Reisverhalen

Column Anna: Outdoordoc

15:59

 “De eerste keer dat jullie naar Antarctica gaan?” is de losjes gestelde vraag als we aan boord van de Plancius stappen om op weg te gaan naar Antarctica. Wij hadden hem wel verwacht. We vallen natuurlijk nogal op met onze zeiljassen. Het intensieve gebruik en de UV hebben hun verwoestende werk gedaan. Wat eens fris rood was, is nu wat meer rozig geworden. Vlekken en slijtplekken maken het plaatje van ‘zeeschuimers’ compleet. Al op de loopplank zagen de we blikken van de bemanning.

“Ja” antwoorden we op de vraag. Brede grijnzen en daarna vertellen we ons verhaal. We voelen ons superstoer onder de bewonderende opmerkingen over onze reis tot nu toe. Daarna krijgen we de kans om de professionals hier aan boord de oren van het hoofd te vragen. Stuk voor stuk zijn het mensen met een bijzonder verhaal. De liefde voor de zee en voor Antarctica en Noordpool. Velen van hen werken de zuidelijke zomer in het zuidelijke ijs en de noordelijke zomer in het noordelijke ijs. Vaak zijn het daarnaast zeilers of duikers. Anika, één van de stuurlieden, werkt ’s zomers op een zeilschip in de Noordzee en Baltische zee.

Eén van de opvallende bemanningsleden is Floris. Freelance huisarts in Nederland, maar vooral ook ‘outdoordoc’. Hij reist als professional met groepen mee naar onherbergzame plekken. Een vrolijke man die sappige verhalen over zijn avonturen kan vertellen. Hij is geïnteresseerd in onze reis en vooral in de medische voorbereiding. We vertellen over onze insteek en de hulp die we daarbij gekregen hebben van ervaren artsen. Voor grote medische gevallen weten we wat we moeten doen. Ons is in de afgelopen anderhalf jaar opgevallen dat het juist die kleine dingen zijn die je vaak bezighouden. Zo heeft Wietze al een hele tijd een vreemd bultje op zijn slaap. Ik maak me daar nogal druk over. Dus: “eh Floris, zou jij daar even naar willen kijken?” Floris begrijpt mijn zorgen en kijkt er serieus naar. Gelukkig niks ernstigs.

Floris is als jonge single erg populair bij de alleenreizende dames. Dit tot grote hilariteit van de rest van de bemanning en passagiers. Zeker als het moment aangebroken is waarop mensen een zeeziekte pleister voor de terugreis over de Drake Passage bij hem kunnen ophalen. Er vormt zich al snel een rij van dames die de pleister door de dokter opgeplakt wil krijgen. Tussen het grinniken door stoot ik Wietze aan. “Probeer nu eens zo’n pleister. Dit is een mooie gelegenheid om er ervaring mee op te doen”. Op de heenweg had Wietze de gebruikelijke last van zeeziekte gehad. Er wordt een ruige oversteek van de Drake voorspeld, dus de omstandigheden zijn ideaal voor een test.

Wietze plakt en we kijken allebei vol verwachting naar het resultaat als het schip begint te bewegen. Vrolijk kijkt hij in de rondte. Ik heb de neiging om er met een boekje naast te gaan zitten en de symptomen op te schrijven. Als we uitgenodigd worden voor het diner, zie ik hem vol smaak een groot bord vol lekkers wegsmikkelen. Ik kan mijn geluk niet op. Duimen omhoog naar Floris, die op zijn beurt het experiment ook wel interessant vindt. De slaperigheid slaat toe, dus Wietze verdwijnt naar onze hut. Als ik in de bar nog een afzakkertje drink, ontstaat al snel een bijnaam. “Hoe is het met The Patch?” “The Patch ligt in bed”. De volgende ochtend gaat de flauwekul gewoon door. Wietze slaat zich er lachend doorheen en vergrijpt zich aan onverantwoorde hoeveelheden spek en worstjes bij het ontbijtbuffet.

We passeren Kaap Hoorn in 42 knopen wind. Grijsgroene mensen proberen de herinneringen aan Antarctica levend te houden en zichzelf te vertellen dat het allemaal de moeite waard is. De enorme golven maken diepe indruk op ons. Wietze grijnst terwijl hij nog een paar koekjes in zijn mond stopt. Ik kan alleen maar teruggrijnzen, dankbaar voor deze onverwachte bijvangst bij een mooie reis. Dankzij Floris, outdoordoc.

Beagle Kanaal, Argentinië, januari 2015.

 

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten