Reisverhalen

Column Anna: Opstapper?

07:58

Column Anna
Vroege ochtend op de annkerplaats

Na een heerlijke dag zeilen gooien we in een baaitje in het noorden van Lombok het anker erin. De meeste ankerplekken in deze regio zijn tamelijk diep: 20 meter is geen uitzondering. Wietze zit daarom in de kuip de boel nog even in de gaten te houden, terwijl ik binnen wat lekkers voor bij de borrel ga halen. Als ik de toastjes wil pakken, voel ik iets plakkerigs. Het blijkt een half opgegeten mueslireep te zijn. Fronsend kijk ik ernaar. We zijn allebei zó precies op het voorkomen van ongedierte aan boord, dat ik me absoluut niet voor kan stellen dat Wietze een open verpakking terug in de kast gestopt zou hebben. “Heb jij deze mueslireep in de kast gelegd?” vraag ik voor de zekerheid. “Nee, natuurlijk niet”. Hmmm. Vreemd.

Ik snij wat blokjes kaas en schenk de glazen vol. Voor de nootjes doe ik een greep in een ander kastje. “Krijg nou wat?” mopper ik. Een half opgegeten pak koekjes.  Terwijl ik het uit de kast trek, vallen er een paar koekjes uit. Ik raap ze van de vloer en kijk om me heen. Mijn hart staat stil. In de mand die onder de tafel staat, zit m’n voorraadje vers fruit. In één van de grote papaja’s zie ik iets dat mijn brein niet wil accepteren. Een grote driehoekige hap is eruit genomen. “We hebben een RAT!” brul ik naar Wietze. Mijn maag draait om: kakkerlakken vind ik erg en ik zal er alles aan doen om ze van de boot te weren. Maar een rat?! Dat is erger dan erg. Kokhalzend sta ik even later in de kuip. Wietze kijkt me verbijsterd aan. “Hoe weet je dat?” vraagt hij. Stotterend van de stress vertel ik van de aangevreten verpakkingen en de papaja.

Oorlog

Hij slaat z’n arm om me heen. “Rustig nou. Blijven nadenken.” Hij heeft gelijk. We moeten een plan van aanpak, we moeten een strategie en we moeten wapens hebben. Het is oorlog: de rat of ik. Na vruchteloze gissingen waar het beest aan boord gekomen kan zijn, gaan we de risico’s na. Ratten knagen aan bedrading, plastic slangen en hout, naast dat ze je zorgvuldig ingeslagen voorraden aanvreten. Bedrading, slangen: dat kan grote problemen veroorzaken. Wietzes is bezorgd over brand of erger nog: zinken. Ik maak me ook zorgen over de hoeveelheid voedsel die ik kan kiepen als de rat er aan gezeten heeft.

We beginnen met het uitpakken van alle kastjes waar voedsel ligt. Het lijkt alsof de rat een soort snelle rondgang door de boot gemaakt heeft: veel verpakkingen zijn opengebeten en er is één hapje uitgenomen. Meel en pasta vindt onze rat niks, maar muesli is een klapper. En de mueslirepen. Alleen al vier kilo muesli gaat in een vuilniszak. Auw. Als alles geïnventariseerd is, pakken we de kastjes weer in. Stap 2: informatie zoeken. Ik zoek op verschillende websites en vind nuttige informatie. Bijvoorbeeld een app die je kunt downloaden: als je hem aanzet, geeft hij een ultrasoon geluid af dat voor het menselijk oor nauwelijks te horen is, maar voor een rat heel naar moet zijn. Ik ga met mijn piepende telefoon langzaam door de hele boot heen, hopende op een reactie van de rat, zodat we weten waar hij zit. Noppes.

Klemmen en gif

Column Anna

Een lijmval met ratvriendelijke snacks

Wietze heeft intussen de rattenklemmen en het gif opgediept dat we jaren geleden in Chili kochten na zo’n ‘ratverhaal’ van een bevriende boot. We leggen er stukjes mueslireep op en zetten ze op plekken waar we denken dat de rat ze tegen zal komen. De blokjes rattengif verspreiden we door de boot.

Van borrelen komt niks meer; helemaal moedeloos ga ik wat avondeten maken. Als ik de borden uit de kast wil pakken, draait m’n maag weer om. Rattenharen, overal in het kastje. Gatver! Alles gaat eruit, flink door het sop en dan weer terug in de uitgesopte kast.

Na het eten zet ik een berichtje op de Facebookgroep Sail SE Asia. Daar is altijd veel informatie te vinden. Na twee uur kijk ik of er al reacties zijn. Tientallen! “Welkom in Zuidoost Azië! Wen er maar vast aan: ratten horen er hier bij”. Mensen plaatsen foto’s van rattenvallen waar ze succes mee hebben, geven advies en bemoediging. “Geen gif plaatsen! De rat gaat dood op een plek waar je er niet bij kunt”, “Controleer al je bedrading”, “Pindakaas is het beste om ze te lokken”. Pindakaas?! De interessantste is de lijmval: die kun je kennelijk gewoon in een winkel kopen hier. Het is een kartonnen plaat waar speciale rattenlijm op gaat. De rat loopt naar het aas en kan niet meer van de lijmplaat af. Wietze knutselt meteen met tape en een plaatje plastic iets in elkaar. Pindakaas op de plakzijde van het tape en duimen maar. Tot zijn grote woede vergeet ik waar het ding staat en sta ik er een kwartier later midden in.

Naast alle moordzuchtige taal, zijn er ook andere reacties: “de rat doet gewoon wat hij normaal doet. Dus maak hem niet dood, maar vang hem en laat hem ergens in de natuur vrij”. Dat zet me wel aan het denken, maar haalt me niet uit de vechtstand: die rat gaat van boord, goedschiks of kwaadschiks.

Inpakken

Column Anna

Met een geleende brommer op jacht naar gif en vallen

Na een doorwaakte nacht (“hoor jij ook iets ritselen?”) staan we brak op. Snel ontbijten en met de bijboot naar de kant. We lopen een caféetje binnen. Ik heb een lijstje gemaakt van de kernwoorden in het Bahasa Indonesia: “rat”, “lijm”, “gif”, en “rattenval”. De serveerster ziet de stress op onze gezichten en vertelt welke winkel we moeten hebben. Oeps, dat is vier kilometer verderop. Ze grijnst, pakt de sleutels van haar brommer uit haar zak en geeft ons twee helmen. Ik kan haar wel zoenen! We scheuren naar de winkel en vinden lijmvallen en lijm. Met veel handen en voeten worden we op weg geholpen naar een markt waar we gif vinden. We gooien de tank van het brommertje vol en scheuren weer terug. Tot de tanden gewapend komen we terug aan boord.

Daar halen we eerst alle voorraadkastjes leeg. Gelukkig zijn geen nieuwe dingen aangevreten. Alles gaat in hardplastic bakken. Als deksel leg ik er snijplanken op. Dan gaat er en stevige vuilniszak omheen die we vastzetten met tape. Zo, knappe rat die hier nog doorheen komt. Dan zetten we de lijmvallen op, met pindakaas, mueslireep en wat muesli erop. Dan op allerlei logische en onlogische plekken brokjes gif.

Wachten

Column Anna

Alle etenswaren stevig ingepakt

Alles is nu gedaan; we moeten wachten. Elke paar uur kijk ik bij de vallen: niks. ’s Ochtends spring ik uit bed om meteen te kijken of de ingepakte etenswaar aangevreten is. Niks. Een rondje met de telefoon op de piep-app: niks. Alle mogelijk rat-looproutes afzoeken naar keutels: niks. Dus is hij dood en hoeven we over een paar dagen alleen maar onze neus te volgen om hem te vinden? Mijn snuffelsessies door de boot worden steeds langer; Wietze kan zijn lachen inmiddels niet meer houden. Niks.

Na een week heb ik al drie keer in een lijmval gestaan en word ik het goed zat dat ik nergens bij kan. We kijken elkaar aan: hebben we erg veel geluk gehad en is de rat gewoon vertrokken? Aarzelend doen we nog een laatste zoekslag naar keutels of een dode rat. We vinden niks. “Is de oorlog afgelopen?” vraagt Wietze met een grijns. “Wapenstilstand” twijfel ik nog.

Lombok, Indonesië, september 2019

 

Bekijk HIER de vorige columns

Tags: , Last modified: 17 maart 2021
Sluiten