Column Anna: Omgekeerde kanaalkoorts

Sevilla, 11 maart 2014

“Ja, ze heeft er veel last van. Typisch gevalletje omgekeerde kanaalkoorts”. Wietze zit te bellen met een goede vriend. Ze delen een Marine-achtergrond met bijbehorend jargon en humor. Kennelijk ben ik nu het onderwerp van gesprek. Hij schatert het uit. Ik ga rustig zitten en probeer me niet op te winden. Om me heen kijkend begint er langzaam iets te kriebelen. En tegen de tijd dat hij zegt: “gisteren wilde ze ook al de huik van het grootzeil halen. We gaan pas over drie dagen!” zit ik hard mee te lachen. Wat ben ik toch een sukkel dat ik me zo door mijn eigen enthousiasme mee heb laten slepen.

Wietze ziet mijn blik en beëindigt even later het gesprek. Na mijn preekje over ‘humor ten koste van anderen’ slaat hij een arm om me heen en geeft me een troostende kus. “Natuurlijk heb je gelijk” zegt hij. “Maar het is ook zo ontzettend grappig om te zien hoe jij nu al dagen bezig bent om weg te gaan. En die brug daar maken ze echt pas zaterdag voor ons open”. Hij wijst naar de grote brug die – in mijn ogen – idiote openingstijden kent, zeker voor zeilboten. Motorboten kunnen nog onder het lage gedeelte door, maar voor zeilboten moet alles open. En dat doen ze maar vier(!) keer per week. Zeker als je daarna ook de sluis door wilt, is het helemaal raak. Niet-betalende schepen (pleziervaart) mogen maar eenmaal per dag. Het is een heel gepuzzel, maar het komt er op neer dat je alleen op zaterdagochtend om 9 uur door de brug kunt en daarna om 10 uur door de sluis. Aanvragen voor openingen moeten schriftelijk bevestigd worden door zowel de jachtclub als door de aanvrager….

“Waar komt die uitdrukking kanaalkoorts eigenlijk vandaan?” vraag ik aan Wietze. Hij vertelt grijnzend dat die uitdrukking vroeger gebruikt werd voor mensen die al in het Kanaal hun tasje aan boord van Marineschepen aan het inpakken waren, terwijl er nog vele mijlen onder de kiel door moesten. “Jij hebt het dus in omgekeerde vorm” zegt hij. Daarna volgen een paar smakelijke verhalen, waarmee hij mij even bezig weet te houden. O, wat is het herkenbaar! Ik heb zo’n zin om weer op pad te gaan en de volgende fase van onze reis te gaan beleven.

Even later vraag ik daarom tussen neus en lippen door: “zal ik vast wat maaltijden voor gaan bereiden voor de tocht naar Portimão? Zijn we toch wel twee dagen mee bezig in totaal”. Wietze barst in lachen uit. “Ga je gang, die omgekeerde kanaalkoorts van jou laat zich toch niet bedwingen!”.

Tekst en foto’s: Wietze van der Laan en Janneke Kuysters