engelse kust blijft, belandt er toch middenin. Lange uren dobberen volgen, waardoor Midnight Sun op de stroming een windmolenpark in dreigt te drijven. Het enige dat we kunnen proberen is aan de “wind” terug richting Harwich óf … precies. De motor aan te zetten. We zijn het er snel over eens. Het moet wel leuk blijven.
Na twee uur motoren trekt de wind weer aan. Met halve wind 5-6bft zeilen we in een streep naar huis. Nog even om een paar geankerde motortankers heen gijpen en dan het laatste stuk naar Scheveningen met ruime wind surfen over de golven en honderd procent genieten. Als eerste terug in de haven nemen we de aankomstbiertjes van de organisatie dankbaar in ontvangst. We hebben de wedstrijd niet uitgevaren maar de tocht was heerlijk en de voldoening is er niet minder om!
Tekst & foto’s: Liesbeth Brederode
Tags: Vuurschepenrace Last modified: 21 juni 2022
