Jan van de Laar: het einde in zicht

Het einde van de etappe naar Seattle komt in zicht en ik moet zeggen dat ik er eigenlijk ook wel even klaar mee ben. Gisteravond trok de zoveelste storm over ons heen, een secondary low om precies te zijn. Dat is dubbel feest, want die zijn vaak krachtiger dan hun voorganger. De windsnelheid kwam ook nog eens flink hoger uit dan verwacht en zodoende ging het plan om het derde rif op te houden niet door. We zijn de nacht doorgezeild met alleen de stormjib aan de innerforestay, net op het moment dat we aan de Ocean Sprint begonnen. Nadat we het grootzeil en de giek met flink wat lijnen aan het dek vastgesjord hadden was het met twee handen stevig aan het roer in principe goed te doen.

Windsnelheden boven de 80 knopen waren wederom geen uitzondering, combineer dat met golven van vijftien meter of hoger en je hebt een spannende nacht met weinig slaap voor de boeg. Een aantal golven die over het dek sloegen waren uitzonderlijk sterk, gelukkig zat iedereen veilig aangelijnd want er was vaak geen kans tot vasthouden. Op een paar blauwe plekken, schaafwondjes en een gekneusde elleboog na heeft iedereen het er prima vanaf gebracht. Het is wel te merken dat de crew nu echt moe begint te raken. Ook voor de boot is het trouwens hoog tijd dat er land in zicht komt. Alhoewel we het vergeleken met andere boten in de vloot redelijk netjes houden qua materiele schade, zullen we genoeg te doen hebben tijdens de stop in Seattle. Uiteraard is ook het onderhoudsteam van de Clipper Race aanwezig voor de grotere reparaties zoals het monteren van een nieuwe boegspriet, het repareren van de stuurinrichting aan stuurboord en het vervangen van een van de running backstays.

Regen, hagel en sneeuw

De oversteek van de North Pacific was zwaar, zowel fysiek als mentaal. Een van de langste etappes en veruit de koudste en natste. Qua neerslag hebben we alles voorbij zien komen, ongelofelijk veel regen, flink wat hagel en zelfs zo nu en dan sneeuw.

Vanaf het moment dat we Japan voorbij waren was het raak, de golven bleven groeien en veel eindigden op het dek of simpelweg in het gezicht. Die ijskoude klap in je gezicht vreet langzaam aan je, op een gegeven moment is het echt niet meer leuk meer, maar je moet door. Tijdens de Southern Ocean was ik al ontzettend blij met mijn drysuit, maar tijdens deze race was die simpelweg onmisbaar. Ik heb alleen nog geen oplossing gevonden tegen de koude voeten, die regelmatig na vier uur in de slaapzak nog steeds ijskoud weer in de laarzen gingen. Met dit soort omstandigheden gaat iedereen simpelweg in een soort van survival modus. De aflossing aan dek die normaal gesproken gepaard gaat met een lach en een praatje werd steeds korter. Met deze kou schiet iedereen zo snel mogelijk naar beneden. Gelukkig kan de crew doorgaans gewoon lachen om al dit kleine leed, de grap is namelijk dat we er uiteindelijk allemaal voor betaald hebben om onszelf dit aan te doen. Een ding is zeker, je kan offshore zeilen wat mij betreft onder de noemer ‘extreme sports’ plaatsen!

Die ervaring nemen ze ons niet meer af

Nu we dichter bij de kust komen, op moment van schrijven nog zo’n driehonderdtachtig mijl tot de finishlijn, wordt het weer wat rustiger. Het komt mij goed uit want het is mijn beurt vandaag om voor de crew te koken.

Een dienst die we onder iedereen roteren. Mijn assistent watchleader neemt mijn taak dan over en dat is wel even lekker. Omdat we in verhitte strijd zijn met onze concurrent PSP Logistics om de negende en tiende plaats, trekken ze alles uit de kast. Na flink wat beraad over de rigging besluiten we om zonder boegspriet toch onze code 2 spinnaker te hijsen. Dit hebben we eerder gedaan tijdens de eerste etappe, maar toen met nog minder wind. Het gaat ook deze keer weer prima en zodoende halen we het onderste uit de kan om in beweging te blijven. Ik kan het niet laten om even aan dek te gaan tijdens de eerste minuten van het spinnaker experiment en promt wordt er gevraagd of ik een van de winches kan grinden. Het houdt ook nooit op, maar ik geniet van die kleine momentjes!

Nog twee dagen te gaan tot de finish, om vervolgens een dag op de motor de rivier op te varen richting de marina. Met een beetje geluk kunnen we op zondag middag de trossen vast maken en dan kunnen we de North Pacific aftikken. Die ervaring nemen ze ons niet meer af.