Laat op de avond lopen we nieuwsgierig het ponton op. We hebben een prachtige reis naar de bijna 1000 kilometer verderop gelegen Iguazu watervallen gemaakt. Het is dan altijd weer spannend om te zien hoe de boot erbij ligt na een paar dagen. Natuurlijk is alles goed, onze Anna Caroline ligt in een spinnenweb van lijnen die haar prima op haar plekje gehouden hebben.
Nog nakwebbelend over de indrukwekkende watervallen stappen we in het donker in de kuip. Wietze opent de kajuitingang en ik stap naar binnen. Onmiddellijk verstijf ik. “Wat is er?” vraagt Wietze. “We zijn niet alleen” piep ik. Wietze ligt meteen plat van het lachen en stapt achter me de kajuit binnen. Halverwege de trap merkt hij dat het menens is als ik hem de vliegenmepper in zijn handen druk. “OK, ik tel tot drie en doe dan het licht aan. Je mept gelijk op alles wat beweegt”.
Als het licht aangaat, zien we al meteen twee kakkerlakken op het aanrecht zitten. Met twee welgemikte klappen verdwijnen die in de kakkerlakkenhemel. Een derde zit op het fornuis en weet te ontkomen. Even later hebben we ook die te pakken en gaat hij zijn vrienden achterna. Ondertussen sta ik al te kokhalzen. Kakkerlakken! Gatver. Een oude fobie die ik bijna dertig jaar geleden opliep. Eerste baan in New York, goedkoop appartementje, met gratis huisdieren. ‘s Nachts zaten ze op je gezicht! Ik griezel er nog van.
Op het gebied van kakkerlakkenpreventie zijn we daarom altijd enorm streng geweest. Geen karton aan boord, geen schoenen die ook op straat gebruikt zijn. Alle etenswaren inpakken in plastic zakken of bakken. Vuilniszakken altijd zo snel mogelijk afvoeren. Ga zo maar door. En toch zijn ze binnengekomen. De vraag is of we een nest hebben of dat dit drie verkenners waren. We vermoeden dat ze in een zak met schone was van de wasserette meegekomen zijn.
Maar dat doet er nu niet toe. Bestrijden is het toverwoord. De volgende ochtend ben ik al vroeg uit de veren voor een schoonmaakoperatie die zijn weerga niet kent. Alle kastjes waar ooit ook maar iets van etenswaren geweest kan zijn, gaan leeg. Ik sop ze grondig uit en controleer alles op gaatjes of andere toegangsmogelijkheden. Intussen is Wietze naar de supermarkt gelopen voor het aanschaffen van gif. We pakken samen alle kastjes weer in en spuiten in mogelijke verstophoekjes een milde vorm van gif. Dan gaan op alle denkbare kakkerlak-looproutes lokdoosjes. Voor een heel huis raden ze er volgens de verpakking 6 aan. Ik sla door en plaats er 18 op alle mogelijke strategische plekken.
Onze buren zien al die activiteit op de vroege morgen met de nodige humor aan. Me dunkt, die hebben nooit kakkerlakken gehad! Met een rode kop van inspanning kondig ik aan dat we over een kwartier koffie komen drinken. Terwijl Wietze alle luiken dichtdoet, pak ik de spuitbus met het heftigste gif. Hij gaat vast naar buiten en ik lanceer deze chemische bom in de boot. Dan ook snel naar buiten, laatste luik dicht. Volgens de verpakking moet het zo een half uurtje staan, daarna kunnen we de boel luchten en weer aan boord.
Terwijl we bij de buren koffie zitten te drinken, maak ik een mentaal plaatje van een kakkerlakkenfamilie die nu kwaad de koffers staat te pakken. Hopelijk hebben we ze voldoende gemotiveerd om elders een goed heenkomen te zoeken.
Itajai, Brazilie, oktober 2014
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
