Als ik over mijn zeilplannen vertel, reageren sommige mensen heel enthousiast, anderen zeggen juistdat het ze verschrikkelijk lijkt: opgesloten zitten op zo’n boot, je kunt nergens heen, je bent ver weg van alles, al dat water, is dat niet ontzettend benauwend? Voortaan zal ik kunnen zeggen: “Een zuurstoffles of ademhalingsapparaat, dat is pas benauwend!”
Ademhalingsapparaat leren kennen
Dit is geen advanced firefighting cursus. Wij, de personen die deze Basic Safety training doen, zullen waarschijnlijk niet degenen zijn die worden ingedeeld in het brandweerteam aan boord van onze schepen. Toch is er een dag ingericht waarbij we moeten omgaan met een ademhalingsapparaat. Het zou namelijk kunnen dat we wel in een ondersteunend team terecht komen waarbij we het brandweerteam moeten helpen aankleden. Dan kan het van pas komen om de apparatuur te kennen.
Tot de lucht op is
Ik probeer die gedachte vast te houden, want ik vind het dragen van de ademhalingsapparatuur geen pretje. Eerst moet je een hele reeks knopjes op de juiste manier indrukken of de juiste kant op draaien om de installatie klaar te maken voor gebruik. Vervolgens zet je het masker heel strak op je gezicht. Dan komt het moment waarop je de luchtslang aansluit op het masker. Hierbij heb je even geen lucht, omdat je de ‘kraan’ op de luchtslang pas opendraait als die goed in het masker zit, anders ontsnapt de onder druk staande lucht. Als de slang aangesloten is kun je door het masker ademhalen, elke ademhaling is duidelijk hoorbaar, wat bijdraagt aan een gevoel van benauwdheid.
Je moet de tijd en de drukmeter van je luchtfles in de gaten houden en blijven berekenen hoeveel tijd je nog hebt om terug te keren voor je luchtfles leeg is. We worden een ‘smoke house’ ingestuurd, een donkere ruimte waar rook hangt, om daar een slachtoffer te zoeken. Langs de muren bewegen we langzaam voorwaarts, de ruimte aftastend met onze armen en benen. Communicatie met de maskers op is bijna onmogelijk. Geef mij maar een zeilboot en frisse zilte lucht om in te ademen, hopelijk hoef ik nooit in een brandweerteam.
Dit was de laatste dag van de Basic Safety training. Alle kandidaten krijgen een certificaat en een sticker voor in hun zeemansboekje. In de paar dagen cursus zijn al deze verschillende mensen toch een groep geworden. Nu gaat ieder naar zijn of haar cruiseschip, jacht, olietanker of, in mijn geval, tallship, gewapend met kennis die we hopelijk nooit hoeven te gebruiken.
Benieuwd naar de voorgaande cursusdagen? Dat lees je in het Brandje blussen op zee, Eerste hulp op zee en Overleven op zee.
Tekst: Anna Dupon
Omslagfoto: Markus Spiske, pexels.com
