Reisverhalen

Column Anna: Wedstrijd

09:55

“Jullie doen toch wel mee?” was één van de eerste vragen die we kregen toen we twee weken geleden weer aan boord stapten. “Meedoen? Waarmee?” was onze onnozele vraag. “De verlichte boten wedstrijd natuurlijk!”  Met een vaag glimlachje reageerden we. Toen we de volgende dag onze jetlag-lijven naar het havenkantoor dirigeerden om het havengeld voor de volgende maand te betalen, kregen we hetzelfde verhaal. Havenmeester Diane biedt ons zelfs vijftig dollar aan om de lichtjes voor onze boot te kopen. Langzaamaan wordt het duidelijk dat dit een evenement is, dat zeker door de ‘liveaboards’ erg serieus genomen wordt.

In de week erna gaan de eerste lichtenlijnen omhoog op zeilboten. De motorboten missen de verticale mogelijkheden en zoeken het in volume. Met name onze achterbuurman weet in een paar dagen een verbijsterende hoeveelheid lampjes op en om zijn boot te draperen. Met name de twee meter hoge kerstboom die een permanente lichtshow afgeeft, maakt indruk. Ik merk dat Wietze onrustig wordt. “Zeg, zullen we maar even bij de bouwmarkt gaan kijken naar lampjes?” Die vijftig dollar brandt in zijn zak. Tel daarbij op dat hij gek is op alles waar een competitie aan te pas komt. Kortom: een uur later staan we onze ogen uit te kijken bij schappen en schappen vol met meer soorten lampjes dan ik in mijn stoutste dromen had kunnen bedenken. Het valt op dat de meeste Amerikanen kennelijk niet van strak en wit houden. Hoe bonter, hoe liever. “Maak eerst een ontwerp” roep ik nog. “Goed idee” mompelt hij. Het onvermijdelijke is weer even uitgesteld.

Avond aan avond zitten we vanuit onze kuiptent te kijken. Floep, daar gaat een boot aan. “Die hebben we nog niet gezien, kennelijk zijn die vandaag aan de slag geweest” zegt Wietze opgetogen. Verschillende ontwerpen zijn inmiddels op tafel geweest. Maar het onderscheidende idee zit er kennelijk nog niet bij. Dan klopt een bootbuurman op het dek. “Zeg, wij gaan overmorgen weg naar familie. We doen niet mee met de wedstrijd. Willen jullie onze lichtjes lenen?” Natuurlijk! “Ik haal ze morgen wel even uit onze opslag”. Daar hadden we argwanend van moeten worden. En inderdaad: de volgende ochtend staat hij breed grijnzend met drie enorme kratten naast de boot. Wietze is de koning te rijk. Samen staan ze wel een uur lang alles open te maken en te testen. Méters verlengsnoer komen erbij, dimmers, knipperschakelaars en nog allerhande noodzakelijks. Als alles genoeg bekeken is, gaat het terug in de kratten. De lucht trekt dicht, dus het moet snel naar binnen. Onze kuip staat een paar minuten later bomvol met de drie kratten. Tevreden ritst Wietze de kuiptent dicht.

Vervolgens stort het een week lang van de regen. De huilende wind houdt alle opbouwactiviteiten tegen. Achterbuurmans kerstboom overleeft wonderwel het geweld en blijft elke nacht z’n lichtshow geven. Maar als het zonnetje weer doorbreekt is het meteen raak. Overal zien we mensen aan de slag gaan. Wietze is ook niet meer te houden. In de kratten zaten rode, witte en blauwe lichtenlijnen. We besluiten om onze nationale driekleur in lichtenlijnen uit te voeren. Een middagje klussen en alles lijkt op z’n plek te zitten. In en uit de kuip stappen is iets minder handig geworden, maar een kniesoor die daar op let. Wietze kan niet wachten tot de zon ondergaat. In de late middagzon gaat de stekker erin. En ja hoor: het is een sfeervol plaatje geworden. Met nog een paar dagen te gaan voor de daadwerkelijke datum kloppen we elkaar tevreden op de schouder.

De dagen erna beginnen we al nattigheid te voelen. Met verdubbelde energie zien we van alles over de steigers gesleept worden. Minzaam wordt ons ontwerp gecomplimenteerd door Rory, die een stukje verderop ligt. Zijn zeilboot is een soort gordijn van gekleurde lampjes geworden. Ik schat dat hij wel 15 lichtgevende slingers gehesen heeft. Om de zeereling zit een soort rok van lichtgevende ijspegels. Plus lampjes in alle dek- en bakskisten, die half open staan. “Het lijken wel schatkisten op die manier” zeg ik bewonderend. Wietze is al driftig aan het nadenken wat wij nog kunnen toevoegen. De avond erna zien we een paar boten verder een verlichte Santa Claus de mast in gaan. Compleet met slee, rendieren en rode neus. Oeps.

De wedstrijd wordt ingeluid met een eindejaarsborrel in het havenkantoor. Om zes uur is het voldoende donker en gaan de juryleden op pad. Die zijn gerekruteerd door de havenmeester. Naast een paar volwassenen, zijn het vooral kinderen die jureren. Wietze maakt dat allemaal niet mee, die is al in draf naar de boot gegaan om de stekker erin te steken. En om nog wat lampjes op te hangen ‘die hij nog gevonden had’. Ik loop grijnzend achter de jury aan naar buiten. En sta paf. Vanuit het hoge havengebouw heb je een goed zicht op alle zeven steigers. Een zee van licht schijnt je tegemoet vanaf de deelnemende boten. Het blijkt dat men op het laatst nog allerlei geheime wapens in de strijd gegooid heeft toen de rest argeloos stond te borrelen. Twee boten hebben hun zeilen gehesen en projecteren met een soort discobal lichtjes op het zeil. Een andere boot heeft van zeillatten een gigantische sneeuwpop gemaakt en die volgehangen met lichtjes.

Maar de grootste lol blijkt op de steigers zelf te zijn. Mensen hebben zich in bijpassende kleding uitgedost. Er kunnen extra punten gewonnen worden voor muziek. Die schalt dan ook vrolijk over de steigers. Anderen kiezen voor het omkopen van het publiek en hebben complete barretjes buitengezet met warme en koude dranken. Ongeacht de temperatuur van het drankje blijkt rum het belangrijkste ingrediënt te zijn. Schalen met snoep moeten de kinderjury gunstig stemmen. Met kauwende kaken en ernstige ogen kijken de kleintjes naar elke kandidaatboot. De volwassenen eromheen worden steeds vrolijker. Ik ga maar eens op zoek naar Wietze. Die stond bij onze Anna Caroline om het ontwerp uit te leggen. Maar dat heeft hij opgegeven. We zijn compleet overklast door onze buren die breed grijnzend in kerstpakken in verlichte ligstoelen op het dek zitten. Twinkelsterren in het hele tuig maken het feest compleet. Wietze is enthousiast foto’s aan het maken, want de weerspiegeling in het water is op deze windstille avond perfect. De havenmeester smeekt hem zo’n beetje om de foto’s aan haar te geven. Dit jaar schijnt een recordaantal participanten te hebben.

De volgende dag spreken we haar weer. “Nou jullie hebben de eerste prijs verdiend” lacht ze. We zijn stomverbaasd. “Voor de mooiste foto”.

Emeryville, Californie, VS, december 2016

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten