“Moet je toch eens kijken” zeg ik. Zojuist heb ik het vlaggenlijntje naar beneden getrokken. De wimpels van Zeilen en de KMJC zijn vrijwel volledig aan stukken gewaaid. De Nederlandse vlag die ik van het achterstag gehaald heb is er al niet veel beter aan toe. Een stevige herinnering aan het natuurgeweld dat we over ons heen gekregen hebben vanaf Buenos Aires. De nieuwe vlag en wimpels liggen klaar om gehesen te worden.
Elk zeilend stel heeft van die tradities om bijzondere momenten te markeren. Wij ook: bij elke nieuwe fase van de reis hijsen we verse vlaggen. Omdat we een hekel hebben aan stukgewaaide vlaggen, maar ook om samen een volgende stap te maken. Het stomme is, dat we deze keer eigenlijk nog geen besluit hebben genomen voor een volgende stap. We zijn nu een paar dagen in Valdivia. De herfst is hier vergevorderd met prachtige mistige ochtenden en koude nachten. De gebeurtenissen van de afgelopen weken krijgen aarzelend een plek. Daarnaast zijn we druk met het maken van lijsten voor het noodzakelijke onderhoud aan de boot. De broodnodige inspectie van de mast na de noodreparatie aan een zaling moet hier ook gebeuren. En eigenlijk zouden we, als we dit seizoen de Stille Oceaan nog op willen, enorme haast moeten maken met bevoorraden en wegwezen.
Het klopt gewoon niet. Peinzend lopen we weer naar binnen. Glaasje prik erbij en werkoverleg houden. “Kijk” zegt Wietze met zijn managersstem, “dit zijn de onderhoudsklussen wat mij betreft. En ik heb een beetje een planning gemaakt hoe lang we daarover gaan doen. En dan weten we nog niet wat er aan de mast moet gebeuren”. Ik schat intussen in dat we voor papierwerk, bevoorrading en dat soort zaken daar bovenop ook nog een paar dagen nodig hebben. Snel maak ik een lijstje op een kladpapiertje. Al schrijvend ondersteun ik het op mijn schoot met een boek. “Ja, je hebt gelijk” zegt Wietze. Vragend kijk ik hem aan. Hij wijst op het boek: de Lonely Planet van Zuid-Amerika. “We hebben nog zoveel niet gezien. Het zou toch prachtig zijn als we meer van Chili zouden kunnen zien?” vraagt hij. Ja, dan heb ik ook nog wel een lijstje van een paar landen die ik in Zuid-Amerika zou willen bezoeken!
We bellen naar de werf die naast het kleine jachthaventje ligt. Of hun rigging expert naar onze mast kan komen kijken? Ze schieten in de lach. Vijf schepen staan op het punt van oplevering. Dat gaat dus wel even duren. Nog zeker een week voordat iemand even kan komen kijken. Wietze draait zich met een grijns naar me om. “Welke landen waren dat ook alweer die jij nog wilde zien?” De knoop is doorgehakt. We blijven tot het einde van het jaar in Chili. Uitrusten van ons scheren-avontuur, klussen en met de rugzakken op pad.
Een uur later ligt er een planning op tafel voor de komende maanden. De koude en natte maanden gaan we zoveel mogelijk proberen te overbruggen met de binnenklussen en reizen naar warmere streken. In september, als hier het voorjaar weer losbarst, gaan we aan de slag met de buitenklussen. Het jaar 2016 wordt een mijlenvreet-jaar, waar we grootse plannen voor hebben. Maar nu even niet. Heerlijk vooruitzicht om rustig te kunnen genieten van al het moois dat Chili te bieden heeft.
De volgende morgen komt een bevriende boot de jachthaven binnen. Via de SSB hebben we al maandenlang contact terwijl we in de scheren voeren. Leuk om ze weer te zien. De standaardvraag tussen jachten onderling is: “wat ga je nu doen?”. Wietze volgt dagelijks de voortgang in de Volvo Ocean Race en heeft er lol in om het flitsende jargon ook te gebruiken. Met een stalen gezicht zegt hij: “ah, we just started our South American Stopover”. Grinnikend kijk ik naar de verbaasde gezichten van Chris en Paula. “We are staying here” zeg ik geruststellend. “Apéro on our boat in half an hour?”
Valdivia, Chili, mei 2015
Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters
Tags: column Anna, Column Janneke Kuysters Last modified: 17 maart 2021
