Weblog Sailors for Sustainability: veeleisende dame

“Eerst aan de boot klussen, daarna pas op verkenning naar het binnenland”, zegt Ivar op calvinistische toon. Floris slaakt een diepe zucht. Hij heeft zich al verdiept in de wereldberoemde Zuid-Afrikaanse wildparken in de regio en staat te popelen om op safari te gaan. Maar ondanks zijn enthousiasme kan ook hij niet ontkennen dat we weer aan de bak moeten. Bruine roestplekjes op het dek en in de kuip staren ons indringend aan. “Hoe langer we wachten, hoe erger het wordt”, rechtvaardigt Ivar zijn vastberadenheid. “Als jij die plekjes te lijf gaat, kijk ik wel even waarom het accu-alarm van de motor afging toen we Richards Bay binnenvoeren. Dan kunnen we vast over een paar dagen de bush in.” Zou het inderdaad allemaal zo simpel zijn op te lossen?

Repareren of vervangen?

Ivar ontfermt zich over de motor. Na wat testjes blijkt dat de dynamo geen stroom meer levert. “Alles geht kaputt, und immer wieder”, zucht Ivar. Hij gaat meteen op zoek naar hulp en loopt al snel tegen Morgan aan, een technisch manusje-van-alles op het terrein van de jachtclub. “Hij is inderdaad stuk”, meldt deze een dag later vanaf de testbank. “We kunnen ‘m repareren, maar we hebben een gloednieuwe op de plank liggen – en die is net zo duur”, vervolgt hij. We beseffen dat het verstandiger is om een nieuw exemplaar te kopen dan een zeventien jaar oude dynamo te laten repareren. Ook al gebruiken we de motor zo min mogelijk en zijn we voor de energiebalans niet van een dynamo afhankelijk, toch willen we dat het hele systeem goed werkt. “Hopelijk kunnen ze de materialen van de oude recyclen”, wensdenkt Ivar.

Dremelkoning

Intussen heeft Floris zich routinematig op de talloze bruine roestplekjes gestort. Het grote onderhoud in Nieuw-Zeeland ligt nog vers in het geheugen, maar stiekem liggen er sindsdien toch alweer ruim 10.000 zeemijlen achter ons. De combinatie van een stalen schip en zout water blijft natuurlijk lastig. “The gift that keeps on giving”, merkt Floris gefrustreerd op.

Floris dremelt de roestplekken

Allereerst verwijdert hij de roeststrepen, zodat de kern van de verfbeschadiging zichtbaar wordt. Hij nummert alle plekjes met stukjes schildersplakband. Zo voorkomt hij er dat hij er straks eentje over ‘t hoofd ziet. Dan pakt hij de elektrische dremel, een multifunctioneel gereedschap met een snel draaiende as. Minutieus slijpt hij alle roest weg tot het blanke staal weer tevoorschijn komt. Dankzij verschillende opzetstukjes komt hij ook in moeilijk toegankelijke hoeken en gaten.

Genummerde roestplekjes

“Het zijn er meer dan honderd, een nieuw record”, verzucht hij als hij het laatste nummer op het plakband schrijft. “Nu alleen nog ontvetten, primeren en lakken”, vervolgt hij hoopvol.

Tegenvaller

Onheilspellende roest bij het voordekraampje

Maar al snel haalt hij Ivar erbij. “Kijk even mee. Ik krijg niet alle roest weg rondom het voordekraam en bij de kuipranden.” Ivar concludeert dat er zwaarder geschut nodig is en pakt de slijptol. We hangen stofschermen op, waarna Ivar begint te slijpen. Hoe meer hij weghaalt, hoe erger het lijkt te worden. De roestvrijstalen ring waarop het voordek-raampje is gemonteerd, blijkt door roest omhoog gedrukt te worden. Dat verklaart de bruine scheuren in de verf. “Balen dit. Hier is vast ook water door naar binnen gekomen”, vreest Ivar. “Om het ellendige raampje te verwijderen en het dek dicht te maken, hebben we een lasser nodig.” Gelukkig kent Morgan een goeie, en hij kan de volgende dag al. Ondertussen spoelt Floris de kussens uit het vooronder schoon. Die waren inderdaad doordrenkt van zout water, vanwege de vele golven die op de Indische Oceaan over het dek spoelden.

Nóg een tegenvaller

De houten planken eraf martelen

Terwijl de lasser op het voordek bezig is, ontdekt Ivar dat de roest bij de kuipranden ook onder de houten planken zit. “Die moeten eraf”, concludeert hij. Vol goede moed begint Ivar de schootlieren op de planken te verwijderen. Dan snijdt hij de kit weg waarmee de planken aan het onderliggende stalen kuiprand-frame vastzitten. Pas na uren martelen komen ze los. Wat we dan zien verbijstert ons: hele stukken staal blijken weggerot. “We hebben nog wat meer werk voor de lasser”, zegt Ivar mat. Floris ziet teleurgesteld de safari in het wildpark steeds verder in rook opgaan.

Even schrikken als de houten kuipplanken los komen

Elk voordeel heb z’n nadeel

“Het voordeel van een stalen schip is dat je overal ter wereld wel iemand vindt die staal kan repareren”, zegt Ivar regelmatig. “Het nadeel is dat dat helaas ook best vaak nodig is”, merkt Floris dan steevast op. Naast het gat in het voordek dichten, gaat onze lasser ook met het staal in de kuiprand aan de slag: complete stukken moeten vernieuwd. Terwijl Luci door de slijptol vonkenregens uitspuugt en krijst als een speenvarken, doen wij ons uiterste best om te voorkomen dat deze nare, vliegroest veroorzakende staalsplinters zich verspreiden. Verder moeten we de lasser en zijn staalwerker begeleiden, constant schoonmaken, primeren en lakken; laag na laag, er lijkt geen einde aan te komen.

En weer een laagje verf opbouwen

Warm bad

Gelukkig verzacht de gezelligheid bij Zululand Yacht Club ons leed. Ze organiseren daar regelmatig gezellige avonden, soms zelfs met live-muziek. Drie keer per week is er een Zuid-Afrikaanse ‘braai’, zoals ze de barbecue hier noemen. Het duurt niet lang of de locals weten precies van wie de maiskolven, courgettes en gevulde portobello’s zijn die dapper en eigenwijs tussen de gigantische lappen rood vlees liggen te garen. Op andere avonden werken we vrijwel de gehele menukaart van het jachtclubrestaurant af. Voor de prijzen loont het niet om zelf te koken. De tijd en energie die we ermee uitsparen, is beter besteed in de strijd tegen alle klusellende.

Een hele goede plek voor onderhoud

We blijken ook bepaald niet de enigen te zijn met klusuitdagingen. Elke internationale zeiler heeft z’n eigen verhaal. Van kapotte stuurautomaten tot lekke kajuiten: gedeelde smart is halve smart. Het warme bad van de leuke ontmoetingen met buitenlandse zeilers helpt zeker mee om ook deze klushorde weer gewoon te nemen. Zo ontmoeten we onder anderen Kayo, een Japanse solozeilster. Ze zeilde non-stop in 54 dagen van Darwin naar Richards Bay; een indrukwekkende prestatie. Lachend gaat zij haar lange klussenlijst te lijf om haar tot in de puntjes verzorgde boot in topconditie te houden.

Wederzijdse liefde

Onze veeleisende dame glimt weer van trots

Ruim twee weken later dan gepland is alles weer gelast, geverfd, gekit en gemonteerd. Luci ligt er weer piekfijn bij als wij met een huurauto vertrekken richting wildpark Imfolozi. We hebben Kayo zover gekregen dat ze met ons meegaat op een wandelsafari die Floris heeft weten te boeken. “Luci is gewoon een veeleisende dame”, blikt Ivar terug op onze ongeplande klusepisode. “Ze hoeft maar een kik te geven en wij springen in de houding om het op te lossen”, voegt Floris knipogend toe. “Heel goed!”, zegt Kayo. “Boten zijn net als vrouwen: alle liefde die je ze geeft, krijg je terug.” Nu het leed weer even geleden is, lachen we hartelijk met haar mee. Ze heeft gelijk, want Luci brengt ons al bijna zeven jaar veilig naar de meest fantastische en afgelegen bestemmingen!

Meer informatie? Kijk hier voor duurzame oplossingen en de zeilavonturen van Sailors for Sustainability.

Meer vertrekkersverhalen? Lees alles van Column Anna,  Black Moon en bekijk de vlog van Yndeleau.