Terugblik Mini Transat: genieten, ongemak en schade

Hij zit er weer op: de Mini Transat. Een grootse offshore wedstrijd in hele kleine jachten, de ultieme test voor de fanatiekste solozeilers. Negentig zeilers zetten eind oktober vanuit Les Sables d’Olonne koers naar Guadeloupe, waar ze vorige week finishten. Hoe is het om in je eentje de Atlantische Oceaan over te steken in de boot die niet groter is dan een valk? Een greep uit de reacties van de zeilers bij aankomst in Saint-François.

Genade, eenzaamheid en ongemak

Luca Rosetti bereikte als eerste uit de serieklasse – waarin in tegenstelling tot in de prototypeklasse geen (dure) aanpassingen en innovatieve technieken aan de boten zijn toegestaan- de overkant en won daarmee de Mini Transat: “Ik voelde me heel goed aan boord. Soms voelde ik me zelfs letterlijk in een staat van genade. Over het algemeen ging alles goed en heb ik geen grote technische problemen gehad. Natuurlijk heb ik ook moeilijke tijden gehad, dat is normaal als je veertien dagen alleen op zee doorbrengt. Er waren twijfels en momenten van eenzaamheid, maar diep van binnen zijn dit dingen waar je ook naar op zoek gaat als je aan zo’n onderneming begint. Het winnen van de Mini Transat is geen kleinigheid. Als ik terugkijk en alle offers zie die ik heb gebracht om hier te komen, is dat eigenlijk behoorlijk ongelooflijk. Deze overwinning is een grote beloning!”

Bruno Lemunier, die als tweede in de serieklasse aankwam in Guadeloupe, beleefde de oversteek echter heel anders: “Voor mij was het een hele zware race. Uiteindelijk moest ik toch echt aankomen. Lichamelijk heb ik er een beetje last van gehad. Mijn huid is erg geïrriteerd omdat ik de hele tijd echt doorweekt ben. We hadden veel wind en grote golven en ik vond het een uitdaging, vooral in Pogo 3. Ik had verwacht dat het moeilijk zou zijn, maar je moet er in zitten om het echt te ervaren.”

Zeilen in een blender

Het zware weer was voor veel zeilers van invloed op hoe ze de oversteek ervoeren. Marie Gendron, die als derde Saint-Francois bereikte en vierde werd in het algemeen klassement: “We moesten voortdurend gefocust blijven op de boot om niets kapot te maken. Ik heb vijf dagen in bizar weer doorgebracht. Op de boot zat ik als in een blender. Er was geen manier om te slapen, geen manier om te eten… Tegelijkertijd was het opwindend. Nachten bracht ik onder de kap door met de spinnakerschoot in mijn hand, terwijl de boot floot. Echt, het was te gek!”

Ook voor Hugues De Premare, die als tweede in de serie-klasse aan de overkant kwam, was eten een uitdaging: “Zodra we met de passaatwinden te maken kregen, brachten we drie of vier dagen door in een werkelijk helse omgeving. Ik herinnerde me de video van Charlie Dalin, op de Vendée Globe, die zijn lepel niet in zijn mond kon krijgen toen de boot aankwam. Voor mij was het een beetje hetzelfde. Eten was ingewikkeld, net zoals zo’n beetje alle andere activiteiten, omdat we heel, heel hard gingen. De problemen stapelden zich op. Op de eerste dag, in de harde wind, kwam er een grootzeillat naar beneden en ik merkte dat ik onder behoorlijk moeilijke omstandigheden in de mast klom. De tweede dag verloor ik een zonnepaneelmast. Bij de derde delamineerde ik de onderkant van de romp… Het ging soms snel, en waarschijnlijk zelfs iets te snel! Ik heb mezelf nooit de vraag gesteld wanneer ik de boot kapot zou varen.”

Schade, schade en nog meer schade

Maar dat er dingen kapot gingen, staat als een paal boven water. Gescheurde spinnakers, gebroken boegsprieten, weigerende stuurautomaten en niet-werkende marifoons: de lijst van materiaalpech is eindeloos. In je eentje op zee zit er niets anders op dan schade zo goed mogelijk te repareren. Het alternatief – opgeven- willen de zeilers kostte wat het kost vermijden. Een van de opmerkelijkste schadeverhalen is dat van Diego Hervella, die op de oudste boot van de protovloot zeilde. De tweede etappe kostte hem iets langer dan 17 dagen. Dat hij de finish überhaupt heeft gehaald is een klein wonder te noemen, aangezien hij onderweg zijn beide roeren verloor:

“Ik heb hard gevochten om hier te komen. Ik moest geduld hebben en ervoor zorgen dat ik kalm bleef om niet op te geven. Het was echt heel ingewikkeld. Als je een roer kwijtraakt, is het ingewikkeld, maar als je het tweede breekt, wordt het echt rommelig. Toen het gebeurde, riep ik tegen mezelf: “Nee, dat kan niet!” Ik heb 24 uur gewacht tot de wind wat was gaan liggen om een ​​onderdeel aan boord te vormen en zo een roer te kunnen repareren, zodat ik er twee geïmproviseerde had in plaats van slechts één. Hiermee slaagde ik erin om 2.000 mijl af te leggen – dat wil zeggen, om de hele Atlantische Oceaan over te steken. Het was goed, maar het was ingewikkeld. Ik ben blij dat ik, na drie jaar van ongelooflijke inspanningen, alles heb gegeven. Ik moest het resultaat opzij zetten en me vervolgens concentreren op het enige doel: aankomen.”