“Het is een geschenk uit de hemel dat jullie hier naar toe zijn gekomen” zegt een steigerbuurman tijdens een jachtclubborrel. Ik schrik van zijn opmerking en weet me er even geen raad mee. Eerlijk gezegd hebben wij juist het gevoel dat we hier met onze neus in de boter gevallen zijn. De hulp en vriendschap die we hier in alle soorten en maten krijgen is onvoorstelbaar vrijgevig. Ritjes naar winkels, tips voor handige adressen, uitstapjes: we hoeven maar te kikken en het komt voor elkaar. Zonder blikken of blozen krijgen we de sleutels van riante auto’s mee om ergens te komen. Het openbaar vervoer of onze fietsen brengen ons vrijwel overal, maar in Amerika Autoland moet je soms de beschikking over een auto hebben om ergens te komen. Geen probleem. We hebben nog nooit langer dan tien minuten naar een oplossing hoeven zoeken. Zo erg zelfs, dat we het gevoel krijgen dat de balans wat scheef is en we wel eens wat terug kunnen doen. “Geschenk uit de hemel?” vraag ik daarom verbaasd. “Ja, wij zijn hier allemaal dromers. We willen allemaal zo graag ook op pad. Maar werk, geld of andere belemmeringen zorgen dat de vertrekdatum steeds wat verder weg schuift. Nu jullie hier zijn en we jullie leren kennen, zien we dat het mogelijk is. Jullie leven het leven dat wij willen leiden. Jullie geven hoop en houvast.” Jeetje. Maar ik snap het wel. De meeste bewoners hier hebben bij gezellige etentjes waslijsten met vragen aan ons voorgelegd. Ze hebben inmiddels de felbegeerde ‘liveaboard’-status in de wacht gesleept en genieten van het wonen op hun boot. Nu nog de volgende stap zetten.
“Weet je wat?” opper ik. “Zullen we een avondje organiseren waarop we wat meer vertellen over onze reis, de voorbereiding en andere zaken die wellicht interessant zijn? Dat is dan ons cadeau aan jullie voor alle hulp die we steeds krijgen”. Hij wuift dat laatste weg. Maar in het cadeau is hij geïnteresseerd. Om ons heen ontstaat veel bijval. De volgende dag wordt het geregeld met de havenmeester en is er een datum. Wij gaan aan de slag om uit bergen foto’s een leuke presentatie in elkaar te zetten. De basis is er al: we geven wel vaker dit soort presentaties als bedankje. Elke keer snijden we hem toe op de specifieke situatie.
Op de afgesproken avond zit het zaaltje op het havenkantoor bomvol. Er staan zelfs mensen in kantoortjes die om het zaaltje heen liggen. Zij steken hun hoofd om het deurkozijn om toch maar niks te missen. Al snel is het bloedheet en schieten de vragen heen een weer. Wietze en ik hebben de grootste lol en proberen alles zo goed mogelijk te beantwoorden. Bij een foto waarop Wietze met een sextant te zien is, ontstaat grote onrust in de zaal. “Wát?” heb je dat ook nodig als je een lange reis maakt?” vraagt een deelnemer zenuwachtig. “Dat ligt eraan” begint Wietze rustig. “Wij willen een backup systeem hebben voor als we een probleem hebben met stroom of als om wat voor reden dan ook het GPS signaal niet meer beschikbaar is. Maar niet iedereen zit er zo in. Dus het is een persoonlijke keuze”. Begeesterd kijkt een jonge moeder op de eerste rij naar Wietze. Twee kleintjes spelen voor haar op de grond. “Zeg, ik wil dat leren. Het lijkt me razend ingewikkeld, maar ik wil het begrijpen”.
In één klap zit Wietze op zijn stokpaardje. “Weet je, als je het heel precies wilt doen dan is het best ingewikkeld. 
Maar ik wil onze positie weten op ongeveer vijf mijl nauwkeurig. En ik ben snel zeeziek, dus ik moet het eenvoudig kunnen doen. Daarom heb ik een systeem ontwikkeld dat aan die eisen voldoet. Daarmee krijg je het snel onder de knie” zegt hij enthousiast. En ja hoor, binnen een paar minuten heeft zich een groepje georganiseerd dat het wil leren. Ik prik een datum en de ‘workshop sunsights’ is een feit. Allemaal werkende mensen, dus een zonnetje schieten overdag zit er niet in. Dan maar ’s avonds de theorie.
Terwijl de kleintjes een filmpje kijken, houdt Wietze de cursus. In Honolulu deed hij dat ook al eens en elke 
keer weer vind ik het een plezier om te zien hoe bij mensen het lampje aan gaat. “Ah, werkt dat zó?!” Hoeveel beschimmelde sextanten we inmiddels uit de krochten van zeilboten hebben zien komen. Eigenlijk best jammer. Wietze legt wat tabellen uit en schetst met plaatjes wat je nu eigenlijk aan het meten bent. Het boekje ‘Vier zomers Zeilen’ van Henk Bezemer ligt er ook bij op tafel, zie ik met een glimlach.
Als iedereen tollend van informatie weer op de kant staat, lopen we hand in hand terug naar onze Anna Caroline. Het is een heldere nacht; samen kijken we naar de palmen die ruisen in de wind. “Bijna, bijna….” zegt Wietze zachtjes. Ja, ik heb het ook gezien. De depressies op de oceaan kiezen een steeds noordelijker baan. Langzaam komt het goede seizoen onze kant op. We hebben het hier hartstikke fijn, maar toch lokt de horizon weer. “Bijna…” zeg ik ook en knijp in zijn hand.
Emeryville, San Francisco Bay, april 2017
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
