De brenger van slecht nieuws is nooit populair. Ik weet dat ik binnen een seconde die rol op me zal nemen. Dus ik sta nog te dubben over de juiste tekst. Ik kies voor: “Gôh, wat een mooie lucht daar in de verte”. Wietze gromt wat en brengt net de laatste streken verf aan. Ik sta achter hem op het dek en wacht rustig tot hij klaar is. “Daar” zeg ik en mijn arm strekt zich uit. Tegen de wind in. Wietze kijkt op en ik zie dezelfde donderwolk op zijn gezicht komen. “Wel verd… “ begint hij. En dan: “Rennen! Zoek iets om het af te dekken”. Een spannende vijf minuten later hebben we alle versgeverfde plekken zo goed mogelijk afgedekt met mengbekers, plastic en een opbergbak. Het onweert en de regen klettert op het dek. Tevreden kijken we van onder de buiskap naar ons werk. “De luiken!” schiet ik overeind. Enfin, een kwartier later is een deel van de boot binnen ook weer lekker schoon na al het dweilwerk dat ik mocht doen nadat we snel de luiken dichtgedaan hebben.
Weten wat ons probleem is
“Die boot van jullie zal wel in topvorm zijn na al dat wachten op een ankerplek in de Malediven” zei een vriendin. “Ja en nee” was mijn eerlijke antwoord. Met temperaturen tussen 35 en 40 graden is de drang om alle kastjes leeg te trekken en eens lekker te gaan poetsen vrijwel afwezig. Je loopt zo enorm te zweten dat de inhoud van de kastjes er natter in gaat dan dat het eruit komt. We hebben alles zo schoon mogelijk gehouden, maar dat was het dan ook. Kleine reparaties en klussen hebben we wel gedaan. Het was een kwestie van vroeg opstaan en voor acht uur ’s morgens zoveel mogelijk doen. Daarna was het puffen tot ongeveer vijf uur ’s middags, wanneer het wat afkoelde en je nog een uur daglicht had. Daarnaast maken we er geen gewoonte van om, als we voor anker liggen, motoronderhoud te gaan doen. Je zult net zien dat je alles open hebt liggen en er ineens iets gebeurt waardoor je eigenlijk de motor moet starten. De lijst met klussen voor wanneer we op de Seychellen waren, groeide dus gestaag. “Het lijkt wel een themalijst Staal en Hout” lach ik als ik naar de lijst kijk. Wietze vindt het niet grappig. Het motoronderhoud en schilderwerk op het dek zijn beiden grote klussen waar hij zich niet op verheugt.
Af en toe even lekker wandelen
De eerste week in de Seychellen wentelen we ons in de vrijheid van rondfietsen, uit eten, gezellige borrels met vrienden en verkennen van onze omgeving. Maar dan is het gedaan met de pret. “We moeten weten wat ons probleem is” zegt Wietze ernstig bij het ontbijt. Sinds we op de Seychellen zijn, ben ik in een onverwoestbaar goed humeur en zijn opmerking geeft me de slappe lach. “Wat ons probleem is?” proest ik. “Ik kan er wel een paar verzinnen hoor. Covid19 is er eentje van”. “Nee” zegt Wietze ernstig. “Als we onderdelen nodig hebben, moeten we die nu bestellen. Het kan maanden duren voordat we het hier hebben. Heb jij vrachtvliegtuigen zien landen?”. Ja, hij heeft gelijk. We pakken een papier en maken er vier kolommen op. De eerste kolom is voor klussen die deze week moeten. De tweede voor klussen die volgende week moeten. De derde is voor daarna. De vierde kolom is de ‘koop-kolom’. Samen hebben we al snel de kolommen gevuld: de motor en regelwerk rond visa en tijdelijke import van de boot hebben de grootste prioriteit. Maar eigenlijk ook het schilderwerk.
Motorgoeroe
Kleppen stellen is precisiewerk
Wietze zet z’n schouders onder het motortroetelprogramma: oliewissel, nieuwe filters en nieuwe impeller. Dat gaat allemaal soepel. Het uitlaatbochtstuk ziet er niet zo fleurig uit. “Ik denk dat we de klos zijn om dat te vervangen” mompelt Wietze. Ik ben het hoofd van de afdeling ‘dingen regelen’ dus ik noteer het alvast. Dan komt het klapstuk van het onderhoudswerk: kleppen stellen. Natuurlijk hang ik in Wietze’s nek als het klepdeksel eraf gaat. Het is magisch om te zien hoe hij met het voelertje de afstand tussen de klep en de tuimelaar meet. De hele zaak gaat een kwartier later weer in elkaar en we starten de motor. “Loopt als een zonnetje” zeg ik positief. Ik zie de wolk over Wietze’s gezicht trekken. “Ja?” vraagt hij. Verhip, ik hoor een tik. “Was die tik er al?” vraag ik hoopvol. Wietze schudt z’n hoofd en zet de motor uit. Klepdeksel er weer af en een nieuwe poging. Weer een tik. “OK, ik ga Pieter bellen. We moeten hem toch spreken over het bochtstuk”. Pieter uit Andijk is onze motorgoeroe. Wietze heeft bijna twintig jaar geleden samen met hem de motor ingebouwd. We zijn 6.000 motoruren verder en Pieter is na al die tijd nog altijd bereid om mee te denken of onderdelen voor ons te regelen. “Gewoon met draaiende motor de kleppen stellen, dat werkt beter” is zijn advies. Ik zie Wietze slikken. “Eerst maar verder met het schilderwerk” besluit hij.
Pappen en nathouden
Voorzichtig het hout loshalen
Eén van de grootste misverstanden over stalen boten is dat je er ontzettend veel onderhoud aan hebt. “Met het juiste verfsysteem valt dat reuze mee” roepen we altijd. “Een stalen boot is heel eerlijk: je kunt zien waar het niet goed gaat. Daar wordt het oranje” is ook zo’n opmerking die we graag maken. Ons dek is ons nu aan het vertellen waar het niet goed gaat. Op plekken waar hout en staal elkaar raken, zien we hier en daar kleine en grotere bobbels in de verf. Je hoeft geen glazen bol te hebben om te weten wat daar aan de hand is. Af en toe komt er uit zo’n bobbel een naar oranje spoor op het dek. Jakkes; het doet pijn aan onze perfectionistische ziel. Snel poetsen we het weg. De hamvraag is: gaan we alles hier open krabben en grondig aanpakken? Of gaan we voor ‘pappen en nathouden’ tot we het ergens veel uitgebreider kunnen doen?
Schilderwerk beschermen tegen stortbuien
Het is op de Seychellen nu het koude seizoen: elke dag zo tussen 24 en 30 graden. De Seychellois lopen tot onze verbijstering in truien en lange broeken rond; wij zijn nog steeds niet uit onze korte broeken en T-shirts te slaan. “Het is hier toch het droge seizoen?” vragen we na een paar dagen aan havenmeester Keith. Die lacht: “Ja, het regent toch niet de hele dag?”. Het prachtige groen dat we zagen toen we hier aankwamen, had ons al moeten waarschuwen. Korte stortbuien zijn het. Al gauw zijn we volledig getraind in het naar binnen grissen van halfdroge was, het afdekken van versgeverfde plekken op het dek en het razendsnel sluiten van de dekluiken. Uithijgen, wachten en dan kan alles weer in omgekeerde volgorde opengezet en opgehangen worden. Het dek grondig aanpakken is een kansloze missie. Pappen en nathouden dus.
Probleem
Na twee weken loopt de motor als een zonnetje en zijn de probleemplekjes op het dek aangepakt. We fietsen ons een versuffing naar winkeltjes waar we allerlei bootspullen kopen. De doorgestreepte klussen in de drie kluskolommen worden talrijker. Op een avond buig ik me weer eens over de ‘koop-kolom’ en ik zeg tegen Wietze: “Weet je nu wat je probleem is?” Even is hij verward. Dan knikt hij met een dikke grijns en druk ik op ‘verzenden’. Hopelijk krijgen we het uitlaatbochtstuk gauw naar de Seychellen. Pieter reageert meteen: “Ik ga ermee aan de slag”.
Victoria, Seychellen, juli 2020
Bekijk HIER de vorige columns
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
