Column Anna: Zeil BSO

“Hoe laat is het?” vraag ik aan Wietze. Hij zit buiten in de kuip te lezen en roept terug: “kun je dat niet horen dan?” Het gekwetter buiten zwelt aan tot een flink lawaai. “Vier uur?” roep ik terug. Met een glimlach maakt hij duidelijk dat het klopt. Het dagelijkse spektakel is weer begonnen. We hebben het de Zeil BSO genoemd.

De Club Nautico Sevilla waar we nog steeds afgemeerd liggen voor de wintermaanden is een grote sportclub. Er worden allerlei soorten watersporten beoefend, naast zwemmen en nog wat zaalsporten. Voor de zeilers, surfers, roeiers en kanoërs is er een enorm arsenaal aan materiaal beschikbaar. Van de prachtigste surfplanken tot afgeragde Optimisten. Over het algemeen zijn het de leden die hier gebruik van maken. De hele dag zien we mensen boten in en uit het water halen om te trainen. Zeker in de weekenden komen kinderen allerlei lessen volgen. Vanuit de kuip zien we het allemaal gebeuren.

Daarnaast heeft de club met een aantal scholen in de omgeving een deal gesloten. Elke dag wordt de naschoolse opvang ingevuld met watersport. Een deal die ouders, club en kinderen goed uitkomt. Kinderen worden ingedeeld in verschillende typen boten en mogen ervaring opdoen. Dat leidt tot hilarische taferelen. Kanoërs die keer op keer weer uit het water geplukt moeten worden omdat ze de boot niet recht kunnen houden. Surfplanken die maar niet van de overliggende oever vandaan kunnen komen. Of een schattig kluitje Optimisten die het maar opgeven en keuvelend midden in het vaarwater liggen. Opvallend weinig kinderen onttrekken zich aan dit spel: we zien weinig hoofdjes gebogen over het schermpje van hun telefoon, ondanks breed beschikbare wifi.

We zien dat sommige kinderen geraakt worden door deze mogelijkheden. Bloedfanatiek oefenen ze een paar keer per week. Ze wíllen het zich eigen maken! Een klein meisje met een paardenstaart kletst zich iedere keer weer een surfplank op. De andere surfmeiden zijn een kop groter dan zij. Maar ze vecht als een leeuwin en wordt in het teampje geaccepteerd omdat ze er gevoel voor heeft en steeds voorop surft.

De club heeft de regel dat een zeer talentvol niet-lid ook gebruik kan maken van de faciliteiten om te trainen. Daarmee binden ze beloftevolle mensen aan de club. Een goede strategie kennelijk, want in het clubhuis valt de topzware prijzenkast bijna van de muur. Een complete Zilvervloot aan bekers en medailles is daarin opgeborgen.

Terwijl we zo zitten te kijken, vragen we ons af waarom zoiets in Nederland ook niet kan. Het zou toch een perfecte manier zijn om jeugd naar het zeilen toe te trekken? Er zullen vast en zeker wel allerlei redenen zijn waarom het niet kan. Maar als we het plezier van deze kinderen zien, vinden we dat toch jammer.

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters