Slap lullen. Ik kan het niet. En al helemaal niet zoals kerels slap kunnen lullen. Wietze is er goed in. En vanavond heeft hij een héle goede avond. Onze twee dinergasten kunnen er ook wat van en al een tijdje liggen ze plat van het lachen. Ik haal mijn schouders op en ruim de tafel af. Mijn bijdrage aan de pret is het toetje, grinnik ik bij mezelf.
De winter is voor veel mensen aanleiding om te gaan reizen. Ofwel naar Europa, ofwel naar het noorden waar het warmer is. Patagonian Cruisersnet coördinator Wolfgang woont een dik uur rijden van Valdivia en zit alleen omdat zijn vrouw naar Duitsland is. Chris is onze bootbuurman. Hij zit ook alleen omdat zijn vrouw voor een nieuw paspoort op reis moest. Wolfgang komt regelmatig op bezoek bij het zeilersgroepje in Valdivia, allemaal bekenden van het radionet. We eten samen en hij doet de volgende ochtend vanaf onze boot het Patagonian Cruisersnet. Vandaag riep ik spontaan: “we doen een Lonely Man Dinner”. Beide heren schoven gretig aan. Glaasje wijn erbij en we raakten aan de praat over onze eerste ‘rugzakreis’ die op stapel staat. Zowel Wolfgang als Chris kennen Chili goed, dus de suggesties vlogen over tafel. Ineens zegt Wolfgang: “in Santiago moeten jullie ‘koffie met benen’ gaan drinken. Café con piernas”. “Zeebenen?” vroeg Wietze schaterend. Toen Chris vervolgens breed begon te grijnzen, wist ik dat het een serieus potje Mannenpraat zou gaan worden.
Als we een paar dagen later in Santiago aankomen, word ik toch nieuwsgierig. We slenteren langs monumenten, door parken en musea. Een heerlijke stad. Maar die (zee)benen bij de koffie krijgen we niet te zien. Hoe zou het zitten? Uiteindelijk komen we in het financiële hart van de stad terecht. Overal zijn kleine koffiebarretjes. Op een soort verhoging staan koffiemachines. Eromheen een hele smalle bar, waaraan mannen (en een verdwaalde vrouw) een kopje koffie drinken. Op een terrasje buiten staan statafeltjes met hetzelfde type gasten eraan. En dan komt de aap uit de mouw. Of liever: komt de serveerster de deur uit. Bijzonder kortgerokt draagt ze onze koffiekopjes naar ons tafeltje. Het is fris, dus de ongetwijfeld uitdagende boezem is ingepakt in een zedig vestje. De hoge hakken laten echter zien dat het hier menens is met het aantrekken van klanten naar de koffiebar. Verbijsterd sta ik het aan te kijken, Wietze ligt alweer plat van het lachen. “Vraag eens naar die zeebenen” hikt hij nog terwijl ik zo snel mogelijk m’n koffie naar binnen probeer te werken. Wietze duikt de straat op om er een foto van te schieten.
Later die dag merken we dat we de netste variant van dit soort barretjes gezien hebben. Het kan nog veel erger: tot en met in doorschijnend ondergoed gestoken serveersters aan toe. Wietze loopt hoofdschuddend weg, de zeebenen-grap is al lang niet meer leuk. Geloof ik.
Die avond sturen we vanuit het hostel een mailtje naar Wolfgang en Chris. Of ze nog meer reistips hebben?
Santiago, Chili, mei 2015.
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
