Column Anna: Rat race

“O kijk, daar gaat er een!” piep ik. Het is donker en we lopen net terug naar de boot. Helemaal verzadigd van tapas, wijn en onze tijdelijke woonplaats Sevilla. Wietze schaterlacht en wijst: “Kijk, blaadjes in de wind. Echt, geen rat”. Opgelucht haal ik adem en even later klimmen we aan boord. In mijn ooghoek zie ik iets bewegen. Toch een rat?

Zodra we hier aankwamen in Sevilla werden we hartelijk ontvangen in het dorpje dat de zeilersgemeenschap hier vormt. We liggen allemaal aan een betonnen kade aan de rand van een hele grote sportclub. Ingeklemd tussen de stalling van de skiffs en het zwembad. Veel mensen die hier ooit neergestreken zijn voor een winter komen elk jaar weer terug. Of gaan nooit meer weg!

Elk dorp kent natuurlijk zijn burgemeester, dorpsomroeper en de smid. De burgemeester is in dit geval Claus. Claus is 74 en heeft in zijn mooie houten jacht al vele oceaanmijlen achter de rug. Zes jaar geleden hier neergestreken en inmiddels vergroeid met alles en iedereen hier. Claus heeft een rat aan boord gehad. Het arme beest heeft zich, volgens Claus, op zijn accu geëlektrocuteerd. Helaas was Claus toen een maand op reis en heeft het ontbindingsproces van de rat tot een onaangename verrassing geleid toen hij terugkwam. Daarna heeft hij twee dingen ondernomen: een kat aan boord gehaald. En aan iedereen vertelt hij gruwelverhalen over ratten. Die hoorden wij ook de eerste avond.

De dorpsomroeper is Ed. Diens 9-meter zeilboot werd ook het domein van een rat. Eentje met een bijzondere voorliefde voor bedrading en slangen. Wekenlang hebben ze gejaagd, terwijl het beest zich door alles heenvrat. Het werd zo erg dat ze de boot niet meer zonder toezicht achter durfden te laten. De kans dat een vitale slang doorgeknaagd werd en de boot zou zinken, was te groot. De lokale brandweer is er aan te pas gekomen om het beest te verdrijven.

Wij als nieuwe dorpsbewoners horen het allemaal aan. Het blijkt dat iedereen een ‘rat story’ heeft. Ook de rustige buren Dorthe en Jesper blijken er tijdens hun reizen eentje gehad te hebben. Zij ontdekten ongekende snelheid en woestheid in hun handelen toen een rat uit een besteklade tevoorschijn schoot. Ze krijgen er nog een kleur van als ze het vertellen!

Het láátste waar we zin in hebben, is onze eigen ‘rat story’. Daarom gaan we aan de slag. Allereerst sneuvelen er twee placemats. Dit worden geïmproviseerde rattenschijven. Daarnaast besluiten we iedere keer maar een sprongetje te nemen als we aan of van boord willen. Geen loopplankje. Ook knippen we een klamboe aan stukken en naaien er horretjes van voor alle luiken. Het lijkt een soort tent als ’s avonds het licht aan gaat! Tot slot sluiten we de toegang tot de ankerkluis af met een prop bij de kettingdoorvoer. Na een ochtend knutselen kijken we tevreden naar onze ‘rat-proof’ boot. Op de kade drentelen wat poezen rond. Die wonen kennelijk ook in het dorp. Wij zijn er blij mee.

Het gekke is dat we nog steeds geen ratten of sporen daarvan gezien hebben. Broodje aap? De volgende avond schuift Norbert aan in de kuip. Hij zit ergens mee, maar het duurt even voordat we het verhaal eruit hebben. Hij heeft ook bezoek aan boord. Maar geen rat! Het is een kat en hij krijgt hem met geen mogelijkheid te pakken. Verbluft kijken we hem aan en barsten daarna in lachen uit. Geen ‘rat story’ maar een ‘cat story’!

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Wietze van der Laan (50) en Janneke Kuysters (49) zijn herintredende vertrekkers. Na een rondje Atlantic in ’99  zijn ze nu vertrokken voor een langere reis rond de wereld. In deze blogs nemen ze ons mee naar bijzondere momenten die ze onderweg meemaken. Ze varen op een Bruce Roberts 44 met de bijzondere naam: Anna Caroline van Staeten Landt. ”Zeg maar Anna Caroline”.