Column Anna: Ten anker in het gras

Vier brakke koppen rond de eettafel. De kinderen zijn al naar school, de ontbijtkommetjes zijn weggeruimd en de koffiepot vindt gretig aftrek. “Man, ik dacht toch echt dat ik weer aan boord was en dat het anker krabde” zegt Molly. Wietze grijnst flauwtjes. De storm die vannacht rond het huis raasde, hield ons om een heel andere reden wakker. Zorgen om onze Anna Caroline die 400 kilometer noordelijk in een jachthaven ligt. En zorgen om een wild klapperende dakplaat pal boven ons hoofd in hun logeerkamer. “Ja, dat dak moet snel gerepareerd worden” raadt Christopher de oorzaak van onze holle ogen. We zijn blij dat we vannacht niet in ons kampeerbusje hebben liggen slapen. Dat zou helemaal een slapeloze nacht opgeleverd hebben. Buiten op het parkeerterrein staat het busje in een grote plas op ons te wachten. Christopher staat op een vertrekt naar zijn kantoor dat aan de andere kant van het schoolterrein ligt. De regenwolken zijn weg en een stralend zonnetje lokt ons naar buiten. Met z’n drieën gaan we op pad, gewapend met wandelschoenen en waterflessen.

Een uur stevig doorstappen later staan we stil op een hoog uitzichtpunt. Om ons heen droog gras en heuvels zover het oog reikt. “Dat daar is Grass Mountain” wijst Molly. “Je meent het” grijns ik als ik naar de extra hoge heuvel met droog gras erop kijk. Ze laat de toeristische informatie maar weer voor wat het is en we lopen verder. Wietze knipoogt naar me en maakt een gebaar alsof hij een stop ergens uit trekt. Ik glimlach terug en we zetten onze luisterende oren weer aan. Want dat is nodig. Molly moet dringend haar verhaal kwijt. Vier maanden geleden zeilden ze nog vrolijk in de Carieb en nu hebben ze figuurlijk hun anker laten vallen in een zee van droog gras ‘in the middle of nowhere’.

SY Yare

Na ruim 30.000 mijl in krap drie jaar lagen ze afgelopen zomer in Noorwegen. Het plan was om nog verder naar het noorden te varen en dan langzaam naar de VS terug te gaan. Ineens kreeg hij een droombaan in Californië in het vizier. Stevige knopen werden doorgehakt en een paar maanden later stonden er 36.000 mijl op de klok en ging de boot in de opslag aan de noordoostkust van de VS. Na drie jaar thuisonderwijs moeten de tienerzonen hun weg zien te vinden tussen leeftijdgenoten op school. De droombaan op de kostschool blijkt een arbeidsintensieve klus te zijn die Christopher volledig opslokt. Gelukkig wonen ze op het schoolterrein, dus zien ze hem af en toe nog even. Molly doet haar best om alles bij elkaar te houden. Het gemis van het mooie varende leventje schrijnt. Ze moet daar haar weg nog in zien te vinden.

Al wandelend halen we herinneringen op aan onze eigen ervaringen toen we na onze eerste reis terugkwamen. “Dat was zestien jaar geleden” schrik ik. We waren elkaar voortdurend kwijt in het huis, niet meer gewend aan zo’n grote ruimte. Het invoegen in het ritme en de gewoonten van het zakelijke leven ging niet zonder slag of stoot. We hadden moeite om het serieus te nemen. De verleiding om onze spullen weer in de boot te mikken en te vertrekken was groot, zeker in de eerste drie maanden. En dat zijn de maanden waar Molly nu in zit.

’s Avonds praten we na het eten over hun reis en de onze. De maand die ze op South Georgia doorbrachten tussen pinguïns en zeeleeuwen. Galapagos, Paaseiland, Kaap Hoorn. Onze eerste ontmoeting in Spanje, het vervolg in Ushaia. En nu weer in Californië. Aardser kan niet: zij zitten in het grasland en wij zijn hier tijdens onze roadtrip even aan komen waaien.

Als we in bed liggen, kijk ik nog even of we mail hebben. En ja hoor, een uitgebreid verslag van Jesse. Ook zij heeft met man en zonen het anker uit moeten gooien en woont nu in hun oude huis in Seattle. Hij is gelukkig meteen weer aan de slag in zijn oude baan en de kinderen konden naadloos instromen op school. Op papier perfect, maar het gemis van het 24/7- gezin-zijn doet zeer. Ze mist het vreselijk en worstelt net als Molly om een nieuwe balans te vinden. Ik stuur een kort berichtje terug: “Zijn er ook lichtpuntjes?” Kennelijk zit ze achter haar computer, want het antwoord komt razendsnel. “Ja, de vaatwasser”.

Midland school, Los Olivos, VS, november 2016